Του Σάκη Μουμτζή
Σήμερα γιορτάζουμε τα 69 χρόνια από την λήξη του Εμφυλίου πολέμου.
Δεν χρησιμοποιώ τυχαία το ρήμα «γιορτάζουμε». Σαν σήμερα η Ελλάδα
παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο, χωρίς απώλεια εδάφους. Και πρέπει να
γιορτάζει και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς, γιατί χωρίς καμιά
αμφιβολία τα περισσότερα στελέχη της θα σάπιζαν στα γκούλαγκ και στα
ψυχιατρεία, αν είχαν νικήσει οι κομμουνιστές. Θα είχαν το τέλος του
Καραγιώργη.
Καλόν ήταν βεβαίως η αδελφοκτόνα σύρραξη να μην ξεσπάσει. Καλόν θα
ήτο η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ να μην εργαλειοποιούσε τον αντιστασιακό
αγώνα για να προωθήσει την προλεταριακή επανάσταση. Και να μην ενέτασσε
τους σχεδιασμούς της στους σχεδιασμούς του παγκόσμιου καθοδηγητικού
κέντρου.
Ομως αυτές είναι υπερβάσεις που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν,
γιατί δεν το επέτρεπε η ιδεολογική φυσιογνωμία ενός κόμματος της Τρίτης
Διεθνούς.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού
λαού αντιλήφθηκε την διακύβευση του Εμφυλίου πολέμου—που δεν ήταν άλλη
από την απόσπαση εθνικού εδάφους—συσπειρώθηκε, και στα πεδία των μαχών
κράτησε την πατρίδα μας όρθια και ενωμένη.
Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν γιατί ο Ελληνικός λαός δεν τους ήθελε. Οι
κομμουνιστές ηττήθηκαν γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών
πολιτών δεν ήθελε αυτήν την αδελφοκτόνο σύρραξη και δεν ανέβηκε στο
βουνό. Προτίμησε την Μακρόνησο.
Οι νικητές ήταν οι πάρα πολλοί. Η διάταξη των δυνάμεων τους άρχιζε
από την μοναρχική Δεξιά και κατέληγε στις παρυφές της Αριστεράς. Βασικός
πυλώνας αυτού του συνασπισμού που εξέφραζε το 85-90% του λαού ήταν τα
δύο μεγάλα κόμματα. Το Λαϊκό και των Φιλελευθέρων. Πρωθυπουργός δε από
τον Σεπτέμβριο του 1947 έως τον θάνατο του ( Ιούνιο 1949), ήταν ο
Θ.Σοφούλης.
Αμέσως μετά την νίκη του Ελληνικού Στρατού, και ενώ το ΚΚΕ δήλωνε από
την Αλβανία πως έχει το όπλο παρά πόδα, διενεργήθησαν βουλευτικές
εκλογές ( 5 Μαρτίου 1950) στις οποίες συμμετείχε και η Αριστερά. Βέβαια,
το ΚΚΕ είχε τεθεί εκτός νόμου από τον Δεκέμβριο του 1947. Και δεν
μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και βέβαια χιλιάδες κομμουνιστές ήταν
φυλακισμένοι και εξόριστοι. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ολοι αυτοί
πλήρωναν το τίμημα της ήττας τους. Πλήρωναν το τίμημα της τυχοδιωκτικής
πολιτικής της ηγεσίας τους. Πλήρωναν –κάποιοι άδικα—τα εγκλήματα που
είχαν διαπράξει από το 1943 ως το 1949.
Στην δεκαετία του 1950 είχαμε την καλύτερη δυνατή δημοκρατία που
μπορούσαμε να έχουμε, μερικά χρόνια μετά την λήξη ενός εμφυλίου πολέμου
με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες σακατεμένους, με
κατεστραμμένες περιουσίες και υποδομές. Με έναν «βιωμένο»
αντικομμουνισμό να αναδύεται από την βάση της Ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι μέμφονται την συμπεριφορά των νικητών απέναντι στους ηττημένους
στην δεκαετία του 50, παραγνωρίζουν το κλίμα που περιέγραψα. Έτσι,
θυματοποίησαν και στην συνέχεια ηρωοποίησαν ανθρώπους που έστρεψαν τα
όπλα κατά της πατρίδας τους. Που αγωνίσθηκαν για τον εδαφικό διαμελισμό
της.
Και μέσα σε αυτούς που αισθάνονται «άβολα» γι΄αυτήν την περίοδο
βρίσκονται πολίτες που ανήκουν ιδεολογικά στο μπλοκ των νικητών. Πιθανόν
δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της διακύβευσης του Εμφυλίου πολέμου και
αποστείρωσαν την σκέψη τους από το κλίμα της εποχής.
Κάπως έτσι οι νικητές του πολέμου έβαλαν τα θεμέλια της αμφισβήτησης
της νίκης τους.
Κάπως έτσι έδωσαν το περιθώριο στους ηττημένους να
αισθάνονται υπερήφανοι για την ήττα τους.
Ενώ τέτοια ώρα, στις 29 Αυγούστου 1949, οι πανηγυρικές φωτιές στις
κορυφές του Γράμμου δήλωναν την νίκη του Ελληνικού Στρατού και το τέλος
του Εμφυλίου πολέμου, την ίδια ημέρα 69 χρόνια μετά...
αγωνιζόμαστε να
ανασυνθέσουμε την ιστορία του, που έχει παραχαραχθεί από την Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου