ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Μνημείο «λέξη» κληρονομιάς; (ΔΕΝ είναι φωτομοντάζ - Είναι το ΣΥΡΙΖΑίκο τσαρλατανιλίκι και η ΣΥΡΙΖΑίκη αγραμματοσύνη σε παγκόσμια προβολή σε όλο τους το μεγαλείο)

Toυ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Θεωρητικά η εικόνα έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να μεταδώσει αισιοδοξία και εθνική υπερηφάνεια. Η υπουργός είναι χαμογελαστή και καλοντυμένη. Η μαρμάρινη επιγραφή, που ενημερώνει ότι ένα ακόμα ελληνικό μνημείο αναγνωρίστηκε διεθνώς από τους «ξένους» που αναγκάστηκαν για άλλη μια φορά να υποκλιθούν στο μεγαλείο του πολιτισμού μας, αστράφτει κάτω από τον λαμπερό ελληνική ήλιο. Η μπάντα πιο δίπλα, παρακολουθεί περιμένοντας τη σειρά της να παιανίσει. Θεωρητικά, τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει το κλίμα. Πρακτικά όμως αρκεί μια ανορθογραφία για να το μετατρέψει σε παρωδία.

Προφανώς η υπουργός Πολιτισμού δεν έχει δει την επιγραφή που μόλις αποκάλυψε. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι θεωρεί δεδομένο πως για να φτάσει σε σημείο η φράση «World Heritage Site» να χαραχτεί σε μάρμαρο, κάποιοι θα την έχουν ελέγξει. Οτι δεν μπορεί να αφέθηκε στην πρωτοβουλία του τεχνίτη που ανέλαβε να γράψει πάνω στο μάρμαρο και στην γλωσσομάθειά του. 

Λάθος. Αφέθηκε. Σε έναν άνθρωπο που πιθανότατα έγραψε αυτό που ακούει. Εκτός αν πρόκειται για περίπτωση δυσλεκτικού μαρμαροτεχνίτη. Δηλαδή του πλέον λάθος ανθρώπου στη λάθος δουλειά.

Ναι, γενικά οι ανορθόγραφες επιγραφές είναι διασκεδαστικές μέσα στη γραφικότητά τους. Συνήθως όμως πρέπει να είναι γραμμένες βιαστικά, με μαύρο μαρκαδόρο, σε χαρτόνια.

 Οταν όμως η γραφικότητα επεκτείνεται στην επικοινωνία του επίσημου κράτους και μάλιστα σε ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς (σ.σ.: όπου δηλαδή η γλώσσα είναι κιβωτός διατήρησης της παράδοσης, κτλ, κτλ…), το άλμα στη γελοιότητα είναι δεδομένο.

Τι συμβαίνει λοιπόν; 

Πρόκειται για μια συνειδητή κίνηση περιφρόνησης των «αστικών καταλοίπων της ορθογραφίας». Και μάλιστα της ξενόφερτης αφού πρόκειται για αγγλική λέξη, οπότε μικρό το κακό; 

Είναι μια απόπειρα εφαρμογής της «φωνητικής ορθογραφίας» στα αγγλικά – μιας και το λάμδα στο «γουόρ(λ)ντ» δεν πολυπροφέρεται; 

 Ή επειδή γενικά είμαστε εναντίον της παγκοσμιοποίησης, αποφασίσαμε ότι τα «Παγκόσμια» (σ.σ.: δηλαδή «worLd») Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουν να γίνονται Μνημεία «Λεκτικής» (σ.σ.: δηλαδή «word») Κληρονομιάς»;

Από την άλλη βέβαια, η «UNESCO» τουλάχιστον είναι γραμμένη σωστά. Πράγμα που πιστώνεται στα υπέρ. Και κανείς δεν έγραψε Μνημείο Λεκτικού Ιστότοπου μεταφράζοντας κατευθείαν από το Google translate. Οπότε ας μην είμαστε μίζεροι και χαλάμε το χαμόγελο της υπουργού. Ή όπως λένε και όσοι υπεραμύνονται των ορθογραφικών λαθών θεωρώντας πως η γλώσσα είναι ζωντανή και διαρκώς εξελισσόμενη:  

«αφού όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοεί. Αυτό μας μάρανε;».

Και στο κάτω-κάτω, η λέξη word, έχει δεσπόζουσα θέση στην ελληνική πολιτιστική παράδοση. 

Ο Δημήτρης Χορν τραγουδούσε το «πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη…». Και ο Οδυσσέας Ελύτης έγραφε «Πάρε την λέξη μου, δώσε μου ένα λεξικό…»