Aπό τον aNameToCome
Όλοι κάνουμε λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος και ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο μπαλέτο όπως είπε και ο θεάνθρωπος. Εννοώ όλοι την έχουμε πατήσει στη ζωή μας, άλλοι με μια λάθος τοστιέρα, άλλοι με έναν υπερεκτιμημένο έρωτα, άλλοι με το κόμμα που εμπιστεύτηκαν.
Τι θα ήταν άλλωστε η ζωή χωρίς τα λάθη, μια βαρετή διαδοχή σωστών επιλογών, ποιος το θέλει αυτό;
Το ζήτημα είναι τι κάνεις όταν αντιληφθείς ότι έκανες λάθος, ότι πιάστηκες κορόιδο βρε αδερφέ.
Τέσσερα είναι τα σενάρια:
1. Θα παραδεχτείς το λάθος σου, θα κάνεις την αυτοκριτική σου, θα δεχτείς την κριτική των φίλων που σε είχαν προειδοποιήσει και θα αναπροσαρμόσεις τις επιλογές σου και θα φροντίσεις να μάθεις από αυτό.
2. Θα καταλάβεις το λάθος αλλά επειδή το μέγεθος του είναι κολοσσιαίο, θα ντραπείς να το παραδεχθείς, θα αλλάζεις την κουβέντα όποτε το θέμα πάει προς τα εκεί και με κάθε ευκαιρία θα προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου για το πώς πίστεψες ότι μια τοστιέρα μπορεί να κοστίζει €200 και να σου αλλάξει τη ζωή.
3. Θα καταλάβεις ότι έκανες λάθος αλλά επειδή έχεις ήδη αποκομίσει προσωπικό όφελος συνήθως σε βάρος των άλλων, θα αρνηθείς ότι έχεις κάνει λάθος και θα συνεχίσεις σαν ωφελιμιστικό, εγωκεντρικό γουρούνι που είσαι να υποστηρίζεις την αρχική σου θέση.
4. Δεν θα πάρεις χαμπάρι ότι έκανες λάθος και θα συνεχίσεις να κάνεις τις ίδιες μαλακίες περιμένοντας πότε θα σου δοθεί η ευκαιρία για το επόμενο, συνήθως επικά μεγαλύτερο λάθος.
Ένα από τα προβλήματα που συνάντησα τελευταία στη ζωή μου είναι ότι τα καλύτερα παιδιά που ξέρω, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Όχι όλα βέβαια, αλλά αρκετά. Θες η επαναστατικότητα, θες η ελπίδα, θες η αγανάκτηση από το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό, θες το νεανικό του Αλέξη με το οποίο ταυτίστηκαν, το θέμα είναι ότι το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της νεολαίας αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία κοινωνικών ομάδων που είναι μοντέρνες, ακούνε καλή μουσική, πιστεύουν σε ωραίες αξίες, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα προσπαθούν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στις παραπάνω τέσσερις κατηγορίες.
Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθείς ότι πιάστηκες τόσο κορόιδο. Όσο πιο μεγάλη η αυταπάτη, τόσο πιο ντροπιαστική η αποδοχή της.
Όταν έχει επενδύσει τόσα, όταν έχεις πολεμήσει τόσο τον αντίπαλο, πώς να αποδεχθείς το λάθος σου;
Και άντε να το κάνεις μπροστά στον καθρέφτη αλλά πώς το λες στους άλλους;
Φταίμε και εμείς, που τους κάνουμε καζούρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ίσως δεν είναι και τόσο έξυπνο ξέρεις. Όταν διακωμωδείς κάποιον για μια λάθος επιλογή, το μόνο που κάνεις είναι να του δυσκολεύεις την απαγκίστρωση από αυτή. Γι' αυτό είναι ίσως πιο έξυπνο κι εν τέλει και πιο αποτελεσματικό να...
μην ειρωνεύεσαι το θύμα αλλά να συνεχίσεις ανελέητα να πολεμάς το θύτη.
Σε κάποια φάση της ζωής μας όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα ψέμα, δεν λέω ότι είναι καλό, λέω ότι είναι αναπόφευκτο. Ας απλώσουμε το χέρι λοιπόν στα παιδιά που πίστεψαν ότι ο Κατρούγκαλος μπορεί να αποτελέσει τη λύση στα υπαρκτά τους προβλήματα.
Και μένα λοιπόν ο καλύτερος μου φίλος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον αγαπώ ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου