Μετά την Εκθεση της Κομισιόν που ήταν καταπέλτης για το ελληνικό
εκπαιδευτικό σύστημα, τα ίδια μαντάτα έφερε και η Εκθεση PISA του ΟΟΣΑ.
Η Ελλάδα καταλαμβάνει αισίως την 32η θέση μεταξύ των 35 μελών του Οργανισμού - πολύ πίσω από τη Σιγκαπούρη και το Μακάο.
Τα 15χρονα ελληνόπουλα παίρνουν καθαρά κάτω από τον μέσο όρο στις επιστήμες, στα μαθηματικά και στην κατανόηση κειμένου.
Μέσα σε λίγες ημέρες, δύο αξιόπιστοι διεθνείς οργανισμοί πιστοποιούν ότι διαθέτουμε ένα αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο για τα διεθνή πρότυπα παράγει μετεξεταστέους. Είμαστε κάτω από τη βάση.
Ξεφτίλα; Ξεφτίλα! Αλλά δεν είναι το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι ότι οι μετέχοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας αρνούνται να δουν το πρόβλημα.
Οι εκπαιδευτικοί θεωρούν αυτάρεσκα ότι η Ελλάδα είναι περίπου ένας εν λειτουργία εκπαιδευτικός παράδεισος και ότι πάσχει μόνο στο μέτρο που δεν ικανοποιούνται πληρέστερα τα συντεχνιακά αιτήματά τους.
Οι γονείς καμαρώνουν τα απαίδευτα συνήθως παιδιά τους, των οποίων οι επιδόσεις αδικούνται μονίμως από εξωτερικούς και αθέμιτους παράγοντες.
Ετσι, δεν παράγουμε μόνο αμαθείς. Αλλά και αδικημένους. Το χειρότερο μείγμα.
Τα παιδιά είναι παιδιά και ψάχνουν τον λιγότερο κόπο και την ευκολότερη δικαιολογία, επωφελούμενα της αμεριμνησίας των εκπαιδευτικών και της αδυναμίας των γονέων.
Ενώ η πολιτεία κόβει βόλτες από τον Φίλη στον Ζουράρι.
Με άλλα λόγια, δεν αναγνωρίζουμε το πρόβλημα επί της ουσίας.
Οταν όμως δεν συνειδητοποιείς ή όταν δεν παραδέχεσαι ότι υπάρχει πρόβλημα, αποκλείεται να κάνεις κάτι για να το αντιμετωπίσεις.
Συμπέρασμα;
Οι διεθνείς οργανισμοί κάνουν μεθοδολογικό σφάλμα.
Προσπαθούν να αξιολογήσουν τις επιδόσεις ενός εκπαιδευτικού συστήματος με γενικά και αντικειμενικά κριτήρια.
Ενώ αν ρωτούσαν τους έλληνες γονείς τι γνώμη έχουν για τα παιδιά τους θα διαμόρφωναν αναμφισβήτητα μια πολύ θετικότερη εικόνα. Είναι πρώτα στην οικουμένη!
Κι αν ρωτούσαν τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς ποιο είναι το ζητούμενο της εκπαίδευσης θα μάθαιναν ότι τα μαθηματικά, οι επιστήμες και τα κείμενα είναι δευτερεύοντα. Προέχει να φτιάξουμε «ελεύθερους και ενεργούς δημοκρατικούς πολίτες».
Ετσι...
παράγουμε μεν απειράριθμους δημοκρατικούς πολίτες που ενεργά και ελεύθερα καίνε κάθε χρόνο την Αθήνα στη μνήμη του Γρηγορόπουλου.
Αλλά από μαθηματικά, τζίφος!
Σε αντίθεση με τη Σιγκαπούρη, όπου τα παιδιά σκίζουν στα μαθηματικά αλλά δεν έχουν έναν Γρηγορόπουλο να κάψουν κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου