ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Μαύρος Δεκέμβρης»

Toυ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

«​​Πέντε Ελληνες αντεξουσιαστές διώκονται με διεθνές ένταλμα σύλληψης των ιταλικών αρχών για συμμετοχή στα βίαια επεισόδια που σημειώθηκαν την 1η Μαΐου στο Μιλάνο στη διάρκεια κινητοποίησης κατά της διεθνούς έκθεσης Expo Milano 2015», διαβάζουμε σε ρεπορτάζ του Γιάννη Σουλιώτη στην «Κ».

Η είδηση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: οι πέντε συλληφθέντες κανονικά θα πρέπει να εκδοθούν στις ιταλικές αρχές.  

Πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πολλά στελέχη της οποίας (όπως και της Κουμουνδούρου γενικά) συμπαθούσαν, στήριζαν ή απλώς επιδείκνυαν μια διπλωματική ανοχή απέναντι σε τέτοια στοιχεία; 

Ηδη έχουν ξεκινήσει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από οργανώσεις και νομικούς που υπερασπίζονται συλληφθέντες για αντεξουσιαστική δράση.

 
Την ίδια στιγμή, μέρες πριν, είχε αναρτηθεί σχοινοτενές κείμενο σε γνωστό για την αντεξουσιαστική του στάση ιστότοπο, γραμμένο από τους κρατουμένους στις φυλακές Κορυδαλλού Νίκο Ρωμανό και Παναγιώτη Αργυρού, σύμφωνα με το οποίο ο φετινός Δεκέμβριος θα είναι «μαύρος», με εκτεταμένες ταραχές, με αφορμή την επικείμενη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου (6.12.08).

 
Το κείμενο ξεκινά με το ρήμα «Μισώ», που επαναλαμβάνεται άλλες δύο φορές μέσα στην πρώτη παράγραφο. Μίσος, λοιπόν – και μηδενισμός. Ιδού μια χαρακτηριστική πρόταση: «Θέλουμε να θυμηθούμε την ομορφιά τού να παραλύει ο κοινωνικός χωροχρόνος, μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά βραχυκυκλώματα».

 

Είναι όπως τα συνθήματα που βλέπουμε σε τοίχους της πόλης περί «βραχυκυκλώματος» του πολιτισμού:  

«Τραβήξτε τις πρίζες», διαβάζουμε στη Σταδίου.  

Ο πολιτισμός, η πόλη δηλαδή, ταυτίζεται με το μισητό κατεστημένο. Εάν αυτή ήταν μια πεποίθηση που μοιράζονταν μερικά παιδιά ίσως να μην τη συζητούσαμε καν. Ο μηδενισμός όμως που εκφράζουν έχει διαβρώσει τον νεοελληνικό «κοινωνικό χωροχρόνο». Στη νοοτροπία αυτή επικρατεί επίσης μια αφηρημένη έννοια της φύσης, η οποία ανάγεται σε ιδεατό (κόντρα στον πολιτισμό). 

Η ειρωνεία, όμως, είναι πως:  

Στη φύση η βία αποτελεί τον βασικό μετρονόμο του ρυθμού της ζωής. 

Αυτό το μίσος προς κάθε έννοια πολιτισμού, η επιθυμία για διάλυση του κοινού βίου μας στην πόλη, μπορεί να το πληρώσουμε ακόμα πιο ακριβά απ’ ό,τι ήδη το πληρώνουμε.