Είπαμε να μοιάζει με Παπανδρέου ο Αλέξης
Τσίπρας, αλλά όχι και σε όποιον Παπανδρέου να 'ναι. Με την επίσκεψή του
στην Τουρκία, πάει να μοιάσει στον... Γιώργο Παπανδρέου, όστις –για να
θυμηθούμε και την καθαρεύουσα– άνοιξε νταλαβέρι με τους γείτονες, έριξε
κάτι ζεϊμπεκιές με τον μακαρίτη τον Τζεμ και μετά τα άφησε όλα
ξεσκέπαστα και άντε να τα μαζέψεις.
Αφού μιλάμε για τον ΓΑΠ, αλήθεια παίζουν
κάτι σενάρια ότι η... Ουάσινγκτον θα τον ήθελε υπουργό Εξωτερικών σε
κυβέρνηση Τσίπρα;
Τι άλλο θα ακούσουμε, Θεέ μου! Η Ουάσινγκτον; Σε
κυβέρνηση Τσίπρα; Τελικά ποιος διορίζει στο κατάστημα "ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και
Σία Ο.Ε.";
Το ακούει ο άλλος και μένει: ρε συ, λες ο
Τσίπρας να τα 'χει κάνει τάτσι-μίτσι-κότσι με τους Αμερικανούς, α λα
Γιώργο, και γι' αυτό τον έχουν στα πούπουλα; "Αμέρικαν μπαρ το κάναμε
εδώ μέσα", που έλεγε και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία "Η βίλα
των οργίων".
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τι στον κόσμο να δούμε τον
πρωθυπουργό να διώχνει τον Κοτζιά για να φέρει τον Παπανδρέου.
Πάμε στο ταξίδι. Ο προαναφερόμενος
Κοτζιάς λέγεται ότι είχε αρμοδίως αντίρρηση: "Πρόεδρε, μήπως να το
αφήναμε για αργότερα;".
Δεν το άφησαν και τελικά τους βγήκε σούπα –
τζάμπα τα έξοδα. Κάτι ψιλά που συμφώνησε ο ημέτερος πρωθυπουργός με τον
απέναντι μπορούσαν να τα συμφωνήσουν οι υπουργοί Εξωτερικών. Δεν
χρειαζόταν να πάει δύο μέρες στην Τουρκία αυτοπροσώπως. Πήγε που πήγε.
Δεν είχε και τον νου σε όσα έλεγαν οι άλλοι πίσω από τα χαμόγελα και τις
τσιριμόνιες; Π.χ., ο Νταβούτογλου είπε μπροστά του ότι "είμαστε
σύμφωνοι στην προσέγγιση ότι το Αιγαίο πρέπει να γίνει μια θάλασσα
συνεργασίας, ειρήνης και αλληλεγγύης". Δηλαδή, σε τι είναι "σύμφωνοι"
ακριβώς;
Με άλλα λόγια, αυτό το "σύμφωνοι" μπάζει
λίγο, εφόσον ο δικός μας δεν απάντησε στο καπάκι ότι, για να είναι
"σύμφωνοι", πρέπει η Τουρκία να μην επιβουλεύεται τα νησιά μας, να άρει
το "casus belli", να μην κάνει όρεξη για τη Θράκη, να μην παραβιάζει τον
εναέριο χώρο μας, να μαζέψει τους δουλεμπόρους που πνίγουν τους
πρόσφυγες, να αποσύρει τον Αττίλα από την Κύπρο.
Τι συνεργασία θα είναι
αυτή, όταν ο ένας από τους δύο δεν μπορεί να ασκήσει τα δικαιώματά του;
Ούτως ειπείν, που έλεγε και ο Γιώργος
Μιχαλακόπουλος στην ταινία "Ένας ιππότης για τη Βασούλα", ανάμεσα στις
δύο χώρες δεν υπάρχουν απλώς "κάποια προβλήματα", όπως σχολίασε με το
πονηρό χαμογελάκι του –αλά Δήμο Σταρένιο– ο Νταβούτογλου, προσπαθώντας
να φέρει το παιχνίδι όπως και στον ποδοσφαιρικό αγώνα που προηγήθηκε:
στο 0-0. Υπάρχουν περισσότερα. Π.χ., υπάρχει και η Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι Κύπριοι αδελφοί βγάζουν αφρούς, καθ' όσον άκουγαν και δεν πίστευαν
στ' αυτιά τους. Π.χ., δεν γίνεται να λέει Έλληνας πρωθυπουργός ότι θα
αρχίσουν πάλι οι συζητήσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή
Ένωση και να μην το συνδέει με τη λύση του Κυπριακού.
Συμπέρασμα;
Άσ' το, κύριε πρωθυπουργέ,
δεν το 'χεις το διπλωματικό, μην το παιδεύεις. Από αρχαιοτάτων χρόνων
ξέρουμε ότι, για να ξανοιχτείς στη διπλωματία και στα... αγγλικά, πρέπει
να τα παίζεις στα δάχτυλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου