ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ: Πρωταγωνιστεί η Βλακεία

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Ανέκαθεν, εχθρός της ανθρωπότητας υπήρξε η βλακεία. Την “τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω”, αναλύει, ο Λεμπέσης στην Εφημερίδα Ελλήνων Νομικών του Σεπτεμβρίου 1941.

 

 Ο πατήρ Bush ηγήθηκε το 1991 δυτικής συμμαχίας εναντίον του SaddamHussein. Τον εξέβαλε από το Kuwait. Η λήξη των επιχειρήσεων περαίωσε τον στόχο. Δηλαδή – πολύ απλά –παραλείφθηκε ανατροπή του S. Hussein.

Τουλάχιστον διαισθάνονταν η τότε ηγεσία δόγματα της ελληνικής σκέψης, διατυπωμένα, μάλιστα προ του Τρωικού πολέμου. Ότι, δηλαδή, ό,τι το προέχον επί γης είναι η ανθρώπινη ζωή. Ότι η ελευθερία, ως στοιχείο κοινωνικής οργάνωσης, είναι απλή νομοτέλεια. Ευχή, δηλαδή και προσδοκία. Τίποτε περισσότερο (!). Νοείται ζωή χωρίς ελευθερία (άρα και δημοκρατία). Δεν νοείται ελευθερία (ούτε δημοκρατία) χωρίς ζωή (!!!).

Τα άνω αυτονόητα παρέβλεψε η Δύση. Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής με κριτήρια εσωτερικής κατανάλωσης έγινε επιδημία. Ο υιός Bush πέτυχε την εξόντωση του Saddam.Hussein. Η είσοδος αμερικανικών στρατευμάτων στην Βαγδάτη σήμανε δημοσκοπικό θρίαμβο. Το 70% των Αμερικανών επικρότησε. Αντίληψη “νεοαποικισμού” αναπτύχθηκε. Η επέμβαση στο Αφγανιστάν ενδυναμώθηκε.

Το καθεστώς της Συρίας έχει επιβληθεί από το 1958 (!). Τότε ανετράπη η εκεί μοναρχία. Ξαφνικά, το 2011 διαπιστώθηκεκαι εκεί η έλλειψη δημοκρατίας. Άρα και ανάγκη ανατροπής του καθεστώτος. Το νεοαποικιακό φαινόμενο συγκίνησε και στην Γαλλία παλαιά “Αποικιακή Αυτοκρατορία”. Επικειμένων προεδρικών εκλογών του 2012 κρίθηκε επωφελής η επέμβαση (και) στην Λιβύη προς ανατροπή του Kaddafi. Η αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής γενικεύθηκε. Οι επιδιώξεις της “Αραβικής Άνοιξης” ξεκίνησαν στην Τυνησία. Πέρασαν στην Αίγυπτο. Εκτάθηκαν, περίπου, σε όλη την Μέση Ανατολή.

Πολιτικοί για λόγους προβολής. Αφελείς – φιλελεύθεροι από πεποίθηση, όλοι, αποσταθεροποίησαν συνολικά, τελικώς, στην περιοχή. 

Όταν ο τόπος φλέγεται οι κάτοικοι φεύγουν. Δεν θα σταματήσουν εάν δεν καταστεί βιώσιμη η εκεί παραμονή τους. Η Ευρώπη εκτίθεται όταν λέει ότι έχει αιφνιδιασθεί. Ώφειλε να έχει προβλέψει. Άρα και να περιμένει την προσφυγική εισβολή.

Και σήμερα δεν αντιμετωπίζει στιβαρά το ίδιο το πρόβλημα. Προσπαθεί να διευθετήσει τις συνέπειές του. Περιορίζεται στο σύμπτωμα. 

Όσο, όμως, θα συνεχίζεται η ανθρωποσφαγή το σύμπτωμα θαδιογκώνεται. Η στροφή είναι δύσκολη. Συνιστά ομολογία βαριάς πολιτικής αστοχίας. Είναι, όμως, και αναγκαία. Απαιτείται να γίνει συνείδηση. Η Δύση δεν δικαιούται να υπαγορεύει τρόπο εσωτερικής οργάνωσης στους άλλους. Μάλιστα δια της επιβολής δυτικού τύπου δημοκρατίας. Έχει ανυπερθέτως, η Ευρώπη, ανάγκη εγκύρων, εκεί, συνομιλητών, δημοκρατών ή μη, για νασταματήσει η προσφυγική εισβολή.

Ούτως ή άλλως είναι φενάκη ή υποκρισία να μιλάμε για δημοκρατία στον τρίτο κόσμο. Εκεί η δημοκρατία είναι το πρόσχημα, όχι η ουσία της πολιτικής.

Η προσφυγική κρίση έχει αποτελέσει δοκιμασία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η ύψωση ενδοευρωπαϊκών τειχών προς ενίσχυση εσωτερικών συνόρων αναιρείτην ουσία της Ενωμένης Ευρώπης, ως ενιαίου οικονομικού και πολιτιστικού χώρου.

Επιβεβαιώνεται η βλακεία ωςμέγας εχθρός του πολιτισμού, ήδη και της Ενωμένης Ευρώπης.

ΕΣΤΙΑ