Η πολυπολιτισμική κοινωνία λειτούργησε για
χρόνια ως κεντρικό ευρωπαϊκό ιδεολόγημα. Υπήρξε τρόπον τινά το πολιτικό
αντίβαρο της οικονομικής ένωσης. Το πολιτικό υποκατάστατο, για την
ακρίβεια, με το οποίο επιχειρήθηκε να εκσυγχρονισθούν οι αρχικές ιδέες
του ευρωπαϊκού σχεδίου.
Οταν την πολιτική ηγεσία έφτασε να τη διαχειρισθεί μια γενιά που δεν είχε ζήσει τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», μετά την πτώση του τείχους, είχε περάσει στην Ιστορία και οι πρώην χώρες της σοβιετικής ηγεμονίας είχαν κατακτήσει τη δημοκρατία, η Ευρώπη χρειαζόταν ένα πολιτικό όραμα. Και έτσι κατασκευάσθηκε το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας στην οποία θα συνυπήρχαν ισότιμα όλοι, ανεξαρτήτως προέλευσης, φυλής, εθνικής ταυτότητας και θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Τα εργαλεία της ισοτιμίας ήταν η ανοχή, η ανεξιθρησκία, τα δημοκρατικά κεκτημένα και η υπόσχεση της ευημερίας.
Το ιδεολόγημα αποδείχθηκε ευάλωτο και πρόσκαιρο. Παιδιά που μεγάλωσαν στην πολυπολιτισμική κοινωνία της Βρετανίας συμμετείχαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Λονδίνου το 2005, και σήμερα ο Ισλαμικός Στρατός στρατολογεί παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από το γαλλικό σχολείο και το πανεπιστήμιο. Στα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων οι ιμάμηδες εφαρμόζουν τον δικό τους νόμο σε κοινότητες των οποίων τα μέλη, αν και Γάλλοι υπήκοοι, υπακούν στο Κοράνι. Οπως είχε πει ο δολοφόνος του Ολλανδού σκηνοθέτη Βαν Γκοχ, το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία. Υπερβολή ενός φανατικού;
Υπερβολή πάντως που η μεγάλη ιστορία τείνει να επιβεβαιώνει τις τελευταίες δεκαετίες. Η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα που επιβάλλεται, ούτε πακετάρεται για εξαγωγή, όπως υποστήριζαν με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα ο Μπους και οι νεο- τροτσκιστές σύμβουλοί του.
Τους τελευταίους μήνες ένα από τα βασικά ευρωπαϊκά κεκτημένα, η κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, κινδυνεύει από τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Πρόσφυγες ή μετανάστες, άνθρωποι που θέλουν να γλιτώσουν διακινδυνεύοντας να πνιγούν στο Αιγαίο ή τη Λαμπεντούζα, πάντως όχι προσωρινοί.
Ας μη γελιόμαστε. Ερχονται για να εγκατασταθούν.
Αυτό είναι το μεγάλο άρρητο της όλης υπόθεσης, αυτό που η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν τολμά να το ομολογήσει, αυτό που οι δικοί μας δεν μπορούν να το σκεφτούν λόγω πολιτικής ανοησίας.
Ερχονται στην Ευρώπη επειδή ελπίζουν ότι θα βρουν αυτό που δεν έχουν στις χώρες τους, ανοχή, ελευθερία, ζωή στον κόσμο του 21ου αιώνα.
Ακόμη κι αν επικρατήσει ειρήνη στη Μέση Ανατολή και τον κόσμον όλον, ακόμη κι αν επιβληθεί διεθνώς ο Παράδεισος –τρέχα γύρευε δηλαδή– αν έχουν βρει τρόπο να εγκατασταθούν δεν θα θελήσουν να γυρίσουν.
Ο πόλεμος είναι παράγων, όμως δεν είναι ο μόνος. Αυτό το πιστεύει μόνον ο Τσίπρας και κάποιοι ομοϊδεάτες του στην Ευρώπη για να πουν ότι για όλα φταίει η Δύση, και η ίδια πρέπει να λύσει το πρόβλημα, άρα αυτός δεν χρειάζεται να κάνει παρά μόνον ό,τι ξέρει καλύτερα, να μην κάνει τίποτε δηλαδή.
Η πολυπολιτισμική κοινωνία στηριζόταν στην ελεγχόμενη μετανάστευση. Η ανεξέλεγκτη ροή θα την αποτελειώσει.
Ευτυχώς εμείς εδώ δεν έχουμε πρόβλημα. Τους παρκάρουμε στην πλατεία Βικτωρίας ώσπου να εξαϋλωθούν.
Οταν την πολιτική ηγεσία έφτασε να τη διαχειρισθεί μια γενιά που δεν είχε ζήσει τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», μετά την πτώση του τείχους, είχε περάσει στην Ιστορία και οι πρώην χώρες της σοβιετικής ηγεμονίας είχαν κατακτήσει τη δημοκρατία, η Ευρώπη χρειαζόταν ένα πολιτικό όραμα. Και έτσι κατασκευάσθηκε το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας στην οποία θα συνυπήρχαν ισότιμα όλοι, ανεξαρτήτως προέλευσης, φυλής, εθνικής ταυτότητας και θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Τα εργαλεία της ισοτιμίας ήταν η ανοχή, η ανεξιθρησκία, τα δημοκρατικά κεκτημένα και η υπόσχεση της ευημερίας.
Το ιδεολόγημα αποδείχθηκε ευάλωτο και πρόσκαιρο. Παιδιά που μεγάλωσαν στην πολυπολιτισμική κοινωνία της Βρετανίας συμμετείχαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Λονδίνου το 2005, και σήμερα ο Ισλαμικός Στρατός στρατολογεί παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από το γαλλικό σχολείο και το πανεπιστήμιο. Στα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων οι ιμάμηδες εφαρμόζουν τον δικό τους νόμο σε κοινότητες των οποίων τα μέλη, αν και Γάλλοι υπήκοοι, υπακούν στο Κοράνι. Οπως είχε πει ο δολοφόνος του Ολλανδού σκηνοθέτη Βαν Γκοχ, το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία. Υπερβολή ενός φανατικού;
Υπερβολή πάντως που η μεγάλη ιστορία τείνει να επιβεβαιώνει τις τελευταίες δεκαετίες. Η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα που επιβάλλεται, ούτε πακετάρεται για εξαγωγή, όπως υποστήριζαν με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα ο Μπους και οι νεο- τροτσκιστές σύμβουλοί του.
Τους τελευταίους μήνες ένα από τα βασικά ευρωπαϊκά κεκτημένα, η κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, κινδυνεύει από τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Πρόσφυγες ή μετανάστες, άνθρωποι που θέλουν να γλιτώσουν διακινδυνεύοντας να πνιγούν στο Αιγαίο ή τη Λαμπεντούζα, πάντως όχι προσωρινοί.
Ας μη γελιόμαστε. Ερχονται για να εγκατασταθούν.
Αυτό είναι το μεγάλο άρρητο της όλης υπόθεσης, αυτό που η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν τολμά να το ομολογήσει, αυτό που οι δικοί μας δεν μπορούν να το σκεφτούν λόγω πολιτικής ανοησίας.
Ερχονται στην Ευρώπη επειδή ελπίζουν ότι θα βρουν αυτό που δεν έχουν στις χώρες τους, ανοχή, ελευθερία, ζωή στον κόσμο του 21ου αιώνα.
Ακόμη κι αν επικρατήσει ειρήνη στη Μέση Ανατολή και τον κόσμον όλον, ακόμη κι αν επιβληθεί διεθνώς ο Παράδεισος –τρέχα γύρευε δηλαδή– αν έχουν βρει τρόπο να εγκατασταθούν δεν θα θελήσουν να γυρίσουν.
Ο πόλεμος είναι παράγων, όμως δεν είναι ο μόνος. Αυτό το πιστεύει μόνον ο Τσίπρας και κάποιοι ομοϊδεάτες του στην Ευρώπη για να πουν ότι για όλα φταίει η Δύση, και η ίδια πρέπει να λύσει το πρόβλημα, άρα αυτός δεν χρειάζεται να κάνει παρά μόνον ό,τι ξέρει καλύτερα, να μην κάνει τίποτε δηλαδή.
Η πολυπολιτισμική κοινωνία στηριζόταν στην ελεγχόμενη μετανάστευση. Η ανεξέλεγκτη ροή θα την αποτελειώσει.
Ευτυχώς εμείς εδώ δεν έχουμε πρόβλημα. Τους παρκάρουμε στην πλατεία Βικτωρίας ώσπου να εξαϋλωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου