Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Σε υπερπρόθυμους, συνεπέστατους
διεκπεραιωτές όλης της δύσκολης τελικής φάσης της «βρώμικης δουλειάς»
των δανειστών στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί πλέον οι πάλαι ποτέ…
αντιμνημονιακοί Τσίπρας και Καμμένος.
Δίπλα τους, οι Σαμαράς και Βενιζέλος μοιάζουν πλέον τιτάνες αντίστασης – και προφανώς θα ήταν τελικά οι άνθρωποι και γι αυτό το Βερολίνο τους οδήγησε στην πτώση μη δίνοντας το πράσινο φως με την τελευταία αξιολόγηση του παλιού μνημονίου που έφερνε νομοτελειακά στην εξουσία τον Τσίπρα. Προκειμένου ακριβώς να γίνει αυτή η «βρώμικη δουλειά» την οποία η προηγούμενη κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει...
Αυτοί εδώ όμως μπορούν: και με τους φόρους και με τα σπίτια και με τις συντάξεις και με τα αεροδρόμια που δια μίας υπογραφής εκχώρησαν και με τις τράπεζες που πολύ σύντομα πλέον περνούν στα χέρια των ξένων…
Μπορούν και τα κάνουν όλα και είναι πρόθυμοι να κάνουν κι ακόμα περισσότερα – για να μη θυμηθεί κανείς και τα παραμύθια της Χαλιμάς λ.χ. περί γερμανικών αποζημιώσεων τα οποία το δίδυμο αυτό της πολιτικής συμφοράς έχει φυσικά πλέον λησμονήσει ανεπιστρεπτί...
Όλα τα μπορούν, εκτός από ένα:
Να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει, τι έχει γίνει και τους «αγαπούν» ξαφνικά τόσο πολύ οι ξένοι δανειστές της Ελλάδας, αλλά και τι θα συμβεί μετά και μάλιστα λίαν συντόμως.
Τους αγαπούν λοιπόν ακριβώς επειδή δεν έχουν κανένα φραγμό στο πόσο πρόθυμα και αποτελεσματικά θα σπεύσουν να κάνουν αυτό που τους επιβάλουν. Όμως, μετά, αφού τους κάνουν όλη αυτή τη «βρώμικη δουλειά», θα τους πετάξουν σα στημένες λεμονόκουπες – ουδεμία χωρεί περί αυτού αμφιβολία.
Αν είχαν μυαλό, θα το έβλεπαν ξεκάθαρα.
Αλλά που να το δουν. Τους αφήνει η μέθη, το ναρκωτικό της εξουσίας;
Όχι βέβαια. Από την ώρα που απώλεσαν την παρθενία τους τίποτα δεν τους σταματά.
Σε λίγους μήνες όμως, όταν όλη αυτή η «βρώμικη δουλειά» θα έχει τελειώσει, θα έρθει ξανά μια αξιολόγηση. Τότε, θα καταλάβουν.
Αλλά θα είναι αργά. Οι ξένοι όψιμοι φίλοι θα τους έχουν πετάξει ήδη σα στημένες λεμονόκουπες.
Δηλαδή, όπως ακριβώς, κατόπιν όλων αυτών, τους αξίζει…
Δίπλα τους, οι Σαμαράς και Βενιζέλος μοιάζουν πλέον τιτάνες αντίστασης – και προφανώς θα ήταν τελικά οι άνθρωποι και γι αυτό το Βερολίνο τους οδήγησε στην πτώση μη δίνοντας το πράσινο φως με την τελευταία αξιολόγηση του παλιού μνημονίου που έφερνε νομοτελειακά στην εξουσία τον Τσίπρα. Προκειμένου ακριβώς να γίνει αυτή η «βρώμικη δουλειά» την οποία η προηγούμενη κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει...
Αυτοί εδώ όμως μπορούν: και με τους φόρους και με τα σπίτια και με τις συντάξεις και με τα αεροδρόμια που δια μίας υπογραφής εκχώρησαν και με τις τράπεζες που πολύ σύντομα πλέον περνούν στα χέρια των ξένων…
Μπορούν και τα κάνουν όλα και είναι πρόθυμοι να κάνουν κι ακόμα περισσότερα – για να μη θυμηθεί κανείς και τα παραμύθια της Χαλιμάς λ.χ. περί γερμανικών αποζημιώσεων τα οποία το δίδυμο αυτό της πολιτικής συμφοράς έχει φυσικά πλέον λησμονήσει ανεπιστρεπτί...
Όλα τα μπορούν, εκτός από ένα:
Να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει, τι έχει γίνει και τους «αγαπούν» ξαφνικά τόσο πολύ οι ξένοι δανειστές της Ελλάδας, αλλά και τι θα συμβεί μετά και μάλιστα λίαν συντόμως.
Τους αγαπούν λοιπόν ακριβώς επειδή δεν έχουν κανένα φραγμό στο πόσο πρόθυμα και αποτελεσματικά θα σπεύσουν να κάνουν αυτό που τους επιβάλουν. Όμως, μετά, αφού τους κάνουν όλη αυτή τη «βρώμικη δουλειά», θα τους πετάξουν σα στημένες λεμονόκουπες – ουδεμία χωρεί περί αυτού αμφιβολία.
Αν είχαν μυαλό, θα το έβλεπαν ξεκάθαρα.
Αλλά που να το δουν. Τους αφήνει η μέθη, το ναρκωτικό της εξουσίας;
Όχι βέβαια. Από την ώρα που απώλεσαν την παρθενία τους τίποτα δεν τους σταματά.
Σε λίγους μήνες όμως, όταν όλη αυτή η «βρώμικη δουλειά» θα έχει τελειώσει, θα έρθει ξανά μια αξιολόγηση. Τότε, θα καταλάβουν.
Αλλά θα είναι αργά. Οι ξένοι όψιμοι φίλοι θα τους έχουν πετάξει ήδη σα στημένες λεμονόκουπες.
Δηλαδή, όπως ακριβώς, κατόπιν όλων αυτών, τους αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου