Η Σομαλία εδώ και 22 χρόνια έχει διαλυθεί ως κράτος
και αν δεν υπήρχαν οι πειρατές στα ανοιχτά της χώρας ως κίνδυνος για
την εμπορική ναυτιλία θα είχαμε ξεχάσει και την ύπαρξή της.
Δεν μπορεί
όμως να συμβεί το ίδιο με τη Λιβύη και το Ιράκ, δύο κράτη που
διαλύονται, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης.
Στη μεν Λιβύη αργά ή
γρήγορα η Αίγυπτος θα επέμβει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για να
σταθεροποιήσει την πλούσια σε κοιτάσματα Κυρηναϊκή αφήνοντας την
υπόλοιπη χώρα στην τύχη της.
Στο Ιράκ, η
επέμβαση του Ιράν αλλά και της Τουρκίας είναι αναπόφευκτη, όχι με στόχο
τη διαφύλαξη της ενότητας της χώρας, αλλά τη μεθόδευση της τριχοτόμησής
της στον κουρδικό Βορρά, στο ισλαμικό σουνιτικό κράτος στο κέντρο, και
στον σιιτικό Νότο.
Αργά αλλά σταθερά διαμορφώνεται ένα συνολικό
μεσανατολικό τοπίο με πρωταγωνιστές το Ιράν, την Τουρκία και τη Σαουδική
Αραβία, που καλούνται να συμφωνήσουν και να διαμορφώσουν και να
εγγυηθούν από κοινού τις νέες περιφερειακές ισορροπίες.
Επί του παρόντος,
η πολιτική των πρωταγωνιστών -από την Αγκυρα και την Ντόχα μέχρι και το
Ριάντ- προβάλλει αποσπασματική, ευκαιριακή, καθώς αλλού μάχεται υπέρ
της σταθερότητας, αλλού υπέρ της ανατροπής, αλλού υπέρ των μετριοπαθών
και αλλού υπέρ των εξτρεμιστών.
Κάπως δηλαδή σαν την Ευρώπη του
Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648), όπου η καθολική Γαλλία του Ρισελιέ
στήριζε τα προτεσταντικά κράτη της Γερμανίας εναντίον του καθολικού
αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Βιέννη.
Κορυφαίο παράδειγμα
η Ιορδανία, που νιώθει την ISIS να απειλεί την ίδια την ύπαρξή της τη
στιγμή που το Αμάν συνεχίζει να στηρίζει την εξίσου εξτρεμιστική
ισλαμική οργάνωση Αλ Νούσρα στη Συρία.
Ετσι, η
αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ στα τέλη του 2011 καθώς και η επικείμενη
αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν στα τέλη του χρόνου προβάλλουν πλέον ως
μια τομή πολύ πιο σημαντική από αυτό που είχε αρχικά εκτιμηθεί:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου