Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής στην Ελλάδα είναι ίσως ένα από τα
δυσκολότερα πράγματα, γι’ αυτό θα πρέπει πάντα οι κυβερνήσεις να
επιλέγουν με μεγάλη υπευθυνότητα τους διπλωμάτες και το λοιπό προσωπικό
που θα υπηρετήσει έναν τόσο ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα, όπως αυτός της
εξωτερικής πολιτικής μας. Φυσικά, ανάλογη ευαισθησία και υπευθυνότητα θα
πρέπει να επιδεικνύουν και οι εκάστοτε πρωθυπουργοί, όταν επιλέγουν
υπουργούς και υφυπουργούς για το νευραλγικό πόστο του υπουργείου
Εξωτερικών.
Οσον αφορά τους τελευταίους, την τελευταία δεκαετία
πέρασαν από το ΥΠ.ΕΞ. τυχάρπαστοι και τυχάρπαστες, που λεηλάτησαν τα
απόρρητα κονδύλια, εξυπηρέτησαν συγγενείς και φίλους με κάθε τρόπο,
επιφέροντας μεγάλο πλήγμα και καταστρέφοντας το πολιτικοδιπλωματικό
κεφάλαιο το οποίο συσσώρευσε στο πολύπαθο αυτό υπουργείο ο ευπατρίδης
«Νέστωρ» της ελληνικής διπλωματίας, πρέσβης ε.τ. Πέτρος Μολυβιάτης.
Για τη λεηλασία που έλαβε χώρα στους οικονομικούς πόρους του ΥΠ.ΕΞ. είναι σε εξέλιξη δικαστική διαδικασία, στην οποία εμπλέκονται και υπηρεσιακοί παράγοντες (πρέσβεις), δίχως τη σύμπραξη των οποίων δεν είναι δυνατόν να γίνουν τα εγκλήματα που έκαναν οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους τα προηγούμενα χρόνια.
Οσον αφορά τους διπλωμάτες, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών διαθέτει εξαιρετικούς, με υψηλό αίσθημα ευθύνης της αποστολής τους. Φυσικά, υπάρχουν και διάφορα προβλήματα, όμως αυτά θα ήταν πολύ λιγότερα αν λειτουργούσαν με υπευθυνότητα οι πολιτικοί.
Είπαμε στην αρχή του σημειώματός μας ότι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στη χώρα μας είναι ο σχεδιασμός και η άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Να εξηγήσουμε γιατί.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδος σε συνδυασμό με το μέγεθος αλλά και τις εθνοθρησκευτικές συγγένειες του ελληνικού έθνους φέρνουν διαχρονικά την Ελλάδα μεταξύ σφύρας και άκμονος, και καθιστούν το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής δυσεπίλυτη εξίσωση.
Στον χερσαίο, νησιωτικό και θαλάσσιο ελληνικό χώρο (Ελλάδα - Κύπρος), ο οποίος έχει ασύλληπτη γεωπολιτική αξία, διασταυρώνονται διαχρονικά και ενίοτε συγκρούονται ζωτικά συμφέροντα μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων, και τότε ακριβώς είναι που η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Και το γεγονός ότι το ελληνικό έθνος είναι ανάδελφο δεν επιτρέπει στην Ελλάδα και την Κύπρο να ταυτιστούν απολύτως και να γίνουν μέρος του αγγλοσαξονικού, του σλαβικού, του γερμανικού, του λατινικού ή του αραβικού γεωπολιτικού παράγοντα.
Φυσικά, η Ελλάδα, κυρίως μετά τον Εθνικό Διχασμό, έχει προσανατολιστεί «προς την Δύσιν»: Το 1952 έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, το 1981 πλήρες μέλος της ΕΟΚ και το 2001 μέλος της ευρωζώνης. Από τον συγκεκριμένο γεωπολιτικό προσανατολισμό η Ελλάδα και κέρδισε και έχασε. Κέρδισε τη συμμετοχή της στο στρατόπεδο των νικητών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, χάνοντας όμως, λόγω γεωπολιτικών παιχνιδιών, τη Μικρά Ασία. Κέρδισε τη συμμετοχή της στο στρατόπεδο των νικητών και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, χάνοντας όμως το τρένο της εθνικής συνοχής και της ομόνοιας, λόγω του εμφυλίου, ο οποίος κατά την άποψή μας προκλήθηκε και για να μη διεκδικήσει η Ελλάδα την Κύπρο μετά το τέλος του πολέμου.
Επίσης, ένα από τα πράγματα που έχασε, ιδιαίτερα μετά τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, είναι το παιχνίδι με την Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιμβρο, στην Τένεδο, στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Εκεί, την πορεία των πραγμάτων καθόρισαν βασικά δύο πράγματα: το ένα ήταν η θέση και το μέγεθος της Τουρκίας στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κομμουνιστικής απειλής από τη Σοβιετική Ενωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και το άλλο η ικανότητα των κυβερνήσεων σε Αθήνα και Αγκυρα να διαχειριστούν αυτή τη συμμαχική και ταυτοχρόνως εχθρική σχέση.
Οσον αφορά το πρώτο, η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο πόνταραν περισσότερα στην Τουρκία, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της επιρροής της Ελλάδος στα κέντρα αποφάσεων στις ως άνω πρωτεύουσες και την έδρα του ΝΑΤΟ, τις Βρυξέλλες. Η κατάσταση έγινε δραματικά χειρότερη με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, το οποίο, αντί να ενισχύσει την επιρροή της χώρας μας στις δομές του ΝΑΤΟ για να ελαχιστοποιηθούν οι όποιες αρνητικές συνέπειες στην ελληνοτουρκική διαμάχη, το δαιμονοποίησε με συνθήματα του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και με τοποθετήσεις στις σχετικές θέσεις αξιωματικών και διπλωματών συνήθως χειρίστης ποιότητας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το χάσμα στον ελληνοτουρκικό συσχετισμό δυνάμεων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Τα αποτελέσματα όλης αυτής της κατάστασης ήταν τραγικά, αφού η Ελλάδα σε αυτό το διάστημα έχασε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου, η Κύπρος απώλεσε το 40% του εδάφους της, στο Αιγαίο έχουμε τις γνωστές διεκδικήσεις και τις γκρίζες ζώνες, και στη Θράκη την τρομοκρατία που ασκεί η Αγκυρα για να εκτουρκίσει τους Πομάκους και τους Ρομά
(...) Ενα θέμα που αξίζει ιδιαίτερης μελέτης και προσοχής είναι πώς
διαχειρίστηκε συγκριτικά με την Αγκυρα η Αθήνα -και εννοούμε τις
κυβερνήσεις ως σύνολο αλλά και το υπουργείο Εξωτερικών- τη σχέση της
Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Τραγική στιγμή για τα συμφέροντα της χώρας μας και για τον έλεγχο του Αιγαίου αποτελεί η απόφαση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητος, το 1974, να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με τη δικαιολογία ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του».
Τι ακολούθησε είναι γνωστό:
Εως το 1974 ο επιχειρησιακός χώρος του Αιγαίου ήταν με τον ΝΑΤΟϊκό νόμο υπό τον έλεγχο της Ελλάδας και με την έξοδό μας από το στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας άρχισε το γαϊτανάκι των τουρκικών διεκδικήσεων, που έφτασε ως τις βόλτες των τουρκικών αεροπλάνων και των φρεγατών στη Μύκονο και τη Ραφήνα.
Η επάνοδός μας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ δεν έλυσε τα προβλήματα στο Αιγαίο, αφού μπήκαμε με τους όρους που επέβαλε η Τουρκία, οι κυβερνήσεις της οποίας αποδείχτηκαν σκληροί διαπραγματευτές στις συνομιλίες τους με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, εν αντιθέσει με τις αντίστοιχες ελληνικές.
Και τώρα εισερχόμεθα στην καρδιά του προβλήματος. Ενώ το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσαν και ο ελληνικός χώρος αποδείχτηκε και αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα πολύ πιο σημαντικής γεωπολιτικής αξίας από αυτόν της Τουρκίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και στις σχέσεις με την Ουάσινγκτον, με αποτέλεσμα οι επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας να συνεχίζονται στο Αιγαίο και στη Θράκη, όπως επίσης συνεχίζεται η κατοχή της Κύπρου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδυναμίας αυτής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι το ζήτημα των Πομάκων της Θράκης, τους οποίους δεχτήκαμε να τουρκοποιήσουμε, αποδεχόμενοι τη ΝΑΤΟϊκή άποψη ότι οι σλαβόφωνοι αυτοί πληθυσμοί ήταν δυνατόν να αποτελέσουν θύλακο επιρροής από τις Βουλγαρία - Ρωσία, σε μια περιοχή που είχε ιδιαίτερη σημασία για το ΝΑΤΟ, αφού οι οικισμοί των Πομάκων σχεδόν αγγίζουν το Θρακικό Πέλαγος.
Σε τι συνίσταται η αδυναμία;
Η κομμουνιστική απειλή έχει παρέλθει από το 1990, όμως η πολιτική τουρκοποίησης των Πομάκων συνεχίζεται έως σήμερα, με τη συνενοχή του ελληνικού κράτους.
Τελευταίο παράδειγμα της αδυναμίας διαχείρισης της σχέσης της χώρας μας με το ΝΑΤΟ αλλά και με την ίδια την Ε.Ε. αποτελεί το ζήτημα των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία.
Η χώρα μας θα υποστεί σοβαρό οικονομικό πλήγμα από τις κυρώσεις αυτές. Ηδη αυτό γίνεται αισθητό στον τομέα του τουρισμού, όπου οι απώλειες μπορεί να φτάσουν και το μισό δισεκατομμύριο ευρώ, ενώ οι επιπτώσεις στον τομέα της εξαγωγής αγροτικών προϊόντων θα είναι καταστροφικές για τον ήδη διαλυμένο αγροτικό τομέα της χώρας μας.
Αν λάβει υπ’ όψιν του κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Ελλάδα κάνει προσπάθειες να ορθοποδήσει από μια καταστροφή που διαλύει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια, θα περίμενε από την ελληνική κυβέρνηση και το ΥΠ.ΕΞ. να κάνουν τα πάντα για να περιοριστούν οι αρνητικές συνέπειες από τις κυρώσεις της Ε.Ε.
Αν μελετήσει κανείς τις ενέργειες που έκανε η Ελλάδα, όπως καταγράφονται στην επίσημη ιστοσελίδα του ΥΠ.ΕΞ., θα διαπιστώσει ότι οι όποιες ενέργειες γίνονται προς τη ρωσική πλευρά!
Για να αντιληφθούμε την πηγή των προβλημάτων και το ελληνικό πολιτικό έλλειμμα, αρκεί να λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας Αλεξάντερ Στουμπ για το ίδιο θέμα δήλωσε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, εάν οι κυρώσεις πλήξουν δυσανάλογα τη Φινλανδία, θα επιδιώξουμε τη στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων μας».
Οι αναγνώστες μας μπορούν να κάνουν τη σύγκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου