Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Οχι, δεν είναι ο διασκεδαστής που κυριαρχεί τηλεοπτικά.
Δεν είναι ο
επαγγελματίας σόουμαν που πληρώνεται αδρά για να πουλάει θεωρίες
συνωμοσίας διανθισμένες με σκατολογικό χιούμορ και καψιμιτζίδικα
ανέκδοτα.
Οχι, δεν είναι η μιντιακή φιγούρα που βρίσκει όποτε θέλει τα μικρόφωνα ανοιχτά για να μοιρολογήσει τα βασανάκια του λαού.
Δεν είναι ο λαοφίλητος θιασάρχης που, παρά την εισπρακτική του υπερεπιτυχία, προστρέχει στην φιλόστοργο αιγίδα του Εθνικού Θεάτρου.
Οχι, δεν είναι ο ρήτορας που, πριν το κόμμα του προτείνει υποψηφιότητα, είχε ο ίδιος στρατευθεί, συντονιζόμενος με το ιδίωμα της αγανάχτησης και αντικαθιστώντας τα σκετσάκια του με τηλε-προκηρύξεις «αντισυστημικού» μίσους.
Οχι, δεν είναι παράγοντας ο Λαζόπουλος.
Είναι ο διωκόμενος καλλιτέχνης που αν τολμούσε να ιδρύσει ο ίδιος κόμμα «θα τον έβρισκαν σε κάνα χαντάκι». Είναι ο φιμωμένος από τα «γερμανοπαραδομένα» ΜΜΕ, που δεν τον παίρνουν τηλέφωνο να τον ρωτήσουν «αν θέλει να απαντήσει κάτι, ρε αδελφέ...». Είναι ο ασυμβίβαστος Αριστοφάνης, ο αντεξουσιαστής που ακκίζεται όταν ανταμείβουν τη σάτιρά του με δημαρχιλίκια και ευρωβουλευτιλίκια.
Αχ, ο Λάκης. Τέτοιος είναι. Ενα καρυδωμένο λαρύγγι. Ενα αμάλαγο παιδί. Ανέτοιμο, λέει, για την πολιτική.
Διότι τι να τα κάνεις τα βουλευτήρια;
Εχουν κανόνες. Ενώ στα τηλεοπτικά πλατό είσαι πιο δυνατός. Μπορείς - αναμέσα σε καλαμπούρια για χοντρές, γύφτους και πορδές - να κάνεις κάθε νύχτα ηρωικά και αγέρωχα την επανάστασή σου.
Γιατί έτσι είναι η επανάσταση από το στούντιο. Εύκολη κι ελαφριά. Σαν μπαλαφάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου