Toυ ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Ο Ακης Μ. είναι 56 ετών, μηχανικός, σε μία πόλη
της κεντρικής Ευρώπης. Τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του '80
όταν έπαιρνε το πτυχίο του στο ΕΜΠ ως δραστήριο στέλεχος της
σπουδάζουσας του ΠΑΣΟΚ. Ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ως το τέλος της δεκαετίας του '80
οπότε έμενε στην Ελλάδα. «Ήμουνα από μια φτωχή οικογένεια που ποτέ στη
ζωή της δεν είχε πάει διακοπές και άρχισε να πηγαίνει διακοπές τη
δεκαετία του '80. Σπούδασα, οι γονείς μου κυνηγημένοι στον εμφύλιο,
πήραν σύνταξη. Τι γινόταν στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν με ενδιέφερε,
μέλος του δεν ήμουνα...».
Με τον Άκη, αυτός στη χώρα του (την Αυστρία) εγώ στη χώρα που είχα μετοικήσει τότε (στη Γερμανία) εγκαταλείψαμε σχεδόν ταυτόχρονα τις μέχρι τότε πολιτικές μας στέγες. Εγώ εξαιτίας του υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΚΚΕ και στη συνέχεια και την ελληνική αριστερά (που δεν πήρε χαμπάρι το 1989) και εκείνος το ΠΑΣΟΚ «εξ αιτίας ενός πράγματος που ήταν βαθύτερο.
Η Αυστρία στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 δεν είχε μπει στην ΕΕ και μπορούσε ακόμα να επιβιώνει με επιδοτούμενα ενοίκια στις μεγαλουπόλεις και κρατικές επιδοτούμενες βιομηχανίες όπως η Voest (σσ η μεγαλύτερη χαλυβουργία της χώρας ). Αλλά καταλάβαινα ότι αυτό το κοινωνικό κράτος που ονειρευόμασταν στην Ελλάδα έτσι όπως το είχε κτίσει ο Κράισκι (σσ ιστορικός σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της χώρας Μπρούνο Κράισκι) θα ήταν σχεδόν αδύνατον να επιβιώσει μετά το 1990. Η ύπαρξη αυτού του κράτους, η υπεράσπισή του ήταν ένας στόχος ουτοπικός μετά το 1990. Δεν τελείωσε μόνο η κομμουνιστική ανατολική Ευρώπη αλλά και ο σοσιαλδημοκρατικός «παράδεισος» όπου υπήρχε. Άρχισα 4 χρόνια αφότου έφτασα στην Ευρώπη (σσ αυτός είχε μετοικίσει το 1986) να αναζητώ μια νέα πολιτική στέγη…».
Καθώς τα δύο κόμματα του αυστριακού δικομματισμού (λαϊκό και Σοσιαλδημοκρατικό) εναλλάσσονταν στην εξουσία μοιράζοντας θέσεις και δουλειές ο Άκης αντιλαμβανόταν ότι η πρακτική από τη θεωρία απέχουν και στην Αυστρία. Έτσι αργά αλλά σταθερά γύρισε την πλάτη τους στους σοσιαλδημοκράτες για να αναζητήσει θέση στους «Πράσινους». «Γρήγορα όμως απογοητεύτηκα καθώς αντελήφθην ότι πρόκειται για το κόμμα των πλουσίων μεσοαστών που είχαν θέσεις για την ενέργεια που μπορούν να πληρώσουν όσοι έχουν χρήματα ενώ αυτά που έλεγαν για την οικονομία ήταν ανεφάρμοστα. Ακουμπούσαν μόνο περιορισμένα στον πραγματικό κόσμο και απείχαν πολύ από τη στροφή που είχαν πάρει οι Γερμανοί "Πράσινοι" με τον Γιόσκα Φίσερ προς κάτι πιο πραγματικό…».
«Το πραγματικό σοκ για μένα ήταν η ατζέντα Σρέντερ στη Γερμανία με την οποία οι σοσιαλδημοκράτες ανασκεύασαν όλο το πανάκριβο σπάταλο κοινωνικό κράτος που είχαν κτίσει, ενώ φλέρταρα μέχρι τότε με την ιδέα να ξαναψηφίσω τον κλασσικό σχηματισμό της κεντροαριστεράς, αντελήφθην ότι αυτή πια η ψήφος δεν είχε περιεχόμενο. Πάνω στις αλλαγές του Σρέντερ έκτισε η Μέρκελ τη δική της πολιτική ηγεμονία αρπάζοντας ιδέες από τους "Πράσινους" και τους σοσιαλδημοκράτες, διευρύνοντας το παλιό κόμμα των γερμανών καθολικών σε ένα κόμμα συντηρητικό στις αξίες, κοινωνικό στην υπεράσπιση των πιο αδύνατων και φιλελεύθερο στην οικονομία όπου η αγορά μπορούσε -αυτή ήταν η αυταπάτη τους - να ρυθμίσει τα πάντα. Μετά ήρθε η Lehman Brothers. Θεωρητικά θα μπορούσαν να αναβιώσουν οι παλιές αντιθέσεις αλλά από αυτές τις βεβαιότητες δεν είχε απομείνει τίποτα. Χρειαζόταν μία νέα πολιτική «πατρίδα»: Φιλελεύθερη στις αξίες, κοινωνική στην εσωτερική πολιτική με μία υγιή ανοχή στις αγορές που όμως πρέπει να ρυθμίζονται...».
- Μα αυτά τα λένε όλοι και το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας και οι σοσιαλδημοκράτες, αντέτεινα.
«Αυτοί εξακολουθούν να μοιράζουν διαμερίσματα, δάνεια, θέσεις και να ονειρεύονται μια χώρα που στην παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι διαχειρίσιμη από τη Βιέννη. Πολιτιστική είναι η διαφορά μαζί τους. Είναι του 20ού αιώνα».
(Ο Ακης Μ. ψηφίζει ένα νέο αυστριακό φιλελεύθερο κόμμα που λέγεται NEOS -«Νέα Αυστρία». Δημιουργήθηκε το 2012 και έχει 9 έδρες στο εθνικό κοινοβούλιο)
Με τον Άκη, αυτός στη χώρα του (την Αυστρία) εγώ στη χώρα που είχα μετοικήσει τότε (στη Γερμανία) εγκαταλείψαμε σχεδόν ταυτόχρονα τις μέχρι τότε πολιτικές μας στέγες. Εγώ εξαιτίας του υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΚΚΕ και στη συνέχεια και την ελληνική αριστερά (που δεν πήρε χαμπάρι το 1989) και εκείνος το ΠΑΣΟΚ «εξ αιτίας ενός πράγματος που ήταν βαθύτερο.
Η Αυστρία στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 δεν είχε μπει στην ΕΕ και μπορούσε ακόμα να επιβιώνει με επιδοτούμενα ενοίκια στις μεγαλουπόλεις και κρατικές επιδοτούμενες βιομηχανίες όπως η Voest (σσ η μεγαλύτερη χαλυβουργία της χώρας ). Αλλά καταλάβαινα ότι αυτό το κοινωνικό κράτος που ονειρευόμασταν στην Ελλάδα έτσι όπως το είχε κτίσει ο Κράισκι (σσ ιστορικός σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της χώρας Μπρούνο Κράισκι) θα ήταν σχεδόν αδύνατον να επιβιώσει μετά το 1990. Η ύπαρξη αυτού του κράτους, η υπεράσπισή του ήταν ένας στόχος ουτοπικός μετά το 1990. Δεν τελείωσε μόνο η κομμουνιστική ανατολική Ευρώπη αλλά και ο σοσιαλδημοκρατικός «παράδεισος» όπου υπήρχε. Άρχισα 4 χρόνια αφότου έφτασα στην Ευρώπη (σσ αυτός είχε μετοικίσει το 1986) να αναζητώ μια νέα πολιτική στέγη…».
Καθώς τα δύο κόμματα του αυστριακού δικομματισμού (λαϊκό και Σοσιαλδημοκρατικό) εναλλάσσονταν στην εξουσία μοιράζοντας θέσεις και δουλειές ο Άκης αντιλαμβανόταν ότι η πρακτική από τη θεωρία απέχουν και στην Αυστρία. Έτσι αργά αλλά σταθερά γύρισε την πλάτη τους στους σοσιαλδημοκράτες για να αναζητήσει θέση στους «Πράσινους». «Γρήγορα όμως απογοητεύτηκα καθώς αντελήφθην ότι πρόκειται για το κόμμα των πλουσίων μεσοαστών που είχαν θέσεις για την ενέργεια που μπορούν να πληρώσουν όσοι έχουν χρήματα ενώ αυτά που έλεγαν για την οικονομία ήταν ανεφάρμοστα. Ακουμπούσαν μόνο περιορισμένα στον πραγματικό κόσμο και απείχαν πολύ από τη στροφή που είχαν πάρει οι Γερμανοί "Πράσινοι" με τον Γιόσκα Φίσερ προς κάτι πιο πραγματικό…».
«Το πραγματικό σοκ για μένα ήταν η ατζέντα Σρέντερ στη Γερμανία με την οποία οι σοσιαλδημοκράτες ανασκεύασαν όλο το πανάκριβο σπάταλο κοινωνικό κράτος που είχαν κτίσει, ενώ φλέρταρα μέχρι τότε με την ιδέα να ξαναψηφίσω τον κλασσικό σχηματισμό της κεντροαριστεράς, αντελήφθην ότι αυτή πια η ψήφος δεν είχε περιεχόμενο. Πάνω στις αλλαγές του Σρέντερ έκτισε η Μέρκελ τη δική της πολιτική ηγεμονία αρπάζοντας ιδέες από τους "Πράσινους" και τους σοσιαλδημοκράτες, διευρύνοντας το παλιό κόμμα των γερμανών καθολικών σε ένα κόμμα συντηρητικό στις αξίες, κοινωνικό στην υπεράσπιση των πιο αδύνατων και φιλελεύθερο στην οικονομία όπου η αγορά μπορούσε -αυτή ήταν η αυταπάτη τους - να ρυθμίσει τα πάντα. Μετά ήρθε η Lehman Brothers. Θεωρητικά θα μπορούσαν να αναβιώσουν οι παλιές αντιθέσεις αλλά από αυτές τις βεβαιότητες δεν είχε απομείνει τίποτα. Χρειαζόταν μία νέα πολιτική «πατρίδα»: Φιλελεύθερη στις αξίες, κοινωνική στην εσωτερική πολιτική με μία υγιή ανοχή στις αγορές που όμως πρέπει να ρυθμίζονται...».
- Μα αυτά τα λένε όλοι και το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας και οι σοσιαλδημοκράτες, αντέτεινα.
«Αυτοί εξακολουθούν να μοιράζουν διαμερίσματα, δάνεια, θέσεις και να ονειρεύονται μια χώρα που στην παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι διαχειρίσιμη από τη Βιέννη. Πολιτιστική είναι η διαφορά μαζί τους. Είναι του 20ού αιώνα».
(Ο Ακης Μ. ψηφίζει ένα νέο αυστριακό φιλελεύθερο κόμμα που λέγεται NEOS -«Νέα Αυστρία». Δημιουργήθηκε το 2012 και έχει 9 έδρες στο εθνικό κοινοβούλιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου