ΤΟΥΡΚΙΑ: Αναβάθμιση του στρατηγικού της προγεφυρώματος

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ

Του ΑΝΘΟΥ ΛΥΚΑΥΓΗ

ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟ και βεβαίως ασχολίαστο από τον ελλαδικό Τύπο (και όχι επαρκώς αξιολογημένο από τον κυπριακό) το γεγονός της επισκέψεως του λεγόμενου «υπουργού Εξωτερικών» του τουρκικού κατοχικού μορφώματος Οζντίλ Ναμί στην Ουάσιγκτον και κυρίως ότι: Διασκέλισε τις πύλες του Λευκού Οίκου, όπου και συνάντησε ανώτατους συμβούλους ασφαλείας του αμερικανού Προέδρου.
 

Κάτι που ποτέ, απ' όσον ενθυμούμαι, δεν συνέβη με κύπριο υπουργό, εκπροσωπούντα μάλιστα το διεθνώς αναγνωρισμένο κυπριακό κράτος, μέλος των Ηνωμένων Εθνών κι ενσωματωμένο στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και δη του σκληρού κοινοτικού πυρήνα.
Και μάλιστα το γεγονός ότι ο τουρκοκύπριος «επίσημος» συνοδεύετο από τον αμερικανό πρέσβη στη Λευκωσία προσδίδει ακόμη ουσιαστικότερες προεκτάσεις κι ερμηνείες σ' αυτή την (οπωσδήποτε προμελετημένη) κίνηση. Που όχι απλώς πιστοποιεί την αμεσότερη επανεμπλοκή της υπερδυνάμεως στο Κυπριακό, αλλά και τις απώτερες επιλογές της όσον αφορά την επιθυμητή κατάληξη του προβλήματος. Τη μορφή δηλαδή επιλύσεώς του, η οποία και περνά μέσα από τον «ισότιμο συνεταιρισμό» των δύο «συνιστώντων κρατικών οντοτήτων».
Υπό το φως αυτών των δεδηλωμένων προθέσεων, η συνέχεια των τουρκοκυπριακών ανοιγμάτων δεν είναι καθόλου περίεργη. Μετά την Ουάσινγκτον οι Βρυξέλλες. Κι έπονται με βεβαιότητα κάποιοι άλλοι ανάλογοι προορισμοί. Που στοχεύουν ευθέως στην πολιτική αναβάθμιση του ψευδοκράτους, με όρους μιας οιονεί «ταϊβανοποιήσεως»! Με ό,τι αυτό σημαίνει.  

Και σημαίνει επικύρωση μιας εκ προοιμίου πολιτικής (κι εν πολλοίς ατύπου πολιτειακής) εξισώσεως. Στον βαθμό -κι αυτό να επιμετρηθεί σωστά- που να αιτιολογεί (και να επιβάλλει) τις κατ' όνομα ομοσπονδιακές, αλλά κατ' ουσίαν συνομοσπονδιακές δομές που συνθέτουν την επίλυση. Γιατί αυτός είναι ο πυρήνας του επώδυνου ιστορικού συμβιβασμού που επιδιώκεται (και πριν με το έωλο σχέδιο Ανάν και τώρα με την επαναφορά των βασικών του παραμέτρων).
Εκείνο που θέλουμε με αυτή μας την παρέμβαση να διαβιβάσουμε είναι ότι: Αυτές μεν είναι οι αυτόδηλες προθέσεις εκείνων (των τρίτων) που κινούν τις νέες διαδικασίες, αλλά του τουρκισμού είναι άλλες. Γιατί μόνο μυωπάζοντες ή εθελότυφλοι δεν διαβλέπουν τις εξόφθαλμες επιδιώξεις της Άγκυρας, για τις οποίες οι τουρκοκύπριοι αποτελούν κυριολεκτικώς παρωνυχίδα. Είναι, δηλαδή, απλώς τραγελαφική (και βραχείας εμβελείας) ρητορική επικάλυψη των πραγματικών στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας. Η οποία κι επενδύει ευθέως: Αφενός στο στρατηγικό προγεφύρωμα του κατοχικού μορφώματος και αφετέρου στη νομιμοποιημένη κηδεμόνευση της σύνολης κυπριακής επικράτειας! Και μέσω των ιοβόλων παραμέτρων των συνθηκών εγγυήσεως και διά δημογραφικής επικυριαρχίας, όπως ήδη αυτή εκδηλώνεται με την επιχείρηση της πληθυσμιακής ανατροπής.

Η οποία κι αιτιολογεί βαναύσως την υφέρπουσαν θεωρία του ζωτικού χώρου.
Και είναι κάτω από αυτό το πρίσμα που πρέπει να ερμηνευθούν όσα διπλωματικώς προάγονται από τουρκικής πλευράς, με αρκετή ομολογουμένως επιτυχία. Γιατί αυτές οι αδυσώπητες για μας (ως του ασθενούς σκέλους της καταθλιπτικής ανισοσθένειας) επιλογές περνούν:

1. Από τη σταθερή αναβάθμιση του ψευδοκράτους με όρους αυτοδύναμης πολιτειακής οντότητος, έστω και όχι θεσμικώς αναγνωρισμένης. Κι αυτό ακριβώς σημαίνει «ταϊβανοποίηση». Και μάλιστα μετά το άνοιγμα των λεγόμενων «συνόρων» αυτό διευκολύνεται και από εμάς τους ιδίους.
Να μην αυτοεμπαιζόμεθα.
2. Από την αυτόχρημα, εν πολλοίς, απομείωση της κρατικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η οποία και συντελείται σιωπηρά, ως σκαιό συνακόλουθο της αποδοχής του ψευδοκράτους είτε σ' επίπεδο κρατικών διαδικασιών είτε σ' επίπεδο διπλωματικών επαφών. Όχι μεν δι' απευθείας αναγνωρίσεως, αλλά οπωσδήποτε διά της ανοχής. Τα υπόλοιπα συνέπονται και θα είναι πικρά. Κυρίως, όμως, πολύ αργά για να τα προλάβουμε. Δηλαδή ν' αποπυροδοτήσουμε τα αυτονόητά των παράγωγα. Που θα αποβούν βάναυσοι δείκτες μονιμοποίησεως και θεσμικής νομιμοποιήσεως της γεωπολιτικής διαιρέσεως. Της κρεουργήσεως δηλαδή που επεβλήθη βιαίως διά των λογχών της εισβολής και παγιώνεται για τέσσερις τώρα δεκαετίες διά της κατοχής.
Αυτά είναι που ακριβώς αποτυπώνονται σε ό,τι καταγράφεται ως σιωπηρή, σταδιακή αλλά και σταθερή προσπάθεια της Τουρκίας να επιβάλει το κατοχικό μόρφωμα ως αυτοτελή παράγοντα στις διεθνείς διαδικασίες. Κάτι που και η Ουάσινγκτον (με συνηγορία του Λονδίνου) και οι Βρυξέλλες, με την παρέμβαση κάποιων φιλοτουρκικών δυνάμεων, φαίνεται να συνδράμουν. Με την αιτιολογία της υποβοηθήσεως των διαδικασιών επιλύσεως του Κυπριακού. Η αλήθεια. Τα άλλα είναι σκέτα παραμύθια.