ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι επτά συντάξεις μου στο βωμό του… Μνημονίου

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΓΓΗΡΙΑΔΗ

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δούλεψε 40 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και πλήρωσε πολύ υψηλές εισφορές σε όλη τη διάρκεια του εργασιακού του βίου, σε ένα και μόνο φορέα ασφάλισης. Βγήκε στη σύνταξη στα 67 του και, καθότι υψηλόμισθος, πήρε μια καλή σύνταξη.

Μέσα σε τρία μόλις χρόνια, στην τριετία των Μνημονίων, ο άνθρωπος αυτός είδε το εισόδημα από τις συντάξιμες αποδοχές του να μειώνεται κατά 40% περίπου, από τις περικοπές των δώρων και τις συνεχείς μειώσεις στο ύψος της σύνταξής του.

Σκεφτείτε τώρα έναν άλλον εργαζόμενο, σαν έναν από αυτούς τους 11,000 που ανακάλυψε το υπουργείο Εργασίας, ο οποίος δούλευε σε μια ΔΕΚΟ, πήρε σύνταξη στα 50 του, εργάστηκε μετά στον ιδιωτικό τομέα ή ως αυτοαπασχολούμενος, και έλαβε αργότερα και σύνταξη χηρείας. Αν η κάθε μια από τις τέσσερις, πέντε, έξι ή και επτά συντάξεις που λάμβανε ο δικαιούχος δεν ακουμπούσαν τα όρια από όπου ξεκίνησαν οι περικοπές, ο συγκεκριμένος συνταξιούχους είδε μια ελάχιστη μείωση στο ύψος των αποδοχών του, πιθανότατα λόγω περικοπής των δώρων.

Προσέξτε: Δεν υπάρχει παρανομία.

Οι ασφαλιστικοί νόμοι δεν απαγόρευαν την ταυτόχρονη ασφάλιση σε δυο ή και περισσότερους φορείς ασφάλισης, τουλάχιστον μέχρι το 1993. Προκύπτει, όμως, ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα και μια κατάφωρη αδικία: 

Γιατί ο πρώτος να υποστεί τις περικοπές και ο δεύτερος να μείνει επί της ουσίας ανέγγιχτος;

Έπρεπε να διανύσουμε τον τέταρτο χρόνο στο Μνημόνιο για να μπορέσει το κράτος να ανακαλύψει το πόσα πληρώνει και σε ποιους. Και να δημιουργήσει μια κοινή βάση δεδομένων, βάσει της οποίας μπορεί να καταγράψει τον αριθμό των συντάξεων που λαμβάνει ένας δικαιούχος.

Όταν την προηγούμενη δεκαετία οι προηγμένες δυτικές κοινωνίες αξιοποίησαν την τεχνολογία για να αντικαταστήσουν τη γραφειοκρατία του δημοσίου, είχαν ακριβώς αυτό στο μυαλό τους: 

Να αποτυπώσουν με ακρίβεια την πραγματική εικόνα των οικονομικών δεδομένων του κράτους, να αποκαταστήσουν αδικίες, να εντοπίσουν τους μπαταχτσήδες και να εναρμονίσουν ως προς το δικαιότερο την ασφαλιστική τους νομοθεσία. Εμείς δεν κάναμε τίποτα. Απλά δανειζόμασταν για να καλύπτουμε τρύπες στον προϋπολογισμό και στα ασφαλιστικά ταμεία.

Καταφύγαμε στις οριζόντιες λύσεις παντού, γιατί αδυνατούσαμε να καταγράψουμε έγκαιρα και έγκυρα το πού κατευθύνονταν τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Κι όλα αυτά επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια το πολιτικό σύστημα υπήρξε απρόθυμο να καταστρέψει τις στρεβλώσεις που το ίδιο δημιούργησε.  

Τώρα που μετρήσαμε πόσους υπαλλήλους έχουμε στο δημόσιο, καταγράψαμε πόσες παράνομες συντάξεις δίναμε και βρήκαμε πόσες πλασματικές υπερωρίες πληρώναμε, εύχομαι απλά να μην είναι πολύ αργά…