Οσα συμβαίνουν τους τελευταίους
μήνες και όσα αναμένονται να συμβούν τους επόμενους στο τρίγωνο Ελλάδα -
Ε.Ε. και ΗΠΑ επιδιώκουν να ερμηνεύσουν και να προβλέψουν αναλυτές,
πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τεχνοκράτες, οικονομολόγοι κ.λ.π.
Το διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον σήμερα είναι αρκετά δύσκολο για τα ελληνικά συμφέροντα. Παράλληλα η λυσσαλέα μάχη που δίδει μέρος του συστήματος και της ολιγαρχίας να διατηρηθεί στην επιφάνεια εν μέσω μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, που προοιωνίζονται την εξαφάνισή τους, μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα μιας ταυτόχρονης οικονομικής και πολιτικής κατάρρευσης.
Πόσο άραγε θα επηρεάσει μια ελληνική κατάρρευση την Ευρώπη, την Αμερική και την ευρύτερη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή;
Η απάντηση είναι, ενδεχομένως, «όχι και πολύ».
Μια χώρα υποθηκευμένη -στην κυριολεξία- στο αγγλικό δίκαιο και στο έλεος της τρόικας, θα αποτελέσει, ενδεχομένως, μια καλύτερη ευκαιρία για τον πλήρη έλεγχό της και την εφαρμογή της τελικής λύσης για θέματα που άπτονται κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, π.χ. ΑΟΖ, φυσικό αέριο ανατολικής Μεσογείου, αλλά και εθνικών όπως το Σκοπιανό, η Κύπρος, αλλά και η Θράκη.
Η ελληνική οικονομία έχει πέσει κάτω του 2% της Ευρωζώνης και μελλοντικά μέτρα μπορεί να εφαρμοστούν, σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων, στο μοντέλο της Κύπρου, με «κούρεμα» καταθέσεων, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ή κατ' ευθείαν εκχώρηση του εθνικού πλούτου μέσω ΤΑΙΠΕΔ, που θα ελέγχεται άμεσα από τους πιστωτές.
Από την άλλη μεριά, όμως, τι θα γίνει αν η Ευρωπαϊκή Ενωση ασχοληθεί περισσότερο με θεμελιώδη ζητήματα της ίδιας της ύπαρξής της και του μέλλοντός της και αφήσει την Ελλάδα σε ένα στάτους τύπου Βουλγαρίας και Ρουμανίας;
Πολύ λίγο ενδιαφέρει τον πολίτη του Λεβερκούζεν αν στην Ελλάδα θα έχουμε γίνει Βουλγαρία. Η Ευρώπη έχει εξάλλου μεγαλύτερους πονοκεφάλους, όπως τις μεγάλες χώρες του Νότου (Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία), τις γερμανικές εκλογές, τον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό και τις ευρωεκλογές του 2014.
Ενώ παράλληλα και η ίδια η Αμερική στρατηγικά ενδιαφέρεται κυρίως για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Μεσογείου και την όδευση του ορυκτού πλούτου από την περιοχή στην Ευρώπη και στις δυτικές αγορές, βάσει των δικών της σχεδιασμών, συμμαχιών και προτεραιοτήτων, που δεν ταυτίζονται κατ' ανάγκην με τα ελληνικά συμφέροντα.
Η Αμερική δεν πρόκειται να στείλει λεφτά όπως με το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ.
Αφ' ενός δεν έχει, αφ' ετέρου πρέπει να κρατήσει και τις ισορροπίες μέσα στο ΔΝΤ ως ο μεγαλύτερος «μέτοχος», την ώρα που οι χώρες της Λατινικής Αμερικής βάζουν συνεχώς βέτο για τη συμβολή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, κρίνοντάς το ανώφελο.
Επίσης, γιατί να διακινδυνεύσει τη ρήξη των σχέσεών της με τη Γερμανία και την Ε.Ε. για την Ελλάδα, την ώρα που από του χρόνου ετοιμάζεται η Ευρωατλαντική εμπορική Ενωση, που θα καθορίσει το διεθνές εμπόριο τις επόμενες δεκαετίες;
Οι σχέσεις της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Γερμανίας με τις ΗΠΑ δεν πληγώθηκαν καν από τις αποκαλύψεις Σνόουντεν για τις παρακολουθήσεις ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Γιατί να διαταραχθούν, ας πούμε, οι σχέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας επειδή λόγω Μνημονίου θα πρέπει να απολυθούν 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι; Η Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, είναι ακόμα προσανατολισμένη στο ατλαντικό και ευρύτερα δυτικό άρμα, καταρρέουσα ή μη.
Το ζητούμενο όμως για μας, για τη χώρα και την πατρίδα μας είναι πώς εμείς θα την κρατήσουμε ζωντανή, δυνατή και με προοπτική.
Επιτακτική ανάγκη αποτελεί η εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου στρατηγικής, από όλους που μπορεί να συμβάλουν σε αυτό, που θα διασφαλίζει την ασφάλεια της χώρας και την οικονομική της επιβίωση.
Λείπει το όραμα, όπως εύστοχα παρατήρησε και η κυρία Αρβελέρ πρόσφατα. Μπορεί να μην υπάρχει για την ώρα plan b, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρξει όταν έρθει η ώρα να διαχειριστούμε την οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Για την ώρα, πολίτες, πολιτική, κοινωνία καρτερούμε το μοιραίο... και, όπως λέει και ο Αλεξανδρινός ποιητής Καβάφης, «οι βάρβαροι ήταν κάποια λύσις», οι εκλογές μπορούν να είναι κάποια άλλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου