ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ξένοι να προβάλλουν τον πολιτιστικό πλούτο του Ρεμπέτικου! - Σπάνια μουσική έκδοση από βρετανικά χέρια φέρνει στο φως ακυκλοφόρητα ρεμπέτικα-διαμάντια που το "εξευρωπαισμένο" μπουρδέλο που επί χρόνια λανσάρει το Life Style της κάθε καβαλημένης αρχιψωνάρας Ρεμορουβίτσας αγνοούσε οτι υπάρχουν...

Από τον ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΣΜΙΔΗ

 

Συμβαίνει συχνά, εξαιρετικές ενέργειες με ενδιαφέροντα ελληνικά πολιτιστικά ντοκουμέντα να μην προκύπτουν από την εγχώρια παραγωγή, αλλά από ξένους φορείς. Πάλι καλά, βέβαια, ιδιαίτερα σε περιόδους σαν αυτήν, εν μέσω κρίσης και γενικών περικοπών.

Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες μια σπάνια μουσική έκδοση με 42 ρεμπέτικα ορχηστρικά κομμάτια -τα περισσότερα ακυκλοφόρητα- συνοδεία ενός βιβλίου 152 σελίδων. Πρόκειται για το «Greek Rhapsody: Instrumental Music from Greece 1905-1956» (Ελληνική Ραψωδία: Ορχηστρική Μουσική από την Ελλάδα1905-1956), που επιμελήθηκε ο Βρετανός μουσικός ερευνητής και λάτρης του ρεμπέτικου, Τόνι Κλάιν.

Οι ηχογραφήσεις είναι όλες από δίσκους 78 στροφών, ορισμένοι εκ των οποίων φαίνεται πως είναι τα μοναδικά αντίτυπα που «επιζούν» και η αποκατάσταση του ήχου τους οφείλεται στις προσπάθειες της Dust-to-Digital. Περίπου οι μισές ηχογραφήσεις είχαν γίνει στην Ελλάδα, το ένα τέταρτο στις ΗΠΑ και τρεις στην Κωνσταντινούπολη. Σπανιότερο όλων, ένα κομμάτι που φέρεται να έχει ηχογραφηθεί σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Πέρα από τη σπανιότητα των ηχογραφήσεων, η συλλογή ξεχωρίζει και για την επιλογή βασικά -αλλά όχι αποκλειστικά- ορχηστρικών κομματιών από μεγάλους δεξιοτέχνες, που μας δίνουν την ευκαιρία να ακούσουμε μια σχετικά ξεχασμένη πλευρά του ρεμπέτικου. Πλήθος γνωστών και λιγότερων γνωστών οργάνων παρελαύνουν, από μπουζούκια, σαντούρια, ούτια, λατέρνες και χαβάγιες, ώς ένα εντυπωσιακό μελωδικό σφύριγμα.

 

Δανείζομαι την αφορμή από το σχόλιο Αμερικανών κριτικών, πως είναι «μυστήριο» γιατί αυτή η ανθολογία είναι η πρώτη του είδους, τη στιγμή που υπάρχει τέτοιο «επιβλητικό» υλικό. 

 

Η πολιτισμική δυναμική αυτής της χώρας δεν εξαντλείται στην αρχαιότητα ή στο Βυζάντιο, όπως συνήθως προβάλλεται. Εχει συνέχεια, όχι μόνο στο ρεμπέτικο, με το οποίο συνέπεσε να ασχολείται αυτή η έκδοση, αλλά και στο δημοτικό, στο σύγχρονο τραγούδι και στην ευρύτερη τρέχουσα πολιτιστική σκηνή, στο γνωστό κι άγνωστο έργο επώνυμων κι ανώνυμων δημιουργών. Αυτό που λείπει είναι η πρόθεση να προβληθεί αυτό το έργο με τρόπο που να μπορεί να αποφέρει πολιτιστικά αλλά και οικονομικά οφέλη. 

 

Το ελληνικό πολιτιστικό προϊόν υπάρχει και μπορεί να είναι εξαγώγιμο. Αυτό που λείπει είναι η «πολιτική εξαγωγών»