ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η πίστη και οι πλειστηριασμοί

Του ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

«Αφού θα πουλήσουν που θα πουλήσουν το χρέος από το στεγαστικό μου δάνειο στο 1/6 ή 1/7 της αξίας του γιατί δεν μου το προσφέρουν να το αγοράσω;» αναρωτιέται ο Β.Π., ένας γνωστός μου από το Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, που χρωστάει 350.000 ευρώ από στεγαστικό που έχει πάρει το 2008.

Η απάντηση είναι μάλλον απλή, διότι σε εκείνη την περίπτωση που η Τράπεζα θα το έκανε θα διέλυε τη βάση της δραστηριότητάς της που λέγεται «πίστη». Το να δανείζεσαι δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα, το να χρωστάς είναι κοινωνική υποχρέωση. Το πολιτικό παιγνίδι με τους πλειστηριασμούς είναι παιγνίδι με την πίστη. Και το παιγνίδι με την πίστη σχετίζεται με τη δυνατότητα της χώρας να κάνει επανεκκίνηση.

Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή. 

Μία θέση αρχής στην αναστολή πλειστηριασμών είναι λάθος. 

Γιατί; 

Διότι πολύ απλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μετρητά ή περιουσιακά στοιχεία για να πληρώσουν. Οι Τράπεζες που έχουν εικόνα των καταθέσεων λένε ότι άνθρωποι με λογαριασμούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ έχουν σταματήσει να πληρώνουν. 

Πόσοι είναι αυτοί; 

Οι αλλαγές στο τραπεζικό τοπίο δεν επιτρέπουν, ακόμα, την εξαγωγή ασφαλώς στατιστικών στοιχείων. Ένα μέρος από εκείνους που μπορούσαν να πληρώσουν εκλήθη από τις τράπεζες να κάνει κάποια ρύθμιση και στη συνέχεια εξαφανίσθηκε χωρίς να πληρώνει το παραμικρό και χωρίς να ενημερώσει τον δανειστή. Πρέπει να συνεχίσουν αυτοί να μην εξυπηρετούν τα χρέη τους, να εμφανίζονται τα δάνεια ως «κόκκινα» και να συνεχίζουμε να τα καλύπτουμε από το δημόσιο χρέος με νέα κεφάλαια που χρειάζεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών;

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν άνθρωποι που οφείλουν το μοναδικό περιουσιακό τους στοιχείο και δεν έχουν εισοδήματα. 

Δεν είναι οι ίδιες περιπτώσεις και δεν πρέπει να αντιμετωπισθούν με τον ίδιο τρόπο.

Πράγματι υπάρχουν funds που διεκδικούν μέσω της τιτλοποίησης δάνεια που δεν εξυπηρετούνται, ανάμεσά τους και στεγαστικά. Πολλά από αυτά τα δάνεια τα είχαν τιτλοποιήσει οι ίδιες οι Τράπεζες και τα διέθεσαν σε εταιρείες που είχαν ιδρύσει στο Λονδίνο. Όταν όμως το δάνειο, που αφορούσε εξοχική κατοικία, χτύπαγε «κόκκινο», η Τράπεζα έπαιρνε το σπίτι για να αποζημιωθεί από το αποτέλεσμα του πλειστηριασμού. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό δεν ήταν αρκετό αφού η αξία του ακινήτου είχε πέσει. Υπήρχαν και ορισμένες περιπτώσεις στην αρχή της κρίσης που πλειοδότες εμφανίζονταν σε πλειστηριασμούς και «χτύπαγαν» τα ακίνητα στο ύψος του δανείου. Ήταν κοινό μυστικό ότι ενεργούσαν για τους δανειστές. Έτσι φαινόταν η τράπεζα να μη χάνει από το δάνειο, δηλαδή δεν σημείωνε επισφάλειες, πληρώνοντας με δικά της χρήματα. Αλλά αυτοί οι καιροί πέρασαν. Για όλους.