Ενα δημώδες άσμα που τραγουδούσαν οι Ελληνες πολύ πριν από την Επανάσταση του 1821 έλεγε:
«Ακόμα τούτη την άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι, Μοριά και Ρούμελη.
Όσο να ρθει ο Μόσκοβος ραγιάδες, ραγιάδες
να φέρει το σεφέρι Μοριά και Ρούμελη...»
Ηταν η βαθιά πίστη του Ελληνα ραγιά ότι η ξανθιά φυλή από τον Βορρά,
οι χριστιανοί από τη Ρωσία, θα έρθουν να σώσουν τη χώρα από τον τουρκικό
ζυγό και να απαλλάξουν την περιοχή από το μουσουλμανικό στοιχείο. Και
κάπως έτσι, με την ελπίδα ότι το ρωσικό σεφέρι (εκστρατευτικό σώμα)
φτάνει όπου να 'ναι, άντεξαν επί πολλές δεκαετίες οι ραγιάδες.
Από τη μια θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ελπίδα δίνει κουράγιο, φέρνει
αισιοδοξία και δύναμη για να αντιμετωπίζονται οι κακουχίες. Με το
όνειρο της βοήθειας από έναν «αδελφό» λαό μπορείς να αντιμετωπίσεις τη
σκληρή πραγματικότητα με θάρρος. Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι
περιμένοντας την ξένη βοήθεια οι Ελληνες οδηγήθηκαν σε μαζική
αποχαύνωση. Πολλές φορές η καρτερία δεν είναι και ο καλύτερος σύμμαχος ή
όπως λέει σοφά ο λαός «αν δεν κουνήσεις το δαχτυλάκι σου?».
Ο
Μόσκοβος δεν ήρθε, όπως τον περίμεναν οι ραγιάδες.
Και δεν ήρθε και σε
άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα όταν η «τυφλωμένη» Αριστερά της
μεταπολιτευτικής περιόδου περίμενε ένα σήμα από τον «Μεγάλο Πατερούλη».
Για να μην πούμε για τη Διάσκεψη της Γιάλτας, όπου η μοιρασιά της
Ευρώπης δεν έφερε την Ελλάδα κοντά στην ορθόδοξη Ρωσία, αλλά στην
αγκαλιά της Δύσης.
Μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, μάλιστα
πολλοί και από το πολιτικό σύστημα, ξαναθυμήθηκαν το «ρωσικό όνειρο»,
ξαναπερίμεναν ότι ο Μόσκοβος θα έρθει, όχι με σεφέρι, αλλά με
δισεκατομμύρια ρούβλια, και θα σώσει την Ελλάδα από τον δυτικό ζυγό. Και
τι δεν ακούστηκε το 2010, όταν η χώρα τέθηκε υπό την εποπτεία του
Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου:
Οτι έπρεπε να ζητήσουμε τη βοήθεια των
Χριστιανών Ρώσων, ότι στη Μόσχα περίμεναν πακέτα δισεκατομμυρίων που
ήταν πρόθυμος να μας δανείσει ο Πούτιν και η νομενκλατούρα που κυβερνά
τη Ρωσία. Πάλι καλά που δεν φώναξαν με ιερή οργή: «καλύτερα φέσι
τούρκικο παρά παπική τιάρα».
Για να γίνουν πιο πιστευτοί οι δήθεν
«σωτήρες» της Ελλάδας, ενέπλεξαν εκτός από τη Ρωσία και την πανίσχυρη
Κίνα, η οποία μας ικέτευε να μας δανείσει έναν πακτωλό, αλλά η κακή
κυβέρνηση επέλεξε το ΔΝΤ.
Τρία χρόνια μνημονίων, μια Σισύφεια
διαδρομή χωρίς εμφανή διέξοδο και κάποιοι δεν έβαλαν μυαλό. Ακόμη
περιμένουν τον Μόσκοβο να φέρει το σεφέρι. Επαγγελματίες της πολιτικής
απάτης συνεχίζουν να παραπλανούν τον ελληνικό λαό ταΐζοντάς τον με
ψέματα, ότι δήθεν ο Πούτιν θα έρθει να μας σώσει από τους κακούς
τροϊκανούς.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του B. Πούτιν απλά επιβεβαίωσαν
αυτό που οι νουνεχείς άνθρωποι γνώριζαν. Οτι δηλαδή το κεφάλαιο δεν
έχει ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία. Οτι οι «μπίζνες» δεν είναι εικόνισμα
στην ορθόδοξη εκκλησία. Οτι τα συμφέροντα ενός κράτους ή μιας ομάδας που
κυβερνά μια χώρα δεν υπόκεινται σε συναισθηματικούς κανόνες.
Ομως, το πιο βασικό συμπέρασμα είναι ότι αν θέλουμε να βγούμε από την
κρίση πρέπει να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Να αλλάξουμε ως
λαός όλες εκείνες τις παθογένειες που μας οδήγησαν στη σημερινή
κατάσταση.
Αν κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει τότε μπορούμε να πούμε «Συν
Αθηνά και χείρα κίνει». Αλλιώς θα συνεχίζεται η συλλογική αποχαύνωση
της διεθνούς βοήθειας γιατί η Ελλάδα είναι χριστιανική ή γιατί είμαστε
περιούσιος λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου