Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΛΤΣΟΥ
Από την ώρα που ο Καμίνης ξεκρέμασε τα λαμπιόνια του από το Σύνταγμα, η
σκιά που μπαινοβγαίνει στο Κοινοβούλιο δεν είναι ο
Παπακωνσταντίνου αλλά ο σωσίας του. Το φάντασμα του ίδιου του τού εγώ.
Και δεν χρειάζονται πολλά για να συμπεράνει κανείς ποιος είναι ο σωσίας
του Παπακωνσταντίνου.
Ο Παπανδρέου, που με εκείνο το «όλα στο φως» από
τα σκοτάδια της ιστορίας του νομίζει πως ξεμπέρδεψε με την Ελλάδα.
Διότι μπορεί η συμπολίτευση να μην τον εγκαλεί αλλά ο Παπανδρέου πλανάται ως φάντασμα πάνω από την Προκαταρκτική, στο εδώλιο της οποίας κάθεται προς το παρόν η κόπια του.
Στην εποχή όμως της τεχνικής
αναπαραγωγιμότητας, πρότυπο και κόπια συγχέονται, εκτός από την
περίπτωση που το αντίγραφο αξίζει περισσότερο από το πρωτότυπο - αλλά
αυτό συμβαίνει μόνο στον Αντι Γουόρχολ.
Στα δελτία των οκτώ, εκείνο το νευρικό αντράκι που φιλάει τη Λαγκάρντ ή μιλάει με το bluetooth στον θεό της Wall Street δεν είναι αυτό που βλέπουμε . Δεν είναι ο Παπακωνσταντίνου. Είναι ο κλώνος μιας γενιάς κλονισμένων από τα γυμναστήρια, κοστουμαρισμένων από τον Καρούζο, κουρεμένων στο «Χίλτον», αρκούντως συγκρατημένων νευρόσπαστων, η οποία αρχίζει από τον Παπανδρέου και τελειώνει στην Μπιρμπίλη.
Προφανώς από την Προκαταρκτική περνάει όλο το σύστημα!
Αν λοιπόν κανείς άνοιγε διά τρυπανισμού το κρανίο τους ή αν βυθομετρούσε το άδειο τους κεφάλι, θα συναντούσε ό,τι το τρομακτικότερο: την τρέλα του μεγαλείου.
Αν πάλι τους υπέβαλλε σε ύπνωση, θα άκουγε την υστερική
φωνή της Μίνα Χάρκερ στον «Δράκουλα» του Στόκερ: «Είμαι ακίνητη
- τελείως ακίνητη. Σαν νεκρή!».
Δικάζει λοιπόν η Βουλή νεκρούς; Τους τρώει; Ή ολοκληρώνει το κοινοβουλευτικό της έργο σαν τον κανίβαλο που εκπληρώνει, όπως ισχυρίζεται ο Ζίζεκ, την πολιτισμική του αποστολή κατασπαράζοντας τον τελευταίο κανίβαλο;
Και για να επιστρέψω στον ιδεότυπο «Παπακωνσταντίνου» περνώντας από τη φρενολογία στη φυσιογνωμική, είναι καλό να υπενθυμίσω πως δεν υπάρχει ένα ξεχωριστό «σημαίνον» του υποκειμένου, διότι κάθε σημαίνουσα παράσταση - π.χ., η γλώσσα του σώματος ή οι χειρονομίες - συγκαλύπτει ό,τι ακριβώς αποκαλύπτει .
Και σε τούτο συνίσταται η αποτυχία της
φυσιογνωμικής και ο θρίαμβος της φρενολογίας.
Ας προσέξουν λοιπόν οι κατήγοροι βουλευτές και ιδιαιτέρως η κυρία Κωνσταντοπούλου . Η κρίση τους θα είναι συμβολική, διότι η περίπτωση Παπακωνσταντίνου είναι το λιγότερο.
Η αρχή του λάθους δεν είναι η
παραποίηση ή μη της λίστας Λαγκάρντ αλλά η ίδια η Προκαταρκτική:
προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, προκειμένου δηλαδή να εμφανιστεί η
πραγματικότητα, η Προκαταρκτική οφείλει να συλλάβει τον εαυτό της ως
τυπικά υπεύθυνο για την πραγματικότητα αυτή. Δηλαδή, να κάνει αυτό που
δεν μπορεί, μια που η λογική της συνίσταται στο να εκλαμβάνει τον εαυτό
της έξω από το σύστημα ενώ είναι μέσα.
Μη έχοντας λοιπόν τη δυνατότητα
να εξέλθει, τρώει την ουρά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου