Tου Ηλια Μαγκλινη
«Και με τον Διάβολο ακόμα θα συμμαχήσω αν είναι να πάψει να υποφέρει ο
ελληνικός λαός», δήλωσε προχθές σε τηλεοπτική συνέντευξη ο κ. Τσίπρας,
μετά το ταξίδι του από την Αμερική. Η δήλωση αυτή έχει το ενδιαφέρον
της, για διαφόρους λόγους.
Συμμαχία με τον Διάβολο, λοιπόν, όπου «διάβολο» φυσικά, δείτε το (άκρως
δυτικό, αμερικανόστροφο, καπιταλιστικό, δαιμονοποιημένο σε πάσης
ιδεολογίας αντιμνημονιακά μυαλά) Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο κ.
Τσίπρας είπε ακόμη ότι ελπίζει το ΔΝΤ να βρεθεί κάποια στιγμή απέναντι
στα σχέδια της κ. Μέρκελ, η οποία, κατά τη γνώμη του, είναι τελικώς η
κύρια υπεύθυνη για την εξοντωτική λιτότητα που υφιστάμεθα, όχι μόνο στην
Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Βεβαίως, αυτά τα περί συμμαχίας με τον Διάβολο
τα είχε πει πρώτος ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, καταμεσής του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνος, πάλι, ήθελε να δικαιολογήσει τη συμμαχία
της Βρετανίας με την κομμουνιστική, σταλινική δικτατορία προκειμένου να
αναχαιτιστεί ο ναζιστικός σκοταδισμός. Αν, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας
απελευθερώνεται όντως από τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και γίνεται πιο
πραγματιστής, αυτό μόνον ως θετικό μπορεί να ιδωθεί. Απομένει να δούμε
πώς θα αντιμετωπίσουν αυτήν την υποτιθέμενη στροφή προς έναν πιο
σύγχρονο πραγματισμό οι κομμουνιστογενείς συνιστώσες και οι πιο
ριζοσπαστικοί αριστεροί σχηματισμοί του κόμματός του.
Αν εννοεί αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας, ίσως να μιλάμε για μια δική του,
προσωπική απελευθέρωση – από τα δεσμά της ιδεολογίας. Διότι, ανεξάρτητα
από τον κ. Τσίπρα, το πρόβλημα με όλα τα απόλυτα ιδεολογικά στεγανά
είναι μονίμως το ίδιο: όταν δεν αναφέρεσαι στο άτομό σου, στο πρόσωπό
σου, όταν αντί να αυτοπροσδιορίζεσαι, ετεροπροσδιορίζεσαι δεχόμενος το
«φως το αληθινό» κάποιου ιδεολογικού σχήματος, οτιδήποτε μπορεί να
νομιμοποιηθεί. Ακόμα και η βαρβαρότητα.
Είναι γνωστή η κοινοτοπία που θέλει εκατομμύρια ανθρώπους να
βασανίστηκαν και να εξοντώθηκαν στο όνομα κάποιας θρησκείας. Το ίδιο
όμως συνέβη και στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Οταν, π.χ., στον δικό μας
εμφύλιο πόλεμο εκτελούνταν άνθρωποι, και όχι μόνον στημένοι στους
τοίχους αλλά και μέσα στα σπίτια τους, βγαίνοντας από αυτά για να πάνε
στη δουλειά τους ή επιστρέφοντας αμέριμνοι, οι εκτελέσεις αυτές, όταν
δεν είχαν προσωπικό χαρακτήρα (ιδίως στην επαρχία), διαπράττονταν στο
όνομα κάποιας ιδεολογίας. Κάποιοι διατηρούσαν για τη δική τους πλευρά το
δικαίωμα στον φόνο. Τις σκοτεινές εκείνες εποχές των εμφυλίων
συγκρούσεων, ο άνθρωπος που σκότωνε δεν ήταν απαραίτητα ψυχοπαθής
δολοφόνος ή σαδιστής. Υπηρετούσε μια ιδεολογία. Ηταν οι εποχές που ο
άνθρωπος γενικότερα υπηρετούσε την ιδεολογία και όχι η ιδεολογία την
υπόθεση του ανθρώπου.
Το γεγονός ότι σήμερα ο άνθρωπος του ανεπτυγμένου
κόσμου δεν τοποθετεί τον εαυτό του υπηρέτη μιας ιδεολογίας είναι ένα
βήμα μπροστά. Διότι όταν δεν θέτεις τον εαυτό σου υπηρέτη μιας
ιδεολογίας, τότε είσαι σε θέση να διακρίνεις απέναντί σου πρόσωπα,
βλέπεις ανθρώπους και όχι σχήματα, εχθρούς της ιδεολογίας σου, εχθρούς
που σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει και να εξοντωθούν ακόμα. Και όταν
δεν βλέπεις πρόσωπο, η οποιαδήποτε ηθική αναστολή μπροστά στο ενδεχόμενο
του φόνου έχει καταλυθεί. Και όταν ο φόνος έχει συντελεστεί, η
ιδεολογία απαλύνει τις όποιες τύψεις συνειδήσεως.
Ας θρηνολογούν κάποιοι
σήμερα για την απώλεια της ιδεολογίας και τη χιλιομασημένη «κυριαρχία
του κυνισμού», λες και το να σκοτώνεις βάσει εντολής κάποιας υπηρεσιακής
αρχής ή ενός κομματικού μηχανισμού δεν έχει ένα μασκαρεμένο κυνισμό.
Από το «Η Επανάσταση θέλει κεφάλια» του Μαρά και του Ροβεσπιέρου έως την
ακύρωση κάθε ηθικής αναστολής απέναντι στη μαζική εξόντωση
γυναικόπαιδων χάριν της «χιλιετούς κυριαρχίας του Γ΄ Ράιχ», και βέβαια
τις πολλαπλές «Δίκες της Μόσχας», ο δρόμος είναι σπαρμένος με ανθρώπινο
λίπασμα. Εννοείται ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να ζει
χωρίς αξίες, χωρίς αρχές. Και αλίμονο αν μέσα σε αυτές τις αξίες και τις
αρχές δεν περιλαμβάνονται η ανθρώπινη ζωή, τα ατομικά δικαιώματα. Τότε
γίνεται πολύ πιο επικίνδυνος από τον όποιο διάβολο των διαφόρων
συμμαχιών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου