ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Το έχω ακούσει τόσες φορές, που δεν εκπλήσσομαι πλέον. Αντίθετα, θα
εκπλαγώ αν δεν το ακούσω. «Παράταση μέχρι τις 8/1/2013 στην προθεσμία
για την πληρωμή των τελών κυκλοφορίας και για την κατάθεση των
πινακίδων, αποφάσισε το υπουργείο Οικονομικών», ανακοίνωσαν τα ΜΜΕ την
τελευταία ημέρα του 2012.
Αποφάσεις σαν κι αυτές είναι
χαρακτηριστικά ελλαδικές. Οι προθεσμίες σπάνια είναι δεσμευτικές, οι
παρατάσεις θεωρούνται αυτονόητες. Τόσο αυτονόητες που, ακόμα και στον
σκληρό πυρήνα της κρατικής λειτουργίας, όπως είναι η συλλογή φόρων, το
2012 δόθηκε τέσσερις φορές παράταση για την υποβολή φορολογικών
δηλώσεων!
Δεν γνωρίζω καμία ανεπτυγμένη χώρα στην οποία
ρουτινώδεις κρατικές λειτουργίες, χρονικά προκαθορισμένες, να είναι
μετακινήσιμες.
Δεν είναι τυχαίο. Στις ανεπτυγμένες χώρες κυριαρχεί η
αίσθηση του χρόνου ως πολύτιμου πόρου. Η περίφημη φράση του Βενιαμίν
Φραγκλίνου «ο χρόνος είναι χρήμα» εκφράζει αυτήν τη στάση: για τον
νεωτερικό άνθρωπο, ο χρόνος δεν είναι απλώς συνυφασμένος με την εξέλιξη
της ζωής, αλλά γίνεται ο ίδιος ένα αυτοτελές μέγεθος που χρήζει
ορθολογικής διαχείρισης. Ο χρόνος αποσπάται από τα κοινωνικά - βιολογικά
του συμφραζόμενα και αυτονομείται: εξοικονομείται, σπαταλάται,
αξιοποιείται κ.λπ.
Η νεωτερική αντίληψη για τον χρόνο αντανακλάται
στη στρατηγική αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Ο οργανισμός που σκέφτεται
στρατηγικά γνωρίζει, προβλέπει ή ορίζει τις μελλοντικές ανάγκες του σε
ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον και δεσμεύεται να ενεργεί στο παρόν, έτσι
ώστε να υπηρετεί απώτερους σκοπούς στο μέλλον.
Αντιθέτως, ο οργανισμός
που δεν σκέφτεται στρατηγικά αντιδρά σπασμωδικά στα τρέχοντα προβλήματά
του, ικανοποιώντας μόνο τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες του.
Ο στρατηγικά
σκεπτόμενος αναβάλλει την άμεση ικανοποίηση των αναγκών του, χάριν
κάποιου υπέρτερου (και απόμακρου) σκοπού· διευρύνει τον ορίζοντα της
δράσης του, επιτρέποντας στο μέλλον να επηρεάσει το παρόν.
Ο μη
στρατηγικά σκεπτόμενος αγνοεί το μέλλον· άγεται και φέρεται από τις
ανάγκες της στιγμής. Το «αχρονικό παρόν» συνιστά τον κύριο ορίζοντα
αναφοράς του.
Τι συνδέει τις ουρές στις εφορίες την τελευταία
στιγμή, τις παρατάσεις προθεσμιών που απλόχερα χορηγούν οι υπουργοί, την
αδιαφορία της γραφειοκρατίας για τον χρόνο των πολιτών, τη χρονοτριβή
στην υλοποίηση των Μνημονίων, και τη χρεοκοπία της χώρας;
Πολλά, αλλά,
εν προκειμένω, το εξής ένα:
Η ιδιοτελής αναβλητικότητα. Η φράση του
πρώην πρωθυπουργού Καραμανλή Β΄ τα λέει όλα: «Ασ’ το γι’ αργότερα»!
Το
κομματικό σύστημα δεν αντιμετωπίζει τα καυτά συλλογικά προβλήματα
έγκαιρα και ορθολογικά («τ’ αφήνει γι’ αργότερα»), προκειμένου να
συνεχίσει να ικανοποιεί τις άμεσες (πελατειακές-κομματοκρατικές) ανάγκες
του. Η μετα-οθωμανική δημόσια διοίκηση δεν εκλαμβάνει τον χρόνο της ως
πολύτιμο πόρο που πρέπει να αξιοποιήσει, οπότε θεωρεί αυτονόητο ότι
μπορεί να σπαταλά τον χρόνο του πολίτη. Το κομματικοποιημένο κράτος δεν
εμμένει στις προθεσμίες που το ίδιο θέτει, προκειμένου να μη γίνει
δυσάρεστο επιβάλλοντας κυρώσεις. Οι πολίτες δεν εκπληρώνουν έγκαιρα τις
υποχρεώσεις τους στο κράτος, τόσο γιατί προεξοφλούν την κρατική
αναξιοπιστία όσο και γιατί θεωρούν τις υποχρεώσεις τους
διαπραγματεύσιμους περιορισμούς, των οποίων την ισχύ έχουν όφελος να
αναβάλλουν όσο μπορούν.
Η ιδιοτελής αναβλητικότητα πηγάζει από τον
εγκλωβισμό μας στη μεταπολιτευτικά κυρίαρχη εμμονή για άμεση
ικανοποίηση των βραχυχρόνιων αναγκών. Οι πολιτικοί θέλουν να
μεγιστοποιούν την πολιτική τους πελατεία, οπότε δεν τους συμφέρει η λήψη
(βραχυπρόθεσμα) δυσάρεστων αποφάσεων. Οι πολίτες, συντεχνιακά ή
ατομικιστικά σκεπτόμενοι, επιδιώκουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους
με κάθε τρόπο. Κανείς δεν θέλει να δεσμευτεί από κοινούς, ορθολογικούς
κανόνες γιατί, ιστορικά μιλώντας, η βέλτιστη στρατηγική στον δημόσιο βίο
είναι ο καιροσκοπισμός.
Η ανάληψη δεσμεύσεων στο παρόν χάριν της
ικανοποίησης αναγκών στο μέλλον προϋποθέτει μια πολιτική κουλτούρα που
ωθεί, μέσω ανταμοιβών και κυρώσεων, τους πολιτικούς να ενεργούν ως
statesmen για το μακροχρόνιο δημόσιο συμφέρον. Προϋποθέτει, επίσης, μια
ανεξάρτητη, αποτελεσματική κρατική γραφειοκρατία, με ανεπτυγμένη
«θεσμική μνήμη», η οποία αίρεται πάνω από τις βραχυχρόνιες επιμέρους
ανάγκες για να υπηρετήσει τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας. Δεν
διαθέτουμε τίποτε από τα δύο.
Η χρεοκοπία προέκυψε (και) από την
αθόρυβη συρρίκνωση του εθνικού ορίζοντα δράσης στο «ασάλευτο παρόν». Στο
μεθύσι της λεηλασίας των κοινών, αδιαφορήσαμε για το αύριο.
Η έκλειψη
του μέλλοντος υποκρύπτει, όμως, κάτι βαθύτερο: τον φόβο της αλλαγής.
Οπως παρατηρεί ο Στ. Ράμφος, «αργοπορούμε και αναβάλλουμε σαν να μας
απειλούν οι πράξεις μας και οι συνέπειές τους. Μας τρομάζει κατά βάθος η
μεταβολή ως δέσμευση στον χρόνο. Ο φόβος είναι ο φόβος του μέλλοντος».
Το άνοιγμά μας στο μέλλον προϋποθέτει ότι αποδεχόμαστε τη δυνατότητα της
δημιουργικής αυτο-αλλοίωσης – να γίνουμε διαφορετικοί από αυτό που
είμαστε.
Μπορούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου