Η στρατολόγηση γυναικών από το
καθεστώς Ασαντ για τη στελέχωση επίλεκτης μονάδας, ερμηνεύεται
καλοπροαίρετα ως κίνηση που θα δώσει ψυχολογικό στήριγμα στον
κυβερνητικό στρατό ενώ από άλλη σκοπιά, ως παγίδα για τους
αντικαθεστωτικούς οι οποίοι θα αναγκαστούν να σκοτώσουν γυναίκες, κάτι
που θα χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια για εναντίον τους προπαγάνδα.
Αδιαμφισβήτητο είναι ότι οι «Λέαινες για την Εθνική Ασφάλεια»,
μέρος επίλεκτης παραστρατιωτικής μονάδας, ντύθηκαν ήδη στο χακί και
αναπτύχθηκαν στη Χομς, σε στρατιωτικά φυλάκια, σε μια περιοχή βέβαια
όπου ακόμη το καθεστώς έχει στήριξη μεταξύ των πολιτών.
Ωστόσο, αραβικό τηλεοπτικό δίκτυο μετέδωσε «παράπονα» που
δέχθηκε ο ανταποκριτής του στη Χομς από κατοίκους, οι οποίοι
καταγγέλλουν την αυστηρότητα των μελών της ταξιαρχίας αυτής. Ξυπνούν
λένε μνήμες μιας άλλης εποχής, όταν ο θείος του σημερινού προέδρου είχε
στρατολογήσει γυναίκες, που επέδειξαν ασύλληπτη βαναυσότητα εναντίον
πολιτών σε περιοχές που στήριζαν μια ισλαμιστική εξέγερση.
Οι «λέαινες» εκπαιδεύονται σε στρατιωτική βάση στην περιοχή
Γουάντι αλ-Νταχάμπ και η επιβλητική παρουσία τους με τα Καλάσνικοφ στα
χέρια προκαλεί δέος. «Θα σώσουν άραγε οι γυναίκες τον Ασαντ;»
αναρωτιούνται αναλυτές. Οι θρυλικές «αμαζόνες» της προσωπικής φρουράς
του Μουαμάρ Καντάφι, δεν τα κατάφεραν.
Η δύναμη αυτή προσφέρει στο καθεστώς ένα ψυχολογικό στήριγμα,
όπως έγραψε ο Independent, ενισχύοντας το προφίλ των δυνάμεων που έχουν
ερείσματα σε διάφορα στρώματα της κοινωνίας, μεταξύ αυτών και στις
γυναίκες. Ως μια καλή δικαιολογία για να υποχρεωθεί ο Απελευθερωτικός
Στρατός της Συρίας να σκοτώσει γυναίκες, βλέπει την κίνηση εκπρόσωπος
των αντικαθεστωτικών. Υστερα οι καθεστωτικοί θα μπορούν να το
καταγγείλουν και «να περάσουν προς τα έξω την προπαγάνδα τους, άσχετα με
το ότι καθένας που κρατά όπλο είναι στόχος».
Ο χρόνιος προβληματισμός για τα χαρακτηριστικά της «γυναικείας
βαρβαρότητας» παλεύει με πρότυπα που στοιχειώνουν κάθε προσπάθεια
ασφαλούς κρίσης. Από την Κέλτισσα βασίλισσα Μπουντίκα που ηγήθηκε
εξέγερσης κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας, μέχρι τα Γυναικεία Τάγματα
Θανάτου της Σοβιετικής Ενωσης και τις «αμαζόνες» του Καντάφι, η ιστορία
μοιράζει σίγουρα χαρτιά σε γυναίκες για να παίξουν παιχνίδια πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου