Tου Χρίστου Στεργ. Μπελλέ
chbelles@gmail.com
Κάθε
φορά που βλέπω ή διαβάζω τον αξιότιμο Δήμαρχο, Γιώργο Καμίνη, κάθε φορά – δεν ξέρω
πώς να σας το πω – οπτασιάζομαι το αλλόκοτο τέρας του Γούντι Άλεν: «Είχε κεφάλι λιονταριού και
σώμα λιονταριού, αλλά δεν ήταν απ’
το ίδιο λιοντάρι». Τα λόγια του μετεωρίζουν, πάντα, μεταξύ μιας άκρατης, μα εναργούς, σοβαροφανούς
καθεστηκυίας λογικής και ηθικής, αλλά και ενός μουντού επιτηδευμένου προοδευτισμού, στους δεκτικούς λειμώνες του λαϊκισμού και της
«νοικοκυροσύνης». Είναι από τις κύριες αιτίες, ίσως, που τούτος, ο πρώτος
πολίτης αδυνατεί να απαυγάσει «ηγετικά».
Αφορμή
όλων αυτών η τελευταία του βαρύγδουπη δήλωση-διαπίστωση – σε
τηλεοπτικό πάνελ του «Σκάι» – πως: «η
βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται». Το επανέλαβε αυτάρεσκα και
πολλαπλώς, δίκην θεσφάτου,
για να προκαλέσει την άμεση αποστροφή του πρύτανη, Θεοδόσιου
Πελεγρίνη ότι: «η γενίκευση του κ. Δημάρχου κάνει κακό». Και πολύ, μάλιστα, θα πρόσθετα.
Πλανάσθε
πλάνην οικτράν, κύριε Δήμαρχε, όταν αδυνατείτε να ξεχωρίσετε
και να αντιδιαστείλετε την ειδοποιό διαφορά του πειρασμού της βίας που προέρχεται απ’ το λαό, απ’ τον
αντίστοιχο, που αφορά στο σύστημα. Ένα λαό που αθροίζει μακρόσυρτους
θανάτους και τις εκφάνσεις τους, που
ξεκινούν από την οικονομική και κατ’ επέκταση ηθική, κοινωνική, βιολογική
εξόντωση (υπερβαίνουν
τις 3.000 οι αυτόχειρες, σήμερα ).
Πλανάσθε
πλάνην οικτράν, κύριε Δήμαρχε, πιστεύοντας
πως η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει: Όταν το 80% του λαού βρίσκεται σε κατολίσθηση. Όταν ένα και πλέον
εκατομμύριο συνάνθρωποι ζουν τον αβάσταχτο
βραχνά της ανεργίας. Όταν
το κοινωνικό περί δικαίου αίσθημα δοκιμάζεται και προκαλείται βάναυσα. Όταν το δίκαιο του
δυνατού αποτελεί νόμο. Όταν αλογάριαστοι
συνάνθρωποι ταπεινώνονται ασύστολα απ’ τη συστημική ισχύ κι αλαζονεία. Όταν η στυγερή μάσκα της εξουσίας
ανερυθρίαστα βαπτίζει τη βία της νόμο και την αντίστασή μας έγκλημα. Όταν η
υποτίμηση κι ο βιασμός της ανθρώπινης
νοημοσύνης και γλώσσας γίνεται άθυρμα των
κρατούντων. Όταν η φτώχεια – η χειρότερη μορφή
τρομοκρατίας – είναι αυτεξούσια επαναστατική
δύναμη. Όταν τα κοινωνικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται κυνικά σαν κόστος κι όχι
αξία. Όταν εκείνος που δεν ελπίζει
τίποτε, δε φοβάται τίποτε. Όταν καταρρακώνεται η μεσαία τάξη κι επελαύνει φονικά η ανακατανομή εισοδήματος που
σωρεύει πλούτο στον πλούτο, εξαερώνοντας τη συνταγματική αρχή όπου οι πολίτες
«συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Όταν…
και μύρια τόσα « όταν», όσες και οι αιτίες εκδίκησης της Δημοκρατίας.
Πλανάσθε,
τέλος, πλάνην οικτράν, κύριε Δήμαρχε, αγνοώντας πως το πολιτικό σύστημα
καταρρέει, επειδή έχασε κάθε ηθική υπόσταση, κάθε εμπιστοσύνη απ’ το ιστορικό
υποκείμενο, δηλαδή το λαό. Κράτος και πολιτεία – ακραιφνείς εγγυητές της
κοινωνικής συνοχής – αγνόησαν παντελώς
την αξιωματική ιστορική αρχή πως: τίποτε δε θεμελιώνει ενότητα και συνοχή, χωρίς δικαιοσύνη κι
ελευθερία.
Μια
εξέγερση,
αξιότιμε κύριε Δήμαρχε, για να λειτουργήσει τελεσφόρα και
συναρπαστικά, πρέπει να έχει ηθική υποστήριξη, να διαθέτει «γιατί», να
αφηγείται και να διευκρινίζει αναφανδόν «εν ονόματι» ποιας αρχής, αξίας, ιδέας,
σκοπιμότητας ομνύει. Αν πρόκειται,
δηλαδή, για την πατρίδα, τη δημοκρατία, τη θρησκεία, το σοσιαλισμό, τον πόλεμο
κατά της διαφθοράς κ.ά. Όταν η αντίδραση φορέσει τον όποιο ιδεολογικό μανδύα,
τότες νομιμοποιείται το μίσος, ο διχασμός, η σχιζοφρένεια κλπ. – ιστορικό παράδειγμα ο Εμφύλιος – τότες
βρίσκουν εκδίκηση τα μυριάδες «αχ» και «βαχ» και «γιατί», σ’ ένα αποφασισμένο,
τυφλό «όχι» με ώσμωση πυρηνική.
Ο
έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου