Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι η παρακάτω επιστολή του φίλου της στήλης Σ.Κ.
«Κ. Στούπα,
Καλημέρα! καλό 2013. Πώς είστε;
Θα ήθελα να γράψετε για την Ιρλανδία και την
Ελλάδα. Η Ιρλανδία του μνημονίου σύντομα δεν θα υπάρχει πια. Ξαναγύρισε
στις αγορές.
Εγώ συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 2012 είχα 2
τηλεφωνήματα για συνεντεύξεις στην Ιρλανδία π.χ. οι εταιρείες οι
πολυεθνικές αυξάνουν τα άτομα τους εκεί…
Σ.Κ.»
Όντως...
H Ιρλανδία άντλησε πριν λίγες μέρες 4,19 δισ. ευρώ από τις αγορές με 5ετή και 8ετή ομόλογα. Πρόκειται για την πρώτη έξοδο της χώρας στις αγορές από το 2010 όταν μπήκε στο μνημόνιο.
Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο η ζήτηση σε αυτή την δημοπρασία, «υπήρξε ισχυρή», γεγονός που καταδεικνύει ότι η Ιρλανδία καθίσταται εκ νέου ελκυστική για τους επενδυτές.
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα που συνεχίζουμε να εμφανίζουμε ύφεση για την μέτρηση των ποσοστών της οποίας δεν αρκούν τα δάχτυλα της μιας παλάμης, η Ιρλανδία έχει βγει από την ύφεση από τις αρχές του 2011.
Η Ιρλανδία χρεοκόπησε επειδή χρεοκόπησαν οι τράπεζες και η κυβέρνηση τις κρατικοποίησε αναλαμβάνοντας το χρέος τους εκτινάσσοντας το δημόσιο χρέος από το 30% του ΑΕΠ στα ύψη.
Το ιρλανδικό δημόσιο δεν ήταν μια μηχανή που γεννούσε χρέος, η κοινωνία δεν διαθέτει μια καχυποψία και εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα, ούτε με την πρώτη κρίση στράφηκε για σωτηρία, στους κρύπτο- ναζιστές, στους κρύπτο-κομμουνιστές, την Τράπεζα της Ανατολής, τα δισεκατομμύρια του Σώρρα ή τα πετρέλαια του Αιγαίου που δεν έχουν βρεθεί και αξιολογηθεί ακόμη.
Μείωσαν τις δαπάνες και τους μισθούς για να γίνουν περισσότερο ανταγωνιστικοί. Και επειδή δεν είχαν άλλα βαρίδια έγιναν...
Τα πράγματα για την Ιρλανδία ήταν πιο εύκολα γιατί δεν ήταν και σοβιετικού τύπου κρατικοδίαιτη οικονομία με καπιταλισμό βιτρίνα και οικονομικό μοντέλο που ταιριάζει περισσότερο με αυτό αφρικανικής ή μετασοβιετικής ολιγαρχίας.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ιρλανδία δεν διαφημίζει σαν μοντέλο εξόδου από την κρίση την Αργεντινή ή το Καμερούν, ούτε απειλεί με εθνικοποιήσεις όσους θελήσουν να λάβουν μέρος στις αποκρατικοποιήσεις, ούτε με κατασχέσεις τις καταθέσεις.
Ποιος αυξάνει του μισθούς...
Στην Ιρλανδία ο κατώτερος μισθός ήταν 1.500 ευρώ και στην Ελλάδα πριν την χρεοκοπία στα 730 ευρώ. Στην Ελλάδα έχει πέσει πλέον κοντά στα 500 ευρώ ενώ στην Ιρλανδία υπέστη μια μείωση της τάξης του 15%.
Η Ιρλανδία είχε διπλάσιο κατώτατο μισθό από την Ελλάδα και σε λίγο θα πλησιάζει να έχει τριπλάσιο γιατί είχε και έχει μια περισσότερο ανταγωνιστική οικονομία.
Η Ιρλανδία διαθέτει υψηλούς μισθούς γιατί η οικονομία της αγοράς λειτουργεί απρόσκοπτα και εξασφαλίζει υψηλή ανταγωνιστικότητα. Οι οικονομίες όπου λειτουργεί η αγορά τακτικά πέφτουν σε κρίση, η ανεργία αυξάνεται και οι μισθοί μειώνονται, αλλά αυτό έχει μικρότερη ένταση και διαρκεί πολύ λιγότερο από τις οικονομίες όπου το κράτος ελέγχει μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας με κανόνες, μονοπώλια και στρεβλώνει ολόκληρους κλάδους με την παρουσία κρατικών μονοπωλίων.
Με απλά λόγια είναι η απρόσκοπτη λειτουργία του καπιταλισμού που εξασφαλίζει υψηλούς μισθούς στην Ιρλανδία αλλά και την ταχεία έξοδο από την κρίση.
Αν κάποιον φοβάται η Γερμανία είναι η Ιρλανδία
γιατί αυτή μπορεί να τις υφαρπάξει επιχειρήσεις. Απλά η Ιρλανδία δεν
έχει τα μεγέθη της Γερμανίας για να παίξει ουσιαστικότερο ρόλο.
Το ιρλανδικό «θαύμα»...
Το ιρλανδικό θαύμα ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η χώρα αξιοποίησε άριστα τα κοινοτικά κονδύλια, αφού για κάθε 1 ευρώ κοινοτικής χρηματοδότησης πέτυχε αναπτυξιακό όφελος 2,5 ευρώ έναντι 1,07 της Ελλάδας.
Η Ιρλανδία άφησε την αγορά να λειτουργήσει και αντί να στηρίζει κλωστοϋφαντουργίες, ναυπηγεία κλπ με κρατικές ή κοινοτικές ενισχύσεις τις άφησε να σβήσουν και στη θέση τους δημιουργήθηκαν φαρμακοβιομηχανίες και εταιρείες πληροφορικής. Έτσι απέκτησε νέο ρόλο στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι.
Φυσικά οι νέοι κλάδοι απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό και γι’ αυτό φρόντισε να αναβαθμίσει την παιδεία της. Τα συνδικάτα βέβαια περιορίστηκαν στο ρόλο της και η αριστερά δεν επέβαλε στα πανεπιστήμια το χάος και την ασυδοσία που κάνει τα ελληνικά να μοιάζουν με λαϊκή αγορά στο Χαρτούμ. Τα πανεπιστήμια αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα των συνεπειών της αυξημένης κυριαρχίας της ελληνικής αριστεράς.
Η Ιρλανδία φρόντισε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και για τον σκοπό αυτό εκσυγχρόνισε την φορολογική και εταιρική νομοθεσία. Η γραφειοκρατία καταπολεμήθηκε, ενώ η διαφθορά δεν αφέθηκε ποτέ να καταστεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Μείωσε τον φόρο των επιχειρήσεων στο 12,5%. Το ίδιο έκανε και με τον φόρο των φυσικών προσώπων, γιατί επιχειρήσεις χωρίς καλά αμειβόμενα στελέχη δεν υπάρχουν πουθενά.
Η φορολογία και οι κρατικές δαπάνες περιορίστηκαν στο 36% του ΑΕΠ όταν το ελληνικό μοντέλο χρειαζόταν 56%. Εδώ παγώνουμε καθώς πληρώνουμε το πετρέλαιο 1,5 ευρώ το λίτρο για να μην απολυθούν οι υπεράριθμοι από το δημόσιο και κοπούν οι συντάξεις σε 55άρηδες του δημοσίου.
Με τον τρόπο αυτό η Ιρλανδία κατάφερε να προσελκύσει τις κατά κεφαλήν μεγαλύτερες επενδύσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Περί τις 600 αμερικάνικες επιχειρήσεις επέλεξαν την Ιρλανδία σαν στρατηγείο τους για την Ευρώπη.
Αν από γεωπολιτική σκοπιά η Ιρλανδία μοιάζει με την «πόρτα» της Ευρώπης προς την Αμερική, η Ελλάδα μοιάζει με την «πόρτα» στην Ασία και τους γίγαντες της Κίνας και της Ινδίας που αναζητούν την συντομότερη οδό για τις αγορές της Ευρώπης.
Αλλά μέχρι να το καταλάβουμε ίσως έχει αλλάξει πάλι η πλανητική οικονομική γεωγραφία.
Οι χώρες όπου η αγορά λειτουργεί απρόσκοπτα αντιμετωπίζουν τις κρίσεις και τις χρεοκοπίες σαν εξυγιαντικά σοκ που καθαρίζουν το παλιό και δημιουργούν χώρο για το καινούργιο.
Δεν είναι τυχαίο πως στον πλανήτη οι υψηλότεροι μισθοί υπάρχουν όπου υπάρχει η οικονομία της αγοράς, είτε με το αμερικάνικο μοντέλο είτε με το γερμανικό της κοινωνικής αγοράς ή το σκανδιναβικό.
Είναι ο καπιταλισμός και οι παραλλαγές του που τους εξασφαλίζουν...
*Το ηλίθιε του τίτλου είναι ρητορικό σχήμα κριτικόν και περιπαικτικόν τίτλου βιβλίου που κυκλοφορεί και σε καμιά περίπτωση σε απευθύνεται στον αναγνώστη που έστειλε το μήνυμα ή οποιονδήποτε άλλο αναγνώστη της στήλης, φίλο της ή μη..
Το ιρλανδικό «θαύμα»...
Το ιρλανδικό θαύμα ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η χώρα αξιοποίησε άριστα τα κοινοτικά κονδύλια, αφού για κάθε 1 ευρώ κοινοτικής χρηματοδότησης πέτυχε αναπτυξιακό όφελος 2,5 ευρώ έναντι 1,07 της Ελλάδας.
Η Ιρλανδία άφησε την αγορά να λειτουργήσει και αντί να στηρίζει κλωστοϋφαντουργίες, ναυπηγεία κλπ με κρατικές ή κοινοτικές ενισχύσεις τις άφησε να σβήσουν και στη θέση τους δημιουργήθηκαν φαρμακοβιομηχανίες και εταιρείες πληροφορικής. Έτσι απέκτησε νέο ρόλο στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι.
Φυσικά οι νέοι κλάδοι απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό και γι’ αυτό φρόντισε να αναβαθμίσει την παιδεία της. Τα συνδικάτα βέβαια περιορίστηκαν στο ρόλο της και η αριστερά δεν επέβαλε στα πανεπιστήμια το χάος και την ασυδοσία που κάνει τα ελληνικά να μοιάζουν με λαϊκή αγορά στο Χαρτούμ. Τα πανεπιστήμια αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα των συνεπειών της αυξημένης κυριαρχίας της ελληνικής αριστεράς.
Η Ιρλανδία φρόντισε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και για τον σκοπό αυτό εκσυγχρόνισε την φορολογική και εταιρική νομοθεσία. Η γραφειοκρατία καταπολεμήθηκε, ενώ η διαφθορά δεν αφέθηκε ποτέ να καταστεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Μείωσε τον φόρο των επιχειρήσεων στο 12,5%. Το ίδιο έκανε και με τον φόρο των φυσικών προσώπων, γιατί επιχειρήσεις χωρίς καλά αμειβόμενα στελέχη δεν υπάρχουν πουθενά.
Η φορολογία και οι κρατικές δαπάνες περιορίστηκαν στο 36% του ΑΕΠ όταν το ελληνικό μοντέλο χρειαζόταν 56%. Εδώ παγώνουμε καθώς πληρώνουμε το πετρέλαιο 1,5 ευρώ το λίτρο για να μην απολυθούν οι υπεράριθμοι από το δημόσιο και κοπούν οι συντάξεις σε 55άρηδες του δημοσίου.
Με τον τρόπο αυτό η Ιρλανδία κατάφερε να προσελκύσει τις κατά κεφαλήν μεγαλύτερες επενδύσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Περί τις 600 αμερικάνικες επιχειρήσεις επέλεξαν την Ιρλανδία σαν στρατηγείο τους για την Ευρώπη.
Αν από γεωπολιτική σκοπιά η Ιρλανδία μοιάζει με την «πόρτα» της Ευρώπης προς την Αμερική, η Ελλάδα μοιάζει με την «πόρτα» στην Ασία και τους γίγαντες της Κίνας και της Ινδίας που αναζητούν την συντομότερη οδό για τις αγορές της Ευρώπης.
Αλλά μέχρι να το καταλάβουμε ίσως έχει αλλάξει πάλι η πλανητική οικονομική γεωγραφία.
Οι χώρες όπου η αγορά λειτουργεί απρόσκοπτα αντιμετωπίζουν τις κρίσεις και τις χρεοκοπίες σαν εξυγιαντικά σοκ που καθαρίζουν το παλιό και δημιουργούν χώρο για το καινούργιο.
Δεν είναι τυχαίο πως στον πλανήτη οι υψηλότεροι μισθοί υπάρχουν όπου υπάρχει η οικονομία της αγοράς, είτε με το αμερικάνικο μοντέλο είτε με το γερμανικό της κοινωνικής αγοράς ή το σκανδιναβικό.
Είναι ο καπιταλισμός και οι παραλλαγές του που τους εξασφαλίζουν...
*Το ηλίθιε του τίτλου είναι ρητορικό σχήμα κριτικόν και περιπαικτικόν τίτλου βιβλίου που κυκλοφορεί και σε καμιά περίπτωση σε απευθύνεται στον αναγνώστη που έστειλε το μήνυμα ή οποιονδήποτε άλλο αναγνώστη της στήλης, φίλο της ή μη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου