Επικοινωνιακά η παγκόσμια εικόνα των ΗΠΑ είναι καταστροφική: Ο
Σόιμπλε ειρωνεύεται τον Γκάιτνερ με την επισήμανση ότι οι υπαίτιοι της
παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης δεν δικαιούνται να δίνουν μαθήματα
και συμβουλές, ενώ στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή αμφισβητείται όχι μόνον η
δεδομένη πλέον αδυναμία επεμβάσεων μεγάλης κλίμακας όπως στο Αφγανιστάν
και στο Ιράκ αλλά ακόμη και η παρασκηνιακή μέσω συμμάχων-υπεργολάβων
παρεμβάσεων.
Ο Ομπάμα διάλεξε μέχρι τις εκλογές τη σταθερότητα,
την αποφυγή ντόμινο στην Ευρωζώνη και ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή σε
οποιοδήποτε μέτωπο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σύγκρουση με την
Τεχεράνη.
Προεκλογικά διάλεξε την προβολή της ταινίας «Ο ήσυχος
Αμερικανός» αλλά δίπλα του έχει για μετεκλογική προβολή την μπομπίνα της
ταινίας «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται».
Αν την εποχή της
ιδεοληπτικής παράκρουσης του Μπους-υιού και των Νεοσυντηρητικών γκουρού
που τον επηρέαζαν υπήρχε γενικευμένη ανησυχία για την αυτοκρατορική
υπερεξάπλωση και τον φρενήρη παρεμβατισμό της Ουάσιγκτον σήμερα
δικαιούμαστε να ανησυχούμε για την απουσία της πάλαι ποτέ μόνης
Υπερδύναμης:
Σήμερα οι ΗΠΑ δημοσιονομικά υποθηκευμένες, με τον
Μπερνάνκι απλώς να κερδίζει χρόνο, θυμίζουν τη βρετανική Αυτοκρατορία το
1947-48 που εγκατέλειπε την Ινδία, έφευγε από την Παλαιστίνη, παρέδιδε
την Ελλάδα στις ΗΠΑ και συγχώνευε την Ζώνη Κατοχής της στη Γερμανία με
την αμερικανική.
Ακόμη χειρότερα η Ουάσιγκτον εμφανίζεται σήμερα,
παρά την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική πρωτοκαθεδρία, σε χειρότερη
κατάσταση από τη μεταπολεμική Βρετανία:
Πρώτον αδυνατεί να διευθετήσει
τις διαφορές της με τη Ρωσία και την Κίνα που θα της επέτρεπαν να
συγκροτήσει ένα Διεθνές Διευθυντήριο όπου δεν θα είχε πλέον την
παντοδυναμία αλλά την πρωτοκαθεδρία.
Δεύτερον πρέπει να αποδείξει στη
Βρετανία, τη Γαλλία αλλά και την Ιταλία αλλά και στο σύνολο των
ευρωπαϊκών χωρών ότι μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική πολιτική
πειθαναγκασμού επί της Γερμανίας αν θέλει να απομείνει κάτι από την
αξιοπιστία της Διατλαντικής Σχέσης.
Τρίτον πρέπει να διαμηνύσει
ταυτόχρονα και με διαφορετική ρητορική και περιεχόμενο στο Ιράν, τη
Σαουδική Αραβία και την Τουρκία ότι δεν μπορούν να υπολογίζουν ότι θα
διαμορφώσουν μια Νέα Μέση Ανατολή όπου η Ουάσιγκτον δεν θα έχει
αποφασιστικό λόγο.
Σήμερα η Ουάσιγκτον του Ομπάμα δίνει την
αίσθηση μιας ασύντακτης υποχώρησης σε όλα τα μέτωπα χειρότερης από αυτή
της Βρετανίας του 1947-48:
Τότε το Λονδίνο αποσύρθηκε από την Ινδία και
την Παλαιστίνη και πέρασε στις ΗΠΑ τη σκυτάλη για τη στήριξη της Ελλάδας
αλλά χάραξε κόκκινη γραμμή ζωτικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή: Στην
Αίγυπτο, με επίκεντρο τη διώρυγα του Σουέζ, στην Ιορδανία με την υπό
βρετανική διοίκηση Αραβική Λεγεώνα, στο Κουβέιτ στα Εμιράτα του Κόλπου,
στο Ομάν και στο Αντεν που παρέμειναν υπό βρετανική αποικιακή διοίκηση.
Για να στηρίξει αυτή την αναδιπλωμένη μεν αλλά αυτοκρατορική ακόμη
παρουσία συγκρούσθηκε σκληρά με τον αγώνα των Ελληνοκυπρίων για
αυτοδιάθεση, καθώς η Μεγαλόνησος είχε στρατηγική σημασία για την
ασφάλεια της Μικρής Αυτοκρατορίας.
Οι ΗΠΑ αμέσως μετά τις εκλογές
πρέπει να καταστήσουν σαφές πού βρίσκονται τα ζωτικά τους συμφέροντα
και να δεσμευθούν με την αναγκαία αξιοπιστία ότι θα τα υπερασπίσουν. Οσα
θαύματα και να κάνει ο Ντράγκι, ισορροπία στην Ευρώπη χωρίς ενεργό
αμερικανική παρουσία δεν πρόκειται να υπάρξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου