Αυτό το όνομα είχαν δώσει στο κοριτσάκι που
μαζί με 15 ακόμη παιδιά πουλούσε μαντίλια και βραχιόλια στους ξένους
στρατιώτες που υπηρετούν στην Καμπούλ. (Στην φωτογραφία αριστερα)
Κάθε μέρα την έστηναν στον δρόμο
που περνά μπροστά από τους στρατώνες και τα κυβερνητικά γραφεία. Αλλοι
στρατιώτες έπιαναν κουβέντα με τα παιδιά και πότε πότε αγόραζαν και
κάτι. Αλλοι τα έβριζαν, τα έσπρωχναν ή απλώς τα αγνοούσαν. Για τους
περισσότερους τα παιδιά αυτά θα ήταν τα μόνα που θα συναντούσαν στη
διαμονή τους στο Αφγανιστάν.
Η Ρεμπέκα Ζίμερμαν, μια ερευνήτρια του Rand Corporation που έχει
μιλήσει με εκατοντάδες αφγανούς πολίτες τα τελευταία έξι χρόνια, είχε
γίνει φίλη με την Παρουάνα, που της θύμιζε τα δικά της παιδικά χρόνια.
Το οκτάχρονο κορίτσι, μαζί με τις δύο αδελφές του και τον επτάχρονο
Σαμίρ, που ήταν υπερήφανος για τα μεγαλίστικα παπούτσια του, την
ακολουθούσε όπου και αν πήγαινε. Τους έδινε χρήματα; Ασφαλώς και τους
έδινε. Οπως γράφει στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», όταν ζεις σε μια πολεμική
ζώνη και βλέπεις κάθε πρωί ένα παιδί να τρέχει προς το μέρος σου με
ανοιχτά τα χέρια, φυσικά και του δίνεις χρήματα.
Δεν αγόραζε όμως
βραχιόλια. Η συμφωνία ήταν ότι τα παιδιά θα κέρδιζαν τα χρήματά τους
μαθαίνοντάς της την τοπική αλφαβήτα. Ή λαϊκά τραγούδια για λουλούδια που
λένε στο Παντζίρ. Εκείνη τους χάριζε κάθε τόσο βιβλία δίνοντας μεγάλη
χαρά στον Σαμίρ, ο οποίος έλεγε ότι είναι ο σωματοφύλακάς της.
Τα παιδιά αυτά δεν ήταν βέβαια ακριβώς αγγελούδια. Πολλές φορές
γίνονταν φορτικά. Οσο περισσότερα τους έδιναν οι στρατιώτες τόσο
περισσότερα ζητούσαν. Και όταν η Ρεμπέκα δεν είχε χρήματα να τους δώσει,
φώναζαν «δώσε μας τουλάχιστον ένα φιλί», κάτι που δεν ήταν εύκολο αφού
συνήθως ήταν πολύ βρώμικα.
Με λίγα λόγια, όπως και το υπόλοιπο
Αφγανιστάν, η Παρουάνα και οι φίλοι της ήταν καθρέφτης των ξένων, που
άλλοι τους αποκαλούν κατακτητές και άλλοι σωτήρες, και εξαρτιόνταν
πλήρως από αυτούς. Οι τελευταίοι κάποια στιγμή θα φύγουν, αλλά τα παιδιά
θα μείνουν και θα πρέπει να βρουν έναν άλλο τρόπο να ζήσουν, τον οποίο
δεν θα μάθουμε ποτέ.
Στην περίπτωση, φυσικά, που είναι τυχερά και ζήσουν. Η Παρουάνα, η
Μπασίρα, η Σάλμα και ο Σαμίρ δεν ήταν.
Την περασμένη εβδομάδα, καθώς δεν
είχε πολλή δουλειά, είχαν μαζευτεί σε μια σκιά λίγα τετράγωνα από το
σπίτι της Ρεμπέκα και συζητούσαν. Εκεί τους πέτυχε ο καμικάζι. Η
Παρουάνα τον είδε και προσπάθησε να ειδοποιήσει τους άλλους, πάντα ήθελε
άλλωστε να τα βάλει με ένα «κακό παιδί». Αλλά δεν πρόλαβε.
Από μία
άποψη - σημειώνει η αρθρογράφος - φταίμε εμείς για τον θάνατο αυτών των
παιδιών, αφού τα παρασύραμε σε ένα μέρος όπου δεν μπορούσαμε να τα
προστατεύσουμε. Ισως και να είναι έτσι. Το βέβαιο είναι ότι η Πεταλούδα
δεν θα πετάξει ξανά.
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου