ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εμπρός λοιπόν για μια Ελλάδα... παλιά

Του Σταμάτη Ζαχαρού

O Αλέξης Τσίπρας συνέχισε στη ΔΕΘ την παράδοση μιας αντιπολίτευσης που αρνείται κατηγορηματικά κάθε αλλαγή με μόνο κίνητρο ότι αυτή προτείνεται από την Κυβέρνηση. Η πρώτη του «αρχηγική» δημόσια εμφάνιση δεν θα μπορούσε να έχει άλλα συστατικά. Το ίδιο έκαναν όλοι οι προκάτοχοι του, τουλάχιστον στις τελευταίες 35 διοργανώσεις της Έκθεσης. Κι αν στο παρελθόν οι επιπτώσεις αυτής της πρακτικής απασχολούσαν μόνον το μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό των κομμάτων και τις «σχέσεις» τους με τις λεγόμενες «παραγωγικές τάξεις», σήμερα μια τέτοια επιλογή είναι το λιγότερο τυχοδιωκτική.

Ο κ. Τσίπρας είπε και πάλι ότι τα μέτρα που λαμβάνει η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν θα μας βγάλουν από το τέλμα, αλλά «μακραίνουν το σχοινί που θα κρεμαστούμε» και κάλεσε τον λαό να αντιδράσει. Βεβαίως δεν παρουσίασε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο αλλά επέμεινε στη δαιμονοποίηση όσων διαπραγματεύεται η Κυβέρνηση, εκφράζοντας την αντίθεσή του και στην επιμήκυνση. Μια επιμήκυνση ωστόσο την οποία ο ίδιος θεωρεί πλέον δεδομένη αν και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν (αμέσως μετά τις εκλογές) δήλωνε με την ίδια θέρμη ότι η Κυβέρνηση Σαμαρά ξέχασε κάθε υπόσχεση για επαναδιαπραγμάτευση. Προφανώς θεωρεί ότι ο τρόπος δεν είναι ενδεδειγμένος. Η επιμήκυνση δεν φτάνει. Χωρίς να μπει στον πειρασμό να υποδείξει τον ενδεδειγμένο τρόπο,  αποφεύγει να αγγίξει καυτές πατάτες όπως την πληρωμή μισθών και συντάξεων, που συνδέεται πλέον άρρηκτα με την καταβολή των δόσεων της δανειακής σύμβασης και της απροθυμίας του συνόλου των δανειστών μας να εκταμιεύσουν τα χρήματα αν δεν ληφθούν οι σκληρές αποφάσεις. 

Μιλά περισσότερο στο ένστικτο και το θυμικό του κόσμου που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καμία δυνατότητα αντίδρασης σε όσα κοσμοϊστορικά συμβαίνουν στην καθημερινότητά του. Δυστυχώς ποντάρει στην απελπισία του κόσμου, υποσχόμενος να δημιουργήσει έναν σοσιαλιστικό παράδεισο που θα ικανοποιούνται όλες οι ανάγκες, ακόμα και αυτές που είναι καπιταλιστικού τύπου. Έτσι είναι η ελληνική εκδοχή της μοντέρνας αριστεράς. 

Όπλο της δικής του διακυβέρνησης θα είναι προφανώς ο τσαμπουκάς:

 

«Δεν συμφέρει κανέναν να βγει η Ελλάδα από τη ζώνη του Ευρώ» επαναλαμβάνει τακτικά, το είπε και στη Θεσσαλονίκη. Τόνισε επίσης ότι «αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση, δεν υπήρχε περίπτωση οι Ευρωπαίοι να μην υποστούν απώλειες σε σχέση με τις δικές τους απαιτήσεις». Θα έπρεπε βεβαίως να διδαχτεί από την πρόσφατη ιστορία του έτερου «τσαμπουκά», του Ευάγγελου Βενιζέλου που έδιωξε την τρόικα για να αναγκάσει στη συνέχεια την ελληνική κυβέρνηση να παρακαλέσει για την επιστροφή της. Είναι θλιβερό ένα κόμμα της αριστεράς να μην συμβάλει στο δημόσιο διάλογο με προτάσεις για εκσυγχρονισμό της χώρας αλλά να ποντάρει στον εκβιασμό για τη διατήρηση μιας κατάστασης που μας οδήγησε μέχρι εδώ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα αιτήματα των κοινωνικών ομάδων είναι δίκαια. Ακόμη και αν είναι αντικρουόμενα μεταξύ τους. Υπάρχουν πολλές συνιστώσες για κάθε γούστο.

Το κόμμα του, σύμφωνα με την γραμμή που εκφράζει ο αρχηγός του, θέλει την παραμονή στο ευρώ. Δεν εξηγεί ωστόσο πως θα συμβιβάσει την άρνηση του για μεταρρυθμίσεις με την πίεση των Ευρωπαίων προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν εξηγεί επίσης γιατί θέλει την παραμονή στο κοινό νόμισμα την ώρα που οι κανόνες που διέπουν την ένωση είναι κάθετα αντίθετοι με όσα πρεσβεύει. Πιθανόν να θέλει να αλλάξει τον κόσμο. 

Είναι προφανές ότι με την τακτική αυτή θα πάει στην κάλπη . Έτσι πήγαν στις κάλπες όλα τα κόμματα που αντιπολιτεύθηκαν στις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και τις περισσότερες φορές με επιτυχία. Πολώνοντας και δημιουργώντας κομματικούς στρατούς που τυφλωμένοι από τη μισαλλοδοξία, αδυνατούσαν να δουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Μάλιστα αν τώρα τρεις μήνες μετά τις εκλογές σηκώνει το γάντι της αντιπαράθεσης καλώντας τον κόσμο (που ψήφισε πρόσφατα) σε αντιδράσεις, πόσο θα σηκώσει τους τόνους όταν έρθει εκείνη η ώρα; Η ώρα της κάλπης την οποία ο ίδιος δεν αποζητά (κατά δήλωση) αλλά θεωρεί ότι σύντομα θα έρθει καθώς η Κυβέρνηση θα καταρρεύσει μετά τη ψήφιση των μέτρων.

Οι γεωπολιτικές αλλαγές παγκοσμίως είναι ραγδαίες αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να είναι η μόνη αλήθεια. Προσπαθεί να πείσει για το αδιανόητο. Ότι δηλαδή η Ελλάδα γίνεται να παραμείνει σχεδόν όπως ήταν, χωρίς να αυξάνεται το χρέος μας.  

Είναι ωραία όσα υπόσχεται και τα κέρδη που καταγράφονται δημοσκοπικά διατηρούν τη συνοχή ενός ετερόκλητου πλήθους συνιστωσών που όπως είπε «σέβονται τις πλειοψηφικές αποφάσεις». Είναι παράξενο γιατί ο ίδιος δεν δίνει μια πίστωση χρόνου για να αποδείξει το σεβασμό του στην ετυμηγορία του λαού και ακόμη πιο παράξενο τι θα κάνει αν κληθεί να υλοποιήσει όσα υπόσχεται...