Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Ας πούμε ότι είμαι ο Μπασάρ αλ Ασαντ. Δεν είμαι ούτε πολύ έξυπνος ούτε πολύ ικανός, είμαι όμως αδίστακτος και ξέρω να φυλάω το τομάρι μου. Βλέπω τους λαούς γειτονικών χωρών να εξεγείρονται κατά των δικτατόρων τους και ξέρω ότι θα έρθει η σειρά μου. Ξέρω όμως και κάτι άλλο: ότι η Δύση δύσκολα θα αποφασίσει να επέμβει στη χώρα μου.
Πρώτον, επειδή έχει κουραστεί από τους πολέμους.
Δεύτερον, επειδή δεν έχει λεφτά.
Τρίτον, επειδή δεν θα μπορέσει να αποσπάσει πράσινο φως από το Συμβούλιο Ασφαλείας, αφού έχω τους Ρώσους και τους Κινέζους με το μέρος μου.
Τέταρτον, επειδή η χώρα μου είναι πυκνοκατοικημένη και τυχόν βομβαρδισμοί θα προκαλούσαν μεγάλες απώλειες μεταξύ των αμάχων.
Οταν αρχίζει λοιπόν η εξέγερση κι εδώ, όταν βγαίνουν στους δρόμους οι αντιπαθητικοί κάτοικοι της ενοχλητικής Χομς, τι κάνω; Υποχωρώ; Εξαγγέλλω μεταρρυθμίσεις; Αρχίζω διάλογο; Οχι βέβαια. Στέλνω τον στρατό. Βομβαρδίζω. Πολιορκώ. Κι όταν ο αντίπαλος κουραστεί, μπαίνω και καθαρίζω. Σφάζω, βασανίζω, τρομοκρατώ.
Την περασμένη Τετάρτη, ο γερουσιαστής Τζον ΜακΚέιν είχε μια έντονη αντιπαράθεση στο Κογκρέσο με τον υπουργό Αμύνης Λίον Πανέτα. «Πόσοι άμαχοι πρέπει να σκοτωθούν ακόμη;», τον ρώτησε. «Μπορείτε να μας πείτε; Δέκα χιλιάδες; Είκοσι χιλιάδες; Πόσοι;».
Ο αρχηγός του Πενταγώνου επανέλαβε την επίσημη γραμμή, ότι δηλαδή η Ουάσιγκτον μελετά τη στρατιωτική λύση, αλλά προτιμά την πολιτική και διπλωματική προσέγγιση. «Η Αμερική θα έπρεπε να ηγείται, θα έπρεπε αυτή την ώρα να συγκροτεί συμμαχίες αντί να δηλώνει ότι δεν θα επέμβουμε οτιδήποτε κι αν γίνει», συνέχισε ο 76χρονος γερουσιαστής. Σωστό, αλλά μια επέμβαση στη Συρία θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνη στη Λιβύη, όπου το ΝΑΤΟ χρειάστηκε 7 μήνες και 7.700 βόμβες και πυραύλους, απάντησε ο Πανέτα. «Ξοδεύουμε κάπου ένα τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο για την εθνική μας άμυνα», εξερράγη ο ΜακΚέιν. «Αν δεν μπορούμε να καταστρέψουμε τη συριακή αεροπορία, τότε πρόκειται για την απόλυτη σπατάλη των χρημάτων των φορολογουμένων!».
Ποιος από τους δύο είχε δίκιο;
Και οι δύο, φυσικά. Μετά τη Σάμπρα και Σατίλα, μετά τη Ρουάντα, μετά τη Σρεμπρένιτσα, δεν είναι δυνατόν να επιτρέπει ο πολιτισμένος κόσμος σε έναν δυνάστη να σφάζει τον λαό του. «Φτάνει πια!», έγραφε προχθές ο Αντόνιο Φεράρι στην Κοριέρε ντέλα Σέρα. «Ζητάμε από το Συμβούλιο Ασφαλείας να αφαιρέσει το δικαίωμα του Ασαντ να σκοτώνει!», τονίζουν σε ένα κείμενό τους 50 διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ο Ουμπέρτο Εκο, η Σιρίν Εμπάντι, ο Στεφάν Εσέλ (αλλά όχι και ο συνήθης επαναστάτης των σαλονιών Μπερνάρ-Ανρί Λεβί).
Και λοιπόν; Αυτοί ασχολούνται με βιβλία, όχι με βόμβες. Εκείνοι που ασχολούνται με βόμβες γνωρίζουν ότι έχουν τα χέρια δεμένα. Κι έτσι εγώ θα συνεχίσω να σφάζω ανενόχλητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου