Eνα από τα θεοποιημένα πράγματα στην Ελλάδα είναι η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, όπως ονομάζεται. Μπορεί να έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι νυν γνωμηγέτες είναι παιδιά μικρομεσαίων επιχειρηματιών (βιοτεχνών, εμπόρων κ.λπ.), μιας και πριν από σαράντα ή πενήντα χρόνια δεν υπήρχε τόσο εκτεταμένος δημόσιος τομέας και στατιστικά οι περισσότεροι είδαν, έζησαν τον μόχθο των μικρομεσαίων της μεταπολεμικής οικονομικής άνθησης. Το πιθανότερο είναι ότι έχει να κάνει με εκείνα τα στερεότυπα που διαρκώς ανακυκλώνονται στον δημόσιο διάλογο και ουδείς σκέπτεται πόση αλήθεια κουβαλούν πλέον.
Αν θέλουμε όμως να δούμε την πραγματική κατάσταση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, πρέπει να κοιτάξουμε την ατμομηχανή. Η οικοδομή είναι ακόμη ένας προνομιακός χώρος ανάπτυξης αυτής της επιχειρηματικότητας. Το καλό ήταν πως ειχε κέρδη και το κακό είναι πως δεν είχε επιχειρηματικότητα. Για την ακρίβεια, αν θέλουμε να δούμε το επίπεδο της ελληνικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας πρέπει να θυμηθούμε τη λαϊκή ρήση «αν δεν χτίσεις σπίτι...».
Οι εμπλεκόμενοι στην οικοδομή (χτίστες, υδραυλικοί, μαραγκοί κ.λπ.), που είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ελληνικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, λειτουργούν βραχυπρόθεσμα, χωρίς σχέδιο, παραοικονομούν, νοιάζονται ελάχιστα για την ικανοποίηση των πελατών, δεν έχουν after sale service, συλλογικά δεν έχουν αναπτύξει μεθόδους πιστοποίησης, ο κλάδος δηλαδή λειτουργεί με τον κλασικό νεοελληνικό νόμο της «αρπαχτής». Λειτουργούν σαν να μην υπάρχει αύριο και γι' αυτό δεν θα υπάρξει αύριο.
Αν δούμε λοιπόν την επιχειρηματικότητα στην οικοδομή, που εκ των προηγούμενων και περιστασιακών κερδών της θα μπορούσε να είναι μακροπρόθεσμη, θα πρέπει να βγάλουμε μελανά συμπεράσματα για το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Σε όλους τους κλάδους.
Καλές είναι λοιπόν οι προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας να στηρίξει τους μικρομεσαίους, άριστα τα προγράμματα που προωθεί το υπουργείο Ανάπτυξης, αλλά φοβόμαστε ότι οι λατρευτοί μας μικρομεσαίοι δεν θέλουν να σωθούν.
Δεν βλέπουν τις επιδοτήσεις ως θρυαλλίδα ανάπτυξής τους, αλλά σαν βοήθημα που το κράτος τούς οφείλει. Αν οι ίδιοι δεν αποφασίσουν να γίνουν επιχειρηματίες με σχέδιο και προοπτική, όσα εκατομμύρια ευρώ κι αν διαθέσει το κράτος μέλλον δεν θα υπάρξει. Δυστυχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου