Απέραντο μαιευτήριο

Tου Παντελη Μπουκαλα

Με απέραντο φρενοκομείο είχε παρομοιάσει κάποτε τη χώρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υποδηλώνοντας ίσως την αδυναμία του να ερμηνεύσει κάποιες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες της εποχής του. Αλλά στην πολιτική και κοινωνική σκηνή τίποτα δεν είναι της αρμοδιότητας ψυχιάτρων· όλα έχουν τον λόγο τους, ακόμα και όσα στην πρώτη ανάγνωση δείχνουν τρελά.  

Οπως και να ’χει, σήμερα ο πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός είναι «απέραντο μαιευτήριο», τουλάχιστον όσον αφορά το κομματικό σύστημα. Γέννα πάνω στη γέννα, «ουά!» πάνω στο «ουά», κομματικός πληθωρισμός. Και ευτυχώς που τα κόμματα, χάρη στις επιδοτήσεις που τα ίδια αποφασίζουν γενναιόδωρα για τον εαυτό τους, έχουν το κατιτίς τους στην άκρη, γιατί οι τιμές των γυναικολόγων (με απόδειξη πάντοτε, πώς αλλιώς) είναι ένας σπουδαίος εξηγητικός παράγοντας του δημογραφικού μας προβλήματος· τριχίλιαρο «το κομμάτι» το κατώτερο, το «λαϊκό».

Ο,τι έγινε σε όλες τις χώρες όπου προσέφερε τις αγαθές υπηρεσίες του το ΔΝΤ (εκείνες ακριβώς τις υπηρεσίες που αναθεμάτιζε ο κ. Παπανδρέου λίγο πριν μας παραδώσει στις πιεστικότατες αγκάλες του) επαναλαμβάνεται και εδώ· όσο ξεχωριστή κι αν τη θέλουμε τη χώρα μας, σε ορισμένα πράγματα ακολουθεί τη διεθνή πεπατημένη. Και εδώ λοιπόν το ΔΝΤ λειτουργεί σαν γεννήτορας και συγχρόνως σαν εμβρυουλκός. Και η τρόικα σαν μαία. Επιβεβαιώνεται έτσι πως η βία είναι η μαμή της Ιστορίας, αφού και η οικονομική, ψυχική και συμβολική βία, βία είναι κι αυτή, καταπιεστική και επώδυνη. Ετσι, κανένα από τα κόμματα της Βουλής του 2009 δεν έμεινε άθικτο, ακέραιο, ίδιο. Ακόμα και το ΚΚΕ, παρότι καλά οχυρωμένο μέσα στη μοναξιά του ΠΑΜΕ, έχει τα προβλήματά του, τις διαγραφές και τις αποχωρήσεις όσων δεν αντέχουν άλλο τον κραυγαλέο φιλοσταλινισμό του κόμματος και την αυτολατρευόμενη αλαθητοσύνη του.

Μάλλον θα χάναμε τον δρόμο μας αν θέλαμε να εφαρμόσουμε στο κομματικό πεδίο το βιβλικό «Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ». Ολο και κάποιο νέο κόμμα θα παραλείπαμε, κάποια καινούργια «κίνηση», «δίκτυο» ή «όμιλο προβληματισμού». Και τούτο επειδή υπήρξαν ήδη νέα κόμματα που πρόλαβαν να διασπαστούν πριν μπουσουλήσουν. 

Από το ΠΑΣΟΚ λ.χ. προέκυψε το πρωτότυπης πλην κάπως ασαφούς ονομασίας «Αρμα Πολιτών» του κ. Δημαρά. Ορισμένα συνιδρυτικά στελέχη όμως, με επικεφαλής τον κ. Οικονόμου, αποχώρησαν γρήγορα παίρνοντας τον έναν τροχό του άρματος και έφτιαξαν νέα στέγη, τους «Ελεύθερους Πολίτες». Και ενώ η πολιτική επιστήμη βασανιζόταν να εντοπίσει την ουσία της διαφοράς ανάμεσα στις απόψεις του κ. Δημαρά και του κ. Οικονόμου, εγεννήθη ημίν και άλλο πασοκογενές κόμμα, η «Κοινωνική Συμφωνία» της κ. Κατσέλη και του κ. Καστανίδη, άκρως επιτυχημένων υπουργών. 

Το ότι η (πιθανόν πρόσκαιρη) συμφωνία μεταξύ δύο πολιτικών θεωρείται συμφωνία όλης της κοινωνίας είναι ένα δείγμα της σεμνότητας που χαρακτηρίζει τα κομματικά ονόματα...