Περί ευγενείας

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Αν θες να κόψεις τη χολή σε άνθρωπο χαμογέλασέ του διάπλατα το πρωί και πες του «Καλημέρα!» με χαρά. Το κάνω χρόνια και καταδιασκεδάζω καθώς μια τεράστια αμηχανία και ένα τεράστιο ερωτηματικό 

«Μα που τη βρίσκει τόση χαρά;», διαγράφεται στα μάτια τους. 

Λατρεύω την όλη διαδικασία. Μα ετούτη τη φορά το παιχνίδι έπαιζε αντίστροφα. Και πιάστηκα απροετοίμαστη.

-Ταξί!

-Καλημέρα σας αγαπητή κυρία.

-(Και «καλημέρα» και «Αγαπητή κυρία»! Σε ζαβό έπεσα) Καλημέρα σας. Κολωνάκι.

-Μετά χαράς. Πώς είστε σήμερα;

-(Την πάτησα! Είναι τρελός! Άντε να δω πώς θα κατεβώ) Είμαι καλά! (προφέρω κοφτά και καχύποπτα)

-Μα δεν είναι καταπληκτική η μέρα;

-(Να χέσω τη φλυαρία του! Κι ήθελα να γράψω κείμενο…) Ναι είναι!

-Θα σας πείραζε ν΄ανοίξω το παράθυρο; Mήπως σας ενοχλεί ο αέρας; Για να δοκιμάσουμε.

-(Δε μας γαμείς πρωί πρωί!) Ανοίξτε όσο θέλετε.

Τέλος πάντων η διαδρομή βγήκε μέσα στην ευγένεια. Πλήρωσα, μ΄ευχαρίστησε, κατέβηκα. Μπήκα στο ασανσέρ. Έφτασα στη μάνα μου. Μιλούσε στο τηλέφωνο. Με νεύμα μου έδειξε να καθίσω και να σερβιριστώ τσάι.

-Ναι, ναι, ναι! (Έλεγε και μου έδειχνε ότι αυτός ή αυτή που συνομιλούσε στο τηλέφωνο την είχε πρήξει).

-Ναι, ναι, ναι! (Ξανάλεγε και μου έδειχνε με νεύμα ξανά ότι έχει πέσει σε τρελό ή τρελή. Της χαμογέλασα και ‘γω με κατανόηση)

-Εντάξει, εντάξει! (Είπε πιο κοφτά ενώ εγώ την καθησύχαζα με παντομίμα «έχω χρόνο, μη σκας»).

-Σας ευχαριστώ. Εντάξει! Σας ευχαριστώ! (Έμοιαζε να προσπαθεί να ξεπετάξει την κουβέντα. Ενώ εγώ άρχισα να γελάω με τον τρόπο της).

-Ευχαριστώ, ευχαριστώ! (Είπε ενώ άρχισε τα γέλια και εκείνη και έκλεινε με τα χέρια της το ακουστικό να μην ακούει ο συνομιλητής).

-Ευχαριστώ. (Ξαναείπε ενώ τελικά έκλεισε το τηλέφωνο…) Αμήν! Τι ήταν αυτό!

-Τι είναι ρε μάνα; Ποιος σε πειράζει;

-Παιδί μου κανονίζω για σύνδεση ίντερνετ. Δε πάει άλλο να μου διαβάζουν τα κείμενά σου οι φίλες μου! Τέλος! Θα μάθω κομπιούτερ.

-(Την γαμήσαμε κανονικά, σκέφτηκα) Καλά θα κάνεις! Και γιατί έδειχνες να δυσανασχετείς;

-Λόγω της κρίσης παιδί μου ο κόσμος είναι μέσα στους καλούς τρόπους. Χρόνια είχα να εισπράξω γύρω μου τόση ευγένεια. Μια ζωή χαμογελούσα εγώ πλατειά και έπεφτα πάνω σε κάτι μούρες να! Τώρα πια, δεν είναι να μπεις σε μαγαζί, σε εστιατόριο, σε ταξί.

Κοντοστάθηκε λίγα λεπτά. Χαμογέλασε. Χαμογέλασα και ‘γω. Σηκώθηκα και της χτύπησα την πλάτη με κατανόηση. Η λατρεμένη μου κυρία Βέττα.

-Βλέπεις παιδί μου, χρόνια και χρόνια, ξεμάθαμε και την ευγένεια!

Αυτό ήταν! Η απόλυτη φράση, η πιο σοφή ατάκα. Το απόλυτο στίγμα μιας εποχής που μακάρι να πάει στο πυρ το εξώτερο. «Ξεμάθαμε και την ευγένεια παιδί μου!»

-Πολλά ξεμάθαμε μάνα! Ήρθε ο καιρός να τα φρεσκάρουμε. Τα –ευχαριστώ- , τα -παρακαλώ- , τα –συγνώμη-. Τις «καλημέρες» από ψυχής. Τα «τι κάνεις; » από καρδιάς. Τα ευλογημένα κλειδιά των σχέσεων. Και πάνω απ΄όλα το χαμόγελο μάνα! Αμήν!