Η οδός Ευημερίας

Tου Στεφανου Mανου

Τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας -με κανένα τρόπο- δεν δικαιολογούν την προοπτική της πτώχευσης. Η πτώχευση θα επέλθει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αδράνειας της κυβέρνησης, η οποία αν κατάφερνε στοιχειωδώς να προσαρμόσει τη συμπεριφορά της στις περιστάσεις, θα ήταν απολύτως εφικτό να τελειώσει το 2011 με πρωτογενές πλεόνασμα. 

Τι είναι το πρωτογενές πλεόνασμα; Η απόδειξη ότι το κράτος -χωρίς να υπολογίζει τους τόκους- ξοδεύει λιγότερα από όσα εισπράττει. Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το «κουμπί» για την αλλαγή της ψυχολογίας και την ανατροπή των καταστροφολογικών προσδοκιών. Αρα και για τη μείωση των επιτοκίων.

Τι χρειάζεται να κάνει η κυβέρνηση ώστε να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα το 2011; Να κόψει -μέχρι τέλος Ιουνίου κατά προτίμηση- κάθε δαπάνη που δεν είναι απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του κράτους. Κάθε δαπάνη που δεν καλύπτει ουσιώδεις κοινωνικές ανάγκες.

Στους οργανισμούς των υπουργείων υπάρχουν δεκάδες διευθύνσεις και τμήματα, την ύπαρξη των οποίων αγνοούν οι υπουργοί επειδή δεν προσφέρουν καμιά χρήσιμη υπηρεσία. Να καταργηθούν αμέσως και να απολυθεί όλο το προσωπικό τους, όπως ρητά προβλέπει το Σύνταγμα. Η ίδια λογική πρέπει να ισχύσει για τις ΔΕΚΟ, τους οργανισμούς κ.λπ. 

Ερωτώ: θα πληγεί καίρια η κοινωνία αν δεν έχει δημοτικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, ή δεν έχει ΕΡΤ για μια περίοδο 2-3 ετών έως ότου συνέλθει η οικονομία; Θα υποστεί βλάβη το γενικό συμφέρον αν καταργηθεί η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων, αν πουληθούν τα κρατικά τζετ (που χρησιμοποιούνται για υπουργικά ταξίδια), αν για τρία χρόνια απαγορευτεί κάθε κρατική διαφήμιση, αν πάψουν να υπάρχουν δεκάδες επιτροπές και οργανισμοί; Εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον να απολαμβάνουν οι φαρμακοποιοί (με έξοδα του κράτους) πενταπλάσια περιθώρια κέρδους σε σύγκριση με τους Γερμανούς φαρμακοποιούς;

Οι απολύσεις από τον δημόσιο τομέα που θα προκύψουν είναι -δυστυχώς- μια αναγκαιότητα για να επιτευχθεί αξιόλογη μείωση των κρατικών δαπανών. Πώς πρέπει να γίνουν ώστε να περιοριστούν κάπως οι συνέπειες; Η πρότασή μου είναι να γίνουν σε δύο φάσεις: υποχρεωτική αργία για τρία χρόνια με αποδοχές ίσες με το 70% των τακτικών αποδοχών. Στη διάρκεια της τριετίας ο υπάλληλος θα μπορεί να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή να αναλάβει οποιαδήποτε επιχειρηματική δράση. Θα μπορεί επίσης να επιμορφωθεί -με τη συνδρομή του κράτους- ώστε να αποκτήσει γνώσεις και δεξιότητες που θα τον διευκολύνουν να βρει δουλειά. Στο τέλος της τριετίας θα γίνει η οριστική απόλυση με αποζημίωση ίση με την προβλεπόμενη για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.

Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο: θα συνεχίσουμε συρόμενοι προς τη χρεοκοπία ή θα περικόψουμε το μέγεθος του κράτους και θα μπούμε στον δρόμο προς την ευημερία. Η χρεοκοπία σημαίνει 20 χρόνια δυστυχίας και βίαιη κοινωνική αναταραχή. Το μίκρεμα του κράτους, δύσκολο στην αρχή, γρήγορα θα διευκολύνει τη δημιουργία μιας αναπτυσσόμενης οικονομίας πολλαπλών ευκαιριών.

Φθάνει η δραστική περικοπή των δαπανών για να μπούμε στην οδό της ευημερίας;Οχι, αλλά είναι το απολύτως απαραίτητο πρώτο βήμα. Χωρίς αυτό το πρώτο βήμα, όλα τα επόμενα είναι μετέωρα. Κάθε πρόταση αναπτυξιακού σχεδίου, ανατροπής του Μνημονίου, αναδιάρθρωσης του χρέους που δεν περιλαμβάνει ως προϋπόθεση και πρώτο βήμα την περικοπή των δαπανών, έχει στόχο την εξαπάτηση -για άλλη μια φορά- του ελληνικού λαού.

Τι χρειαζόμαστε στη συνέχεια; Κατοχύρωση της σταθερότητας των θεσμών. Θεσμικές ισορροπίες (π. χ. δικαίωμα στην απεργία, αλλά και δικαίωμα στη ΜΗ απεργία, δικαίωμα στην πορεία διαμαρτυρίας, αλλά και δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία). Απλοποίηση παντού (να χωρέσει π. χ. η φορολογική νομοθεσία σε 50 σελίδες). Αποκρατικοποιήσεις που προκαλούν ξένες επενδύσεις. Χαμηλή φορολογία. Ευελιξία, αξιολόγηση, αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Ετσι, μετά την πρώτη φάση διάνοιξης της οδού της Ευημερίας (περικοπή κρατικών δαπανών), ακολουθεί η δεύτερη που αφορά τη δημιουργία του σωστού περιβάλλοντος για επενδύσεις -πολλές επενδύσεις- διότι μόνον αυτές θα φέρουν την ανάπτυξη.

Εχω πολλές φορές γράψει για την Ελλάδα του μέλλοντος που θα μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξή της και την ευημερία του λαού της σε τρεις πυλώνες: Περιβάλλον, Πολιτισμός, Παιδεία. Τα τρία Π. 

Είναι αυτονόητο ότι στο Περιβάλλον (Κλίμα, Θάλασσα, Ηλιος, Γεωγραφία) η Ελλάδα μπορεί να στηρίξει μια εξαγωγική ποιοτική γεωργία, τη βιομηχανία του τουρισμού, την καθιέρωσή της ως προνομιούχου τόπου κατοικίας και τέλος την καθιέρωσή της ως τόπου δραστηριοποίησης επιχειρήσεων γνώσης (από ξένα πανεπιστήμια μέχρι βιοτεχνολογία και λογισμικό). Με τον τουρισμό δένει και το πολιτισμικό παρελθόν της Ελλάδας και με την Παιδεία η δημιουργία επιχειρήσεων γνώσης. Ο Πολιτισμός και η Παιδεία μπορούν να είναι η έμπνευση για δεκάδες αναπτυξιακές οικονομικές δραστηριότητες. Στους τομείς της τέχνης και της γνώσης.

Τίποτε από όσα περιγράφω δεν εξαρτάται από τους ξένους, το Μνημόνιο, το ΔΝΤ και τους άλλους… «διαβόλους» που δήθεν έχουν βαλθεί να μας ξεκάνουν. Ολα εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Εν προκειμένω, η αρχή είναι η περικοπή των δαπανών. Χάθηκε πολύς χρόνος και απομένει πολύ λίγος. Νομίζω ότι ώς το τέλος του 2011 θα κριθεί αν θα αποφύγουμε την χρεοκοπία ή όχι.

ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Η "φωτογραφία" κύριε Μανο μου, έρχεται απλά να θυμίσει σε όσους κάποτε κρατούσαν ΚΑΙ πεπόνι ΚΑΙ μαχαίρι, (οπως εσεις) χωρις να τα χρησιμοποιήσουν (!)   πως πριν αρχίσουν να αναζητούν την "οδο ευημερίας" καλό θα ήταν να κάνουν μια αυτοκριτική για τον λάθος υπολογισμό της απόστασης που χωριζει την "οδο πράξης" απ την "οδο θεωρίας"...