Οι αδερφοφάδες

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΤΕΤΡΑΔΗ

ΣΤΙΣ αρχές της περασμένης εβδομάδας, ο πρόεδρος της ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, υπό την πίεση των ισχυρών χωρών του group, συγκάλεσε έκτακτη συνάντηση για την Παρασκευή στο Λουξεμβούργο. Ηταν απαραίτητο, γιατί στις 16 του μηνός συνέρχεται το Eurogroup για να πάρει αποφάσεις γύρω από την κρίση των χωρών του ευρώ, με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα.

ΤΑ οικονομικά μεγέθη της χώρας έκαναν επιτακτική τη συνάντηση, καθώς: Το χρέος προς τις ξένες τράπεζες δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί με τα σημερινά δεδομένα, το χρέος των 110 δισ. προς την τρόικα δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί γιατί δεν υπάρχουν έσοδα και η ύφεση (δηλαδή η μη παραγωγή) διογκούται.

ΟΙ δανειστές της χώρας διαπιστώνουν χειροπιαστά, ότι υπό τις παρούσες και μελλοντικές συνθήκες δεν μπορούν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.

ΠΟΙΕΣ είναι αυτές οι συνθήκες; Για να πληρώσει κανείς τα δάνειά του πρέπει να έχει έσοδα. Το Δημόσιο έχει έσοδα είτε από φόρους είτε από παραγωγικές εργασίες. Τίποτε από τα δύο δεν αποδίδει στη χώρα.

ΟΙ παραγωγικές εργασίες (του ιδιωτικού τομέα) έχουν σκοντάψει σε τρία σημεία:Πρώτα πρώτα στον δημόσιο τομέα, πάνω στον οποίο ακουμπάει η συντριπτική πλειονότητά τους, δεύτερον στη στενότητα χρηματοδότησης από τις «κλειστές», πλέον, τράπεζες και, τρίτον, από την όλο και λιγότερη κατανάλωση του λαού.

ΟΙ παραγωγικές εργασίες του δημόσιου τομέα έχουν σκοντάψει στην πάγια αντιπαραγωγικότητά του. Αυτήν που έχει ενθαρρυνθεί και ανδρωθεί από τη διαπλοκή πολιτικών κομμάτων, συνδικαλιστών και υπαλλήλων. Με κύρια ευθύνη των κομμάτων.

ΤΟ βασικότερο πρόβλημα, που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η χώρα, είναι η περιφρόνηση των πολιτικών δυνάμεων για το δημόσιο χρήμα. Το χρήμα, που παράγεται από τους πολίτες.

ΑΥΤΗ η περιφρόνηση είναι μια νοοτροπία, που μεταδόθηκε σε όλον τον δημόσιο τομέα, που με τη σειρά του περιφρονεί το χρήμα που διαχειρίζεται, θεωρώντας ότι αφού δεν είναι δικό του (!) μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει και όπως θέλει.

ΑΚΟΜΑ χειρότερα, το ελληνικό Δημόσιο, με κάθε υπηρεσία του, όχι μόνο καταχράται και κατασπαταλά το δημόσιο χρήμα, χωρίς να έχει καν τη στοιχειώδη λογική να καταλάβει ότι βαδίζει στον ατομικό γκρεμό (όπερ και εγένετο), αλλά εφευρίσκει ένα σωρό τρόπους για να απομυζά (ή απομιζά) τους φορολογούμενους κακόπιστα, απατεωνίστικα και ληστρικά.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, το Δημόσιο, οχυρωμένο πίσω από τη μονιμότητα των υπαλλήλων και τη χυδαιότητα της συγκάλυψης από τα δήθεν πειθαρχικά συμβούλια, όχι απλώς δεν εργάζεται για να παράξει το έργο για το οποίο χρυσοπληρώνεται, αλλά βάζει κάθε είδους γραφειοκρατικά εμπόδια στη ζωή των πολιτών, δημιουργώντας ανύπαρκτες ανάγκες μόνο και μόνο για να δικαιολογεί τις στρατιές των αργόμισθων μελών του.

ΚΙ ΑΝ υπάρχει μια μειοψηφία, που εργάζεται παράγοντας, δεν είναι παρά η εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Το ξέρει κάθε πολίτης, που έχει γνωστούς, φίλους, συγγενείς, συναλλαγή με τη Λερναία Υδρα.

Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ του δημόσιου χρήματος, όμως, δεν είναι αποκλειστικότητα του δημόσιου τέρατος. Οι τεράστιες επιχειρήσεις, που σιτίζονται από το κράτος, υπερκοστολογώντας έργα και υπερτιμολογώντας υλικά, αυτό το δημόσιο χρήμα ξεκοκκαλίζουν, παρέα με απατεώνες λειτουργούς.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ επαγγελματίες, που αρνούνται να δηλώσουν τα εισοδήματά τους, το δημόσιο χρήμα ροκανίζουν και περιφρονούν, μη συμμετέχοντας στο δημόσιο βάρος. Απολαμβάνοντας, όμως, τα δημόσια έργα!

Η ΕΛΛΑΔΑ δεν έχει οικονομικό πρόβλημα. Εχει πρόβλημα ηθικό. Εχει πρόβλημα νοοτροπίας πολιτών. Εκπαίδευσης πολιτών. Οι οποίοι διαφθείρονται μαζικά τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια από τα πρώτα τους βήματα, από τα ίδια τους τα σπίτια. Και στη συνέχεια από τον περίγυρο παντού όπου εντάσσονται.

ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ δεν θα αλλάξει έως ότου οι πολίτες μάθουν ότι δεν τους συμφέρει τελικώς, δεν είναι έξυπνο, δεν είναι βολικό να αλληλοκλέβονται και να αλληλοκοροϊδεύονται.

ΤΙΠΟΤΕ δεν θ' αλλάξει έως ότου οι πολίτες μάθουν, ότι αν δουλεύουν για το κοινό ταμείο, παράγοντας και για τον εαυτό τους, κανένας πάτρωνας και επιτηρητής και αφέντης δεν θα μπορεί να τους υποδουλώσει, όπως θα τους υποδουλώσει τώρα.

Η ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ, η αντίσταση του καναπέ, οι αεροφιλοδοξίες και τα «μαύρα» είναι ο τάφος του μέλλοντός τους.