Μια πατρίδα χωρισμένη στα δύο...

Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ

(4Τ τευχος 397 Οκτ2003)

(...) Οσοι κάνουν τον κόπο να διαβάσουν τα άρθρα ορισμένων συναδέλφων σε εφημερίδες (Καθημερινή, Βήμα, Ελευθεροτυπία), θα διαπιστώσουν πως τα δικά μου θυμίζουν εκθέσεις της Γ’ Λυκείου. Τα όσα τρελά και περίεργα συμβαίνουν στην Ελλάδα δε συναντώνται ούτε σε μπανανίες. 

Είναι γνωστό, άλλωστε (σε όσους θέλουν να το δουν), ότι η χώρα είναι χωρισμένη στα δύο:  

Από τη μια, βρίσκεται ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που διαθέτει τα χαρακτηριστικά του πολιτισμένου ανθρώπου και, απ’ την άλλη, τα κοινωνικά και γνωστικά «αμόρφωτα» υβρίδια που ρυπαίνουν, φωνασκούν και συμπεριφέρονται σαν κατακτητές στον ίδιο τους τον τόπο. Και δεν είναι μόνο ο γορίλας της διπλανής πόρτας, γραφείου, τραπεζιού ή φαναριού της «τροχαίας» που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βιάζεσαι κάθε λεπτό, αλλά και ο τρόπος που η ξεχαρβαλωμένη μηχανή που λέγεται «κράτος» κρατάει ομήρους τους πολίτες.

Κι εδώ παρατηρούμε ένα από τα ωραιότερα φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μια, οι πολιτικοί (υπουργοί, πρωθυπουργοί, ακόμα και πρόεδροι της Δημοκρατίας) που (οι περισσότεροι) δεν έχουν εργαστεί (παραγωγικά) ούτε μία ώρα στη ζωή τους και, ως εκ τούτου, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, και απ’ την άλλη, τα εκατομμύρια των πολιτών που εργάζονται σαν είλωτες προσπαθώντας να «τα φέρουν βόλτα». Στον ενδιάμεσο χώρο, χιλιάδες κομματόσκυλα, γραφειοκράτες, αφισοκολλητές, αρμανιασμένοι συνδικαλιστές και λοιποί νεροκουβαλητές που έγιναν υπουργοί, διευθυντές μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, γενικοί γραμματείς, νομάρχες, περιφερειάρχες, ακόμα και... υπερνομάρχες. 

Όλοι αυτοί δεν έχουν νιώσει το άγχος και την αγωνία να μαζέψουν χρωστούμενα, να εισπράξουν συντάξεις, να πληρώσουν μισθούς, να αντιμετωπίσουν την Eφορία και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στην οικογένεια, στο σχολείο, στο ΙΚΑ, στο ΣΥΚΑ, στο ΤΕΒΕ, στο ΜΕΒΕ, στο ΤΣΑ, στο ΚΡΑ, στο ΣΤΑ, σε όλες τις φορομπηχτικές «μηχανές» που έχει στήσει ένα οκνηρό, κουτοπόνηρο και κατά τεκμήριο «λαδωμένο» κράτος το οποίο ακόμα πιστεύει ότι λειτουργεί κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το κομματικό «στέλεχος» που έγινε υπουργός, μόνο επειδή ξημεροβραδιαζόταν στο «da Capo» και το «Tops» δεν υποψιάζεται ότι, για να πάρεις, π.χ., άδεια λειτουργίας για το μαγαζί ή την επιχείρηση από μια κρατική υπηρεσία, πρέπει να φιλήσεις «κατουρημένες ποδιές» ή να δώσεις το «κατιτίς» σε μια πληθώρα κουλοχέρηδων. 

Τα χάνεις όταν βρεθείς μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα που όλοι γνωρίζουμε, αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει. Ακούω ιστορίες για ανθρώπους που πληρώνουν δεκάδες εκατομμύρια για μια «καλή» θέση στο Δημόσιο.

Πώς αλλιώς θα πάρουν «τζιπ» και 200 Kompressor ή θα χτίσουν εξοχικό; Με το μισθό τους; Μη σκάσω απ’ τα γέλια. Πρόσφατα, άκουσα μια αληθινή ιστορία για κάποιον επώνυμο που έχει κάνει δουλειές (με φούντες) σε συνεργασία με ισχυρούς των ΜΜΕ ή, όπως συνηθίζεται τελευταία, στο όνομα του τρίτου εξαδέλφου της αδελφής της πρώτης εξαδέλφης - του μπατζανάκη του.

Με τα μάτια γουρλωμένα, παρακολουθώ πρώην πειναλέους να στήνουν επιχειρήσεις που τους αποφέρουν εκατομμύρια ευρώ και να ζουν σαν Λιβανέζοι εκατομμυριούχοι. Μόλις κάποιος δημοσιογράφος τολμήσει να παρουσιάσει το βλαχογκλάμουρον του πράγματος, τα εξαπτέρυγα της εξουσίας τον κατηγορούν ότι είναι «μίζερος» και «γκρινιάζει». Τα λέω πού και πού σε πολιτικούς ή σε κρατικούς λειτουργούς που σέβομαι και εκτιμώ (υπάρχουν αρκετοί) και λένε: «Aν έχεις αποδείξεις, πήγαινε στον εισαγγελέα...»

Μαύρο φίδι θα φάει, όμως, τον επαγγελματία, το μαγαζάτορα, τον έμπορο, το μηχανικό ή τον επιχειρηματία που θα καταφύγει στη Δικαιοσύνη. Η μαφία, η ομερτά, θα στραφεί εναντίον του και δε θα ξαναδεί άσπρη μέρα στη ζωή ή στην επιχείρησή του. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, που όλοι όσοι εμπλέκονται στην παραγωγική διαδικασία γνωρίζουν από πρώτο χέρι. 

Χωρισμένη στα δύο, η Ελλάδα προσπαθεί να βρει το δρόμο προς την «Ευρώπη» (οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό στην εποχή μας).  

Από τη μια, οι πρώην μπακαλόγατοι, οι γραφειοκράτες, οι χιλιάδες... ηθοποιοί που ρουφάνε το μέλι απ’ τον κρατικό κορβανά, οι γαλαζοαίματοι, οι εισαγωγείς και έμποροι «σινιέ» προϊόντων και, απ’ την άλλη, οι σκληρά εργαζόμενοι πολίτες, που περιμένουν στις ουρές για ένα «χαρτί», μια βεβαίωση, ένα αντίγραφο φακέλου που έχει χαθεί, καεί, καταστραφεί και «δεν μπορεί να βρεθεί» (στο Δημόσιο!).  

Αφού έτσι έχουν (και είχαν) τα πράγματα, τίθεται το ερώτημα: πρέπει κανείς να στιγματίζει αυτά που αποκαλούμε «κακώς κείμενα» και να προτείνει συγχρόνως και λύσεις ή πρέπει να κάνει ότι δε βλέπει, να δηλώσει ευτυχισμένος και να λάβει μέρος στο θέατρο που παίζεται καθημερινά;

Έπειτα από σαράντα χρόνια στο στίβο, πιστεύω ότι είναι έγκλημα να δηλώνεις ευτυχής, όταν η χώρα σου βρίσκεται ακόμα- σε κακό σημείο. 

Αν όμως, λέμε τώρα, κάποτε παρουσιαστούν δέκα οχήματα που θα έχουν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από Έλληνες σπουδαστές σε ελληνικά πανεπιστήμια και πολυτεχνεία και θα έχουν επιχορηγηθεί με κρατικά κονδύλια, τότε υπόσχομαι να φορέσω στεφάνι από γαρδένιες και να γυρίζω στις πέριξ της Πλατείας οδούς τραγουδώντας: «H ζω-ή μας γε-λά ευτυ-χισμένα...»