Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
ΕΝΩ κανείς δεν θα απαιτούσε ρήξη των σχέσεων με την Άγκυρα για τις πέρα και από προδήλως προκλητικές θέσεις της όσον αφορά κομβικά ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων (και διαφορών), εντούτοις επιβάλλεται αυστηρότερη αντίδραση στον ανατασσόμενο τουρκικό μαξιμαλισμό, που αυτήν τη στιγμή στοχοποιεί προφανή ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στις νοτιοανατολικές παρυφές του εθνικού χώρου.
Καθώς αντί να ανακηρύσσεται από την Αθήνα (προς οριοθέτηση) ΑΟΖ εκείθεν του Καστελλόριζου, σπεύδει εκ προοιμίου η Άγκυρα να καθηλώσει (και να προακυρώσει ουσιαστικά) το αυτονόητο δικαίωμα της Ελλάδος. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό χαρτογραφείται από τρίτες χώρες (εν προκειμένω από το Ισραήλ), οπότε και δεν απομένει παρά το επόμενο βήμα, που δυστυχώς παραμένει μετέωρο λόγω του φόβου για τουρκικές αντιδράσεις. Η στυγνή αλήθεια.
Αλήθεια που επικυρώθηκε με τρόπο άκρως επώδυνο με όσα είπε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών (ως αρχιτέκτονας της νεοοθωμανικής πολιτικής) κατά τη διάρκεια της εδώ παραμονής του και των συνομιλιών που είχε. Και ενώ δεν ξέρουμε τι ελέχθη στις συνομιλίες, γνωρίζουμε τι θα έπρεπε να του είχε διαβιβασθεί. Και στο τραπέζι του διαλόγου και μετά δημοσίως. Καθώς ο πολύς κ. Νταβούτογλου διετύπωσε χωρίς περιστροφές όσα επαπειλούνται και όσα, εάν δεν προληφθούν, θα οδηγήσουν αναπότρεπτα σε οδυνηρότερες ελληνικές αναδιπλώσεις, οι οποίες θα μεταφρασθούν σε μοιραίους ακρωτηριασμούς και συρρικνώσεις.
Να μην αυτοεμπαιζόμεθα, όσα είπε περί Καστελλόριζου στην ουσία συνιστούν απόπειρα εν πολλοίς αποκοπής του από την ελληνική επικράτεια, με την έννοια της ευθέως αμφισβητούμενης περιοχής. Ή τουλάχιστον αναιρέσεώς του ως ουσιώδους συντελεστού όσον αφορά την ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την Ελλάδα. Κάτι που εάν γίνει αποδεκτό, είτε όπως το θέτει τώρα η Άγκυρα είτε απλώς ως βάση διμερούς συνεννοήσεως, αυτομάτως θα περιστείλει ελληνικά γεωπολιτικά δικαιώματα.
Άλλωστε η Άγκυρα δυστυχώς ενθαρρύνεται προς αυτήν την κατεύθυνση από την παράλειψη της Αθήνας να προχωρήσει από μόνη της σε ανακήρυξη ΑΟΖ και σε συνομολόγηση συναφών συμφωνιών με όμορες χώρες στην περιοχή. Με τις οποίες θα έπρεπε ήδη να έχει προβεί σε διαπραγματεύσεις για καθορισμό των τελικών ορίων αυτής ειδικά της προς ανατολάς ζώνης.
Πρωταρχικά με την Κύπρο, η οποία ήδη έχει συνάψει σχετικές συμφωνίες τόσο με το Ισραήλ όσο και με την Αίγυπτο και τον Λίβανο, παρά τις απειλές της Άγκυρας για ανάληψη μέχρι και στρατιωτικής δράσεως εφόσον η Λευκωσία προχωρούσε σε αξιοποίηση των επιβεβαιωμένων κοιτασμάτων στη δική της ΑΟΖ. Αλλά η Λευκωσία «δεν μάσησε». Τι περιμένει λοιπόν η Αθήνα όταν και το Ισραήλ την καλεί να το πράξει;
Ο φιλομειδής κ. Νταβούτογλου έχει -και διατυπώνει ευθέως- συγκεκριμένο μοντέλο ρυθμίσεων σχετικά τόσο με αυτό το ζήτημα όσο και με τα αιγαιωτικά γενικότερα, πέραν όσων μεθοδικά προάγει στη Θράκη σε σχέση με το μειονοτικό, που σε δεδομένη στιγμή θα αποβεί αιχμή του νεοοθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού της Άγκυρας.
Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Η Άγκυρα έχει και μεθοδεύει στρατηγικούς σχεδιασμούς μαξιμαλιστικής εμβέλειας και περιεχομένου, οι οποίοι περνούν ευθέως μέσα από την εμπέδωση ηγεμονικού ρόλου στην ευρύτερη περιοχή. Και προς ανατολάς, δηλαδή στον μεσανατολικό χώρο (και την Εγγύς Ανατολή), όπου εμφανίζεται ως κηδεμονική δύναμη για τον μουσουλμανικό κόσμο, και προς δυσμάς, όπου θέλει αφενός επιβολή δικών της λύσεων στα ελληνοτουρκικά και αφετέρου προαγωγή ηγεμονικού προφίλ στην ευρύτερη βαλκανική ζώνη.
Αυτές οι επιδιώξεις δεν συγκαλύπτονται πλέον. Είναι αντιθέτως έκδηλες και ως έωλα σύνδρομα που διέπουν την τουρκική πολιτική και ως πρακτικές που τείνουν να θεμελιώσουν τις προϋποθέσεις για προαγωγή των επιθυμητών, των οποίων ο Νταβούτογλου συνιστά τον θεωρητικό, που διερμηνεύει τα νεοτουρκικά ιδεολογήματα στο πλαίσιο συγκεκριμένου στρατηγικού δόγματος. Στην προκειμένη περίπτωση, του «δόγματος του στρατηγικού βάθους». Που εάν επιτύχει θα έχει ανατρέψει άρδην τις ισορροπίες στην περιοχή και φυσικά θα έχει τραυματίσει καίρια την ελληνική εθνική κυριαρχία και τις προοπτικές της. Γιατί το δόγμα περνά εν πολλοίς και μέσα από ελληνικούς ακρωτηριασμούς, που μόνο μυωπάζοντες ή εθελότυφλοι δεν τους βλέπουν και δεν τους αντιλαμβάνονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου