Η Λιβύη φλέγεται, ο αραβικός κόσμος διέρχεται τη δεύτερη μεγάλη φάση της επανάστασής του μετά τον Λώρενς της Αραβίας και η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν σταθμίζει καταστάσεις με γνώμονα το μη επακριβώς ομολογημένο αλλά υφέρπον στις συνειδήσεις οθωμανικό της όραμα.
Οι τωρινές εξελίξεις στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή προϊδεάζουν για μια νέα εποχή ανακατατάξεων. Στην εποχή αυτή η Τουρκία, η οποία εκτός των άλλων προσπαθεί να απλώσει την επιρροή της στα Βαλκάνια, στην Κεντρική Ασία και σε αφρικανικές ή ασιατικές χώρες με μουσουλμανικούς πληθυσμούς, διεκδικεί περίοπτη θέση, με γνώμονα την ευρωπαϊκή της προοπτική, την οποία διαχειρίζεται αναλόγως των περιστάσεων.
Η Ευρώπη, αντιμέτωπη με μια τεράστια αναταραχή στη Μέση Ανατολή, σκέφτεται πάντα πού να βρίσκονται τα σύνορά της. Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν είχε πει ότι τα σύνορα της Ευρώπης δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται στην Ασία, αναφερόμενος στην τουρκική ένταξη.
Τα σύνορα, όμως, δεν είναι μόνον γήινα. Είναι και θαλάσσια και ως προς την παράμετρο αυτή πολλές είναι οι εκκρεμότητες. Τα θαλάσσια σύνορα της Ε. Ε. δεν έχουν καθοριστεί, τώρα όμως, λόγω ακριβώς της αραβικής συγκυρίας, η Ευρώπη μοιάζει να προσδίδει όλο και μεγαλύτερο βάρος στα σύνορά της. Το ειδικό αυτό ενδιαφέρον αφορά άμεσα την Ελλάδα, καθώς δεν υφίσταται διάστιξη των θαλασσίων συνόρων της βορείως της Δωδεκανήσου, μεταξύ των νήσων και της μικρασιατικής ακτής.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου