Γράφει ο ΜΕΡΚ
ΑΣ υποθέσουμε ότι η Βραζιλία χρηματοδοτεί 200 Ασιάτες για να τους μάθει τα μυστικά του «futebol ballado»: του χορευτικού ποδοσφαίρου. Ανάποδα ψαλίδια, τακουνάκια, ντρίμπλες με «paso doble», απευθείας γκολ από κόρνερ.
Ή ότι η Αυστρία κάνει το ίδιο με άλλους τόσους Αφρικανούς, για να μάθουν σκι κι ελεύθερη κατάβαση από τις Αλπεις.
Ή ότι η Ιαπωνία προσλαμβάνει 200 «στεγνούς» Αγγλους για να τους μάθει sumo.
Δεν θα ήταν παράξενο και παράδοξο;
Και όμως: από τον ερχόμενο φθινόπωρο, στη Σανγκάη θα λειτουργήσει, με αποκλειστικά έξοδα του κινεζικού κράτους, η πρώτη παγκόσμια ακαδημία πινγκ πονγκ, όπου θα φοιτήσουν οι 200 καλύτεροι αθλητές της υφηλίου (τους οποίους θ' «αλιεύουν» από δω κι από κει οι ίδιοι), για να μπορούν μια μέρα να παίζουν εναντίον των Κινέζων, που είναι παραδοσιακά αυθεντίες στο χώρο της ξύλινης επιτραπέζιας ρακέτας.
Είναι άλλη μια προσπάθεια του «ήρεμου γίγαντα» για να επαναπροσεγγίσει τα υπόλοιπα κράτη. Είναι στην ουσία η ύστατη προσπάθεια του καθεστώτος για να επανακτήσει αξιοπιστίας ή για ν' αποσπάσει συμπάθειες ύστερα από μια σειρά γεγονότων που αμαύρωσαν την εικόνα του, όπως η λογοκρισία σε βάρος του Google, το παρολίγο casus belli με την Ιαπωνία για τον έλεγχο στον Ειρηνικό, το επίσης «παραλίγο» με τη Βόρειο Κορέα για τα πυρηνικά όπλα, τις κατηγορίες κυρίως από πλευράς Ηνωμένων Πολιτειών για επιρροή στην Παγκόσμια Τράπεζα, ή την προειδοποίηση του φρέσκου νικητή του Νόμπελ Ειρήνης, συγγραφέα Λιου Σιαομπό, ότι σε λιγότερα από 15 χρόνια η Κίνα θα κυβερνάται και θα κυβερνά βασιζόμενη αποκλειστικά και μόνο στη δύναμη του απολυταρχισμού.
Αντιλαμβανόμενος ότι ο αθλητισμός είναι το μοναδικό, αλλά και πιο υγιές μέσο επικοινωνίας, ο πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, Χου Ζιντάο, σκαρφίστηκε την ιδέα να ξαναξεσκονίσει την «Επιχείρηση - Κομφούκιος», πάνω - κάτω την ίδια που είχε χρησιμοποιήσει και ο «μεγάλος τιμονιέρης» Μάο Τσε Τουνγκ, 25 χρόνια μετά την αποκαλούμενη (μόνο όμως στα χαρτιά) «Πολιτιστική Επανάσταση».
Ηταν οι αρχές της δεκαετίας του '70: το Πεκίνο επιθυμούσε επανασύνδεση με την Ουάσιγκτον και τον τότε πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, αλλά δεν ήξερε πώς. Ο Μάο κάλεσε λοιπόν στην Κίνα μια αντιπροσωπεία Αμερικανών παικτών επιτραπέζιας αντισφαίρισης και οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν για θρίαμβο της «διπλωματίας του πινγκ πονγκ», αλλά και ότι ένα τόσο δα μπαλάκι είχε τελικά τέτοια δυναμική, που κατάφερε να μετακινήσει δύο ολόκληρα ημισφαίρια.
Το τέχνασμα του Μάο μιμήθηκαν έκτοτε τόσο οι Σοβιετικοί όσο και οι Αμερικανοί, που έπαιξαν τον επίλογο του «Ψυχρού Πολέμου» πάνω στις σκακιέρες των θρυλικών Μπόρις Σπάσκι και Μπόμπι Φίσερ. Για να καταλάβουμε, και ο Ομπάμα, εγκαινιάζοντας το περυσινό G20, απαίτησε δίπλα του τον Κινέζο αστέρα του ΝΒΑ Γιάο Μινγκ. «Basket diplomacy» έγραψε τότε ο Τύπος. Μωρέ, μπάλα να είναι, κι ας είναι ό,τι θέλει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου