Γράφει ο Μερκ
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ότι η είδηση της ιστορικής, αθλητικής συνεργασίας ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 ήταν περισσότερο από θετική, ας ελπίσουμε πως θ' αποδειχθεί κι επαρκής για την επίτευξη της ειρήνης στην έκρυθμη και ταλαιπωρημένη Μέση Ανατολή.
Το πρώτο βήμα μπορεί να έγινε, σύμφωνοι, άλλα τόσα είχαν γίνει όμως και στο παρελθόν, με σημαντικότερη τη συμφωνία του 1993 στο Οσλο, όπου ο Μπιλ Κλίντον, σε ρόλο διαιτητή, είχε αποσπάσει τις χειραψίες του Αραφάτ από τους Πέρες και Ράμπιν. Μετά ο τελευταίος δολοφονήθηκε για τις «γενναιόδωρες» εδαφικές παραχωρήσεις του προς τον «αιώνιο εχθρό» κι ο ερχομός του Νετανιάχου, σε συνδυασμό και με το (φυσικό) θάνατο του ιδρυτή της ΟΑΠ (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο τη διαδικασία ειρήνευσης.
Για να κατανοήσουμε όμως πλήρως τι ακριβώς συμβαίνει στη Δυτική Οχθη κι από πού πηγάζει το πρωτοφανές μίσος δεκαετιών ή για να συνειδητοποιήσουμε ότι η λεπτή, κόκκινη γραμμή μεταξύ αλήθειας και άδικου βρίσκεται κάπου στη μέση, θα πρέπει να κάνουμε μία απαραίτητη ιστορική αναδρομή. Και θα διαπιστώσουμε πως και οι μεν αλλά και οι δε έχουν τα δίκαιά τους.
Οι μεν Παλαιστίνιοι γιατί το '47 ο ΟΗΕ, επισπεύδοντας τη διαδικασία δημιουργίας ενός ανεξάρτητου, ισραηλινού κράτους, είχε χωρίσει την Παλαιστίνη σε τρία μέρη. Ο Μπεν Γκουριόν ανακήρυττε την ίδρυσή του ('48) με πρωτεύουσα το Τελ Αβίβ κι οι αραβικές χώρες τού επιτέθηκαν μέχρι και το '49. Το Ισραήλ απαντούσε μέσω του «πολέμου των έξι ημερών» ('67), πλήττοντας μαζί την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Συρία καταλαμβάνοντας, παράλληλα, τη Ιερουσαλήμ, τη Λωρίδα της Γάζας αλλά και τη Δυτική Οχθη.
Ενώ οι Ισραηλινοί, γιατί οι Παλαιστίνιοι μπορεί να στριμώχνονταν μέσα στα ίδια τους τα εδάφη αλλά εκδικήθηκαν με το πλέον αιματηρό τρόπο: το '72, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου, όταν η οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» πρώτα απήγαγε κι ύστερα σκότωσε 11 Ισραηλινούς αθλητές.
Ακολούθησαν η πρώτη «Intifada», κυριολεκτικά «παρέμβαση», μεταφορικά όμως «εξέγερση» ή και «πετροπόλεμος», μετά μία δεύτερη και μία τρίτη, με χιλιάδες άμαχους νεκρούς, συν την κατασκευή ενός ακόμη τοίχους της ντροπής, 700 χλμ. μάκρος, 8 μ. ύψος.
Την προπερασμένη Τρίτη, στη Λοζάνη όπου χτυπάει, συμβολικά, η καρδιά του παγκόσμιου αθλητισμού, ο γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν, ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ, οι πρόεδροι των Ολυμπιακών Επιτροπών της Παλαιστίνης, Ραζούμπ, και του Ισραήλ, Βαρσαβιάκ, υπέγραψαν μία ιστορικής σημασίας συμφωνία που προβλέπει την κοινή προετοιμασία Ισραηλινών και Παλαιστινίων αθλητών.
Για την ώρα μπορεί να μη σημαίνει πολλά, επειδή όμως η δυναμική του αθλητισμού έχει αποδειχθεί ότι είναι υπεράνω κάθε πολιτικής, δεν αποκλείεται ν' αποτελέσει μία ιδανική, μελλοντική γέφυρα γι' ακόμη σπουδαιότερα κατορθώματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου