Οι βαλκανικές εξεγέρσεις

Tου Σταυρου Tζιμα

Στα Τίρανα, η αντιπολίτευση έχει προγραμματίσει για σήμερα λαϊκή συγκέντρωση με αίτημα να παραιτηθούν ο πρωθυπουργός Μπερίσα και η κατ’ αυτούς διεφθαρμένη κυβέρνησή του. Επί 18 μήνες, οι σοσιαλιστές του Εντι Ράμα μποϊκοτάρουν τις εργασίες του Κοινοβουλίου, κάνουν κατά καιρούς αγρυπνίες και οργανώνουν διαδηλώσεις. Ο Μπερίσα όμως παραμένει ακλόνητος και, κατά τα φαινόμενα, είναι θέμα χρόνου να εξανεμιστεί η όποια δυναμική των κινητοποιήσεων, εκτός και αν κάποιοι πραιτωριανοί του αψίκορου πρωθυπουργού ξαπλώσουν τρεις-τέσσερις ακόμα νεκρούς διαδηλωτές, οπότε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει.

Στα Σκόπια, η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση εγκατέλειψε και αυτή το Κοινοβούλιο και οργανώνει διαδηλώσεις, κατηγορώντας το κυβερνών κόμμα του Νίκολα Γκρούεφσκι για αυταρχική διακυβέρνηση και διαφθορά.

Στη Σερβία, με αίτημα τις πρόωρες εκλογές «για να διώξει ο λαός» τον φιλοευρωπαϊκό κυβερνητικό συνασπισμό του προέδρου Τάντιτς, ο εθνικιστής ηγέτης της αντιπολίτευσης, Τόμισλαβ Νίκολιτς, κατέβασε στους δρόμους του Βελιγραδίου το περασμένο Σάββατο χιλιάδες πολίτες, που διαμαρτυρήθηκαν για την πολιτική λιτότητας και την εκτεταμένη διαφθορά. 

Πέρασε άραγε η «σπίθα Αιγύπτου» τη Μεσόγειο και απειλεί να βάλει φωτιά στη σιγοκαίουσα ζώνη των δυτικών Βαλκανίων;

Ας μην ψάχνουμε ομοιότητες στην εξέγερση του Μαγκρέμπ με την κινητικότητα στα βόρεια σύνορα μας, πέραν ενδεχομένως της πολεμικής ρητορικής που χαρακτηρίζει τους καθοδηγητές τους. 

 Καμιά σχέση δεν έχουν η Αλβανία, η ΠΓΔΜ και η Σερβία, χώρες με δημοκρατικά, ως επί το πλείστον, πολιτεύματα, με τα αυταρχικά και βάρβαρα καθεστώτα του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, του Μπεν Αλι στην Τυνησία ή του Αλι Αμπντουλάχ Σαλέχ στην Υεμένη.

Ο Μπερίσα, ο Γκρούεφσκι, ο Τάντιτς, ακόμα και ο βαλλόμενος για εμπορία ανθρωπίνων οργάνων και λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων Χακίμ Θάτσι, στο Κόσοβο, ανήλθαν στην εξουσία με εκλογές που διεξήχθησαν με δημοκρατικούς κανόνες και υπό την επίβλεψη της διεθνούς κοινότητας, η οποία και επικύρωσε τα αποτελέσματα της κάλπης. Οσον αφορά δε τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, αυτά είναι κατοχυρωμένα θεσμικά, ασχέτως εάν καταπατούνται συχνά από τους ηγέτες τους, ενώ ο «κηδεμόνας» που έχει φορέσει στις χώρες αυτές η Ε.Ε., προκειμένου να τις εντάξει, αν και όταν, στους κόλπους της, δεν επιτρέπει παρεκτροπές από το δημοκρατικό σύστημα.

Τα αίτια λοιπόν των εντάσεων, που ας σημειωθεί, δεν εμφανίζουν εθνοτικά χαρακτηριστικά, πρέπει να αναζητηθούν στις φθαρμένες και ξεπερασμένες πολιτικές ηγεσίες, που εξουσιάζουν νεόκοπες δημοκρατίες. Είναι η μετακομμουνιστική γενιά των πολιτικών, που μολονότι έχει κλείσει τον κύκλο της παραμένει γαντζωμένη στην καρέκλα, αρνούμενη να τραβήξει το «δάχτυλο από το μέλι» της εξουσίας.