Tης Χρυσας Σπυροπουλου
Ηταν ευχάριστη έκπληξη το κύριο άρθρο της «Κ» (29.12.2010) -και όχι μόνο-, το οποίο αναφέρεται στη συζήτηση που ξεκίνησε από το υπουργείο Παιδείας, αλλά και από άλλους φορείς, σχετικά με το θέμα των Πειραματικών Σχολείων, ένα ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τον εκπαιδευτικό κόσμο εδώ και πολλά χρόνια. Εστω κι έτσι, όμως.
Η ισοπέδωση που επιχειρήθηκε κατά τη δεκαετία του ’80 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα έφερε τα πράγματα στο μη περαιτέρω. Τα Πρότυπα Σχολεία ονομάστηκαν Πειραματικά και η εισαγωγή των μαθητών στα σχολεία αυτά σταμάτησε να γίνεται με εισαγωγικές εξετάσεις -για να καταργηθεί η ελίτ!- και υιοθετήθηκε ένα δίκαιο ή αξιοκρατικό μέτρο, η... κλήρωση! Και όπως γίνονται συνήθως τα πράγματα στη χώρα μας, δεν δημιουργήθηκαν -ή και αν δημιουργήθηκαν, αυτό έγινε σε πολύ περιορισμένο βαθμό- προϋποθέσεις είτε για την αξιολόγηση των καθηγητών είτε για τις ειδικές μεθόδους που πρέπει να εφαρμόζονται στα σχολεία αυτά, για να δικαιολογείται και ο χαρακτήρας του πειραματικού.
Μάλιστα, ούτε καν πιλοτικά προγράμματα λειτουργούν στα Πειραματικά Σχολεία. Ακόμα, όμως, και όταν δειλά γίνονται εισηγήσεις από το υπουργείο Παιδείας για να εφαρμοστούν κάποια προγράμματα σ’ αυτά τα σχολεία, η καχυποψία, η έλλειψη συλλογικότητας, η σκέψη ορισμένων που ταιριάζει περισσότερο στη δεκαετία του ’70 -ίσως να οφείλεται και στην απουσία μετεκπαίδευσης στους καθηγητές, η οποία θα τους βοηθούσε να παρακολουθήσουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί, και στην ανάγκη λειτουργίας νέων μεθόδων- γίνονται εμπόδια στην υιοθέτηση καινούργιων ιδεών και πρακτικών λύσεων.
Οι δυσκολίες που παρατηρούνται και σε άλλους κοινωνικούς τομείς της ελληνικής πραγματικότητας είναι παρούσες και στην εκπαίδευση, καθώς απουσιάζουν από αυτήν τα αυτονόητα: φαντασία, παιδαγωγική και επιστημονική επάρκεια, συντονισμός και καλοπροαίρετη συζήτηση των πλέον αναγκαίων και απαραίτητων. Το σχολείο δεν έμεινε, δυστυχώς, ανέπαφο από τη νοσηρότητα που μαστίζει τη νεοελληνική κοινωνία.
Μακάρι να τεθούν εκ νέου οι αρχές και για τα Πειραματικά, αλλά και για τα άλλα σχολεία. Να βρεθούν τα χρήματα εκείνα που θα προσφέρουν όχι πολυτέλεια, αλλά τα πλέον απαραίτητα και αναγκαία, τα οποία, δυστυχώς, λείπουν ακόμα κι από αυτά: βιβλιοθήκες, ειδικές αίθουσες διδασκαλιών, ειδικά προγράμματα, λειτουργία ομίλων, κατάλληλα βιβλία – ένας άλλος τραυματικός τομέας της δημόσιας εκπαίδευσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου