Γράφει ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΦΑΡΑΚΟΣ
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να εξηγήσω κάποια πράγματα σε ανθρώπους που δεν έζησαν τη γερμανική κατοχή. Ομως δικαιούμαι να κάνω κάποιες συγκρίσεις. Γιατί πολλά από αυτά που συμβαίνουν σήμερα καθιστούν τραγικά επίκαιρες και δραματικά χρήσιμες κάποιες γνώσεις εκείνου του άγριου παρελθόντος.
Το 2010, συμβαίνουν στην Ελλάδα παρόμοια, σχεδόν παραπλήσια πράγματα με το μαύρο 1941. Ενας Δανός αυτή τη φορά, ο Πάουλ Τόμσεν, ως εκπρόσωπος των σημερινών εκπορθητών της ελληνικής ανεξαρτησίας, αφανίζει για λογαριασμό των αφεντικών του την Ελλάδα, την έχει μετατρέψει σε σάκο του μποξ, την καθιστά μια αφυδατωμένη και μισοπεινασμένη χώρα και την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό.
Τι διαφορετικό είχε πράξει, πριν από 69 χρόνια, το 1941, ο περιβόητος Χέρμαν Νοϊμπάχερ, όταν έφτανε στην Ελλάδα. Η οποία όμως ήδη είχε καταληφθεί από τους χιτλερικούς. «Απλώς», τότε, υπήρξε μια ουσιώδης διαφορά: Καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τον είχε καλέσει, η χώρα μας είχε νικηθεί και καταληφθεί και κάθε παρακοή στα αποφάσεις του σήμαινε απλώς γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο ΝΟΪΜΠΑΧΕΡ λοιπόν, για να μιλήσω με σύγχρονους όρους, ήταν η… μονοπρόσωπη τρόικα της γερμανικής κατοχής. Είχε σταλεί από το Βερολίνο για να δυναστεύσει οικονομικά τη χώρα μας και το λαό της. Πρώτα, άρπαξε τα τελευταία αποθέματα σε χρυσό που είχαν απομείνει (κακώς, κάκιστα) στα θησαυροφυλάκια της Τραπέζης της Ελλάδος, όταν έφυγε η κυβέρνηση Τσουδερού. Ο ρόλος του στην οικονομική διάλυση της χώρας μας υπήρξε καταστρεπτικός. Κάθε νόμος που προστάτευε οικονομικά και εργασιακά τον Ελληνα καταργήθηκε, ο πληθωρισμός διέλυσε τα πάντα, η ανεργία πήρε εφιαλτικές διαστάσεις, ό,τι έβγαζε και δεν έβγαζε αυτή η δύστυχη χώρα βρισκόταν στο έλεος αυτού του οικονομικού Γκαουλάιτερ, που πολλές φορές υπήρξε φοβερότερος και από τον ομοεθνή και ομοϊδεάτη του, το χιτλερικό στρατηγό Φον Στροπ, που τότε αιματοκυλούσε την Ελλάδα. Και έκανε άριστα τη δουλειά του. Μας εξανάγκασε με άμεσες απειλές και ακόμη πιο άμεσα αντίποινα να πληρώνουμε όλα τα έξοδα του στρατού κατοχής. Λήστευε ό,τι παραγωγή είχε η χώρα μας για να τη στέλνει στη Γερμανία.
Να σας ξαναθυμίσω το όνομά του. Λεγόταν Χέρμαν Νοϊμπάχερ, δεν λεγόταν Πάουλ Τόμσεν ούτε καν Στρος-Καν ή Ολι Ρεν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου