Πώς πνίγεις δέκα αρκούδες

Του Άγη Βερούτη

Ήμουν δεκαέξι ετών έφηβος στις αρχές του καλοκαιριού του ‘80, και ήθελα να πάω διακοπές με την παρέα μου πρώτη φορά. H εφηβική μου υπερηφάνεια δεν επέτρεπε να ζητήσω χρήματα, οπότε ζήτησα δουλειά στον παππού μου.

Είχε μια μεγάλη αποθήκη, άδεια από χρόνια. Συμφωνήσαμε να την καθαρίσω για 4.000 δραχμές, όσο κόστιζαν οι διακοπές μου. Κάθε πρωί στις 8 με πήγαινε στην αποθήκη, στις 4 το απόγευμα με έφερνε πίσω, αφού έμπαινε μέσα να δει τι είχα κάνει ως τότε. Την πρώτη μέρα ξεκίνησα με όρεξη. Με ένα φτυάρι μάζευα μπάζα και παλέτες που βρίσκονταν σε βουναλάκια διάσπαρτα. Με ένα καρότσι οικοδομής τα έβγαζα έξω στον ακάλυπτο όπου θα ερχόταν, αφού τελείωνα εγώ, ένα φορτηγό για να τα πάρει.

Τέλος της πρώτης μέρας ήρθε ο παππούς και ρώτησε τι είχα κάνει.

- «Έβγαλα δεκαπέντε καρότσια μπάζα έξω!»

- «Μέσα τι έκανες ρωτάω, όχι έξω»

Εγώ τον κοίταξα με απορία. Η δεύτερη μέρα ήταν ακριβής επανάληψη της πρώτης, και γω δυσανασχέτησα που δεν αναγνώριζε τη σκληρή δουλειά μου.

Αντί αιτιολόγησης με πήγε ένα γύρο στην αποθήκη (ήταν χωρισμένη σε αίθουσες), δείχνοντάς μου όχι όσα έκανα, αλλά όσα είχα παραλείψει, καθώς αυτά έβλεπε μέσα στην αποθήκη. Θιγμένος που δεν αναγνώριζε τη δουλειά μου είπα ότι τα παρατάω κάνοντας να φύγω. Εκείνος μου ζήτησε να του δείξω μια αίθουσα που να ήταν καθαρή, ή έστω σχεδόν καθαρή. Εγώ φυσικά δεν μπορούσα να το κάνω γιατί όλες ήταν σε άθλια κατάσταση με σκόνες και σκουπίδια εδώ και κει.

- «Πώς πνίγεις δέκα αρκούδες;» με ρώτησε

- «Ξέρω γω; Με συρματόσχοινο;» είπα

- «Όχι! Μια-μια τις πνίγεις, αλλιώς σε πνίγουν αυτές!» μου απάντησε εμφατικά.

Τις επόμενες μέρες καθάρισα μια-μια τις αίθουσες της αποθήκης εισπράττοντας την ευχαρίστηση του παππού μου, και χίλιες δραχμές παραπάνω ως επιβράβευση επειδή έμαθα «πώς πνίγουν τις αρκούδες».

Βλέποντας πώς η κυβέρνηση βραδυπορεί, αδυνατώντας να πείσει ότι εργάζεται, θυμάμαι την ιστορία με τις αρκούδες. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν οι κυβερνώντες έχουν παραλύσει από τον όγκο των σκουπιδιών και περιμένουν κάποιον να τους τα δείξει ένα-ένα για να τα καθαρίσουν. Άλλες φορές ακούω πως στην κυβέρνηση δεν θέλουν να διορθώσουν τίποτε.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το νοικοκύρεμα της οικονομίας μας είναι επιτακτική ανάγκη. Είναι δεδομένο ότι οι θιγόμενοι από το νοικοκύρεμα θα ανθίστανται στο ξεβόλεμά τους, Αδιαμφισβήτητο επίσης είναι ότι οι αρκούδες είναι πλέον πάρα πολλές, όμως όσες και αν είναι, μόνο μια-μια μπορούμε να τις πνίξουμε. Με μεθοδικότητα και επιμονή, εστιάζοντας σε κάθε μια ξεχωριστά μέχρι τέλους. όπως και ότι αν δεν ξεβολευτούν οι «βολεμένοι» θα βουλιάξουμε όλοι μαζί, δίκαιοι και άδικοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, τράπεζες και δανειολήπτες, ελεύθεροι επαγγελματίες και συνταξιούχοι.

Δυστυχώς το multitasking είναι επιτυχές μόνο στους μικροεπεξεργαστές. Αφιερώνοντας πέντε λεπτά της κάθε μέρας του ένας άνθρωπος σε 100 διαφορετικά θέματα, στο τέλος της μέρας κανένα πρόβλημα δεν θα έχει λύσει, όσο ικανός και εργατικός και αν είναι. Θα πάμε όλοι μαζί στον πάτο έτσι. Αν δεν νοικοκυρευτούν οι παθογένειες της οικονομίας μας στο χρόνο που κερδίσαμε, όταν τα δανεικά τελειώσουν κανείς άλλος δεν θα μας δανείζει ούτε δραχμή, όχι ευρώ. Αν δεν δώσουμε τις λύσεις για να πάψουμε να χρειαζόμαστε δανεικά τότε όταν θα τελειώσουν τα δανεικά της Τρόικας οι μισθοί και οι συντάξεις θα μείνουν απλήρωτα.

Εικασίες και σενάρια για το τι θα γίνει αν βγούμε από την Ευρωζώνη, αν θα γυρίσουμε σε δραχμές, αν θα δεσμευτούν οι καταθέσεις στις τράπεζες και τέτοια καταστροφολογία σε τίποτε δεν ωφελεί ούτε λύνει κάποιο από τα προβλήματά μας.

Είναι καιρός λοιπόν να αφιερώσουν οι κυβερνώντες χρόνο εργασίας, όχι κοιτώντας απλά τι πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα που χρήζει διόρθωσης, όχι συζητώντας τις πιθανές παρενέργειες των λύσεων, όχι ψάχνοντας για τους συνυπεύθυνους που έφεραν τα πράγματα εδώ, αλλά βάζοντας πραγματικό χρόνο εργασίας και προσπάθειας να δώσουν τις λύσεις που η κατάστασή μας επιβάλλει, αντί να μοιάζουν ότι ψάχνουν τρόπο να αποφύγουν τη δουλειά. Και λάθος αν κάνουν, είναι βέβαιο ότι τότε θα μας δωθεί ο πρόσθετος χρόνος να διορθώσουμε το λάθος, τον τεμπέλη όμως κανείς δεν τον ανέχεται και κανείς δεν θέλει να τον πληρώνει.

(προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης ο γράφων δηλώνει την αμέριστη συμπάθειά του προς τις αρκούδες, εξέχουσας της Ελληνικής καφέ αρκούδας που προστατεύει με επιτυχία ο “Αρκτούρος”)

Πηγή:www.capital.gr