Η αποχή

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΤΕΤΡΑΔΗ

Η ΠΟΛΥΧΑΪΔΕΜΕΝΗ απ' όλους αποχή αναδείχτηκε χθες πάλι όχι απλώς νικήτρια των εκλογών, αλλά θριαμβεύτρια.

Πολυχαϊδεμένη, γιατί σαν νοοτροπία γίνεται ανεκτή από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, άσχετο που τα δύο μεγάλα την ξορκίζουν φραστικά και καλούν το λαό να την απορρίψει σαν στάση πολιτικής.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα, αυτά τα δύο μεγάλα κόμματα, που με τη νοοτροποία διεφθαρμένης διακυβέρνησης και το στενό κομματισμό τους εμφύσησαν τη διάθεση αποχής στο λαό, τον καλούν να την απορρίψει σαν στάση κομματικής τοποθέτησης.

ΤΟ ανησυχητικό φαινόμενο, όμως, δεν είναι η νοοτροπία των κομμάτων. Είναι, που οι πολίτες, οι οποίοι απέχουν, μάλλον δεν ξέρουν ότι ακόμα και αν απόσχουν όλοι εκτός από 100, θα τους κυβερνήσει αυτός που θα πάρει 51 ψήφους.

ΘΑ τους κυβερνήσει, σημαίνει ότι αυτός θα αποφασίζει, μαζί με τους εκλεγμένους συμβούλους και την εκάστοτε κυβέρνηση για τη ζωή τους. Για τη ζωή αυτών που απείχαν. Αυτό είναι το κέρδος όσων γυρίζουν την πλάτη στην εκλογή!

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ μια μόνιμη επωδός στο λαό, και κυρίως στις νεότερες γενιές: «Ολοι είναι ίδιοι», «όλοι είναι ψεύτες», «κανείς δεν κάνει τίποτε», «γιατί να τους ψηφίσω;»

ΔΕΝ κυκλοφορεί μια επωδός στο λαό που να απαντά: «Φτιάχνω κάτι δικό μου, κάτι καινούργιο, για ν' αλλάξω τα πράγματα. Να γίνουν όπως νομίζω εγώ». Κι αυτή η στάση δεν απουσιάζει μόνο στην πολιτική. Απουσιάζει από την κοινωνική στάση της τελευταίας 20ετίας τουλάχιστον, με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία.

ΠΟΥ παράγεται η στάση της απουσίας συμμετοχής; Στα σπίτια κατά κύριο λόγο. Η δυσκολία επιβίωσης στις δεκαετίες του '40 και του '50 έδωσε τη θέση της, αργά αλλά σταθερά, σε μία όλο και μεγαλύτερη ευκολία, που κορυφώθηκε από το 1990 μέχρι το 2008 σε μια ευμάρεια.

ΤΟ φαινόμενο θα έπρεπε να ενθουσιάζει, αν δεν στηριζόταν πάνω σε ένα ψέμα: Η ευμάρεια δεν χτίστηκε πάνω σε μια συμμετοχική οικονομική δημοκρατία. Δεν χτίστηκε, δηλαδή, επάνω στη νοοτροπία της συμμετοχής του λαού στα κοινά. Και κυρίως στον κοινό κορβανά.

ΧΤΙΣΤΗΚΕ πάνω στον απόλυτο ατομισμό και την κλοπή. Στο αδήλωτο χρήμα και τη φοροκλοπή. Χτίστηκε πάνω στη μαύρη οικονομία.

ΕΤΣΙ, ενώ ένα κομμάτι του λαού συμμετείχε στο χτίσιμο της χώρας ένα άλλο συμμετείχε μόνο στην είσπραξη.

ΟΛΟ αυτό το φαινόμενο, που ευνοήθηκε από τις ίδιες τις κυβερνήσεις, δημιούργησε μια ηθική. Μια νοοτροπία μέσα στις ίδιες τις οικογένειες. Οι οποίες, όλο και πιο πολύ βολεύτηκαν με την ανώδυνη και χωρίς επιπτώσεις κριτική του καναπέ, που προτιμήθηκε από την επώδυνη και με επιπτώσεις συμμετοχή στην ανατροπή μιας κακοδιοίκησης -δικής τους, όχι κάποιου τρίτου- ή ακόμα και τη συμμετοχή στη δημιουργία μιας καλύτερης διοίκησης.

Η ΑΠΟΧΗ, λοιπόν, από το δικαίωμα -και όχι υποχρέωση- της ψηφοφορίας δεν είναι απλώς ένα πολιτικό συγκυριακό φαινόμενο, που θα περάσει. Είναι ένα βαθιά κοινωνικό φαινόμενο που δημιουργεί υποτελείς και όχι διαμαρτυρόμενους.

ΟΙ διαμαρτυρόμενοι βρίσκονται στους δρόμους, σε κοινωνικούς σχηματισμούς στις γειτονιές, σε πολιτικούς σχηματισμούς, που πιστεύουν και ρισκάρουν. Διακινδυνεύουν την ησυχιούλα τους και μερικές φορές την ελευθερία τους. Αν ενδιαφέρονται για τα κοινά. Αλλιώς, είναι απλώς αδιάφοροι και αμέτοχοι. Δηλαδή υποτελείς.