"Όλοι οι συντηρητές έργων τέχνης πρέπει να καταλάβουν ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα για τους πίνακες είναι η ανάσα των επισκεπτών στα μουσεία. Θα πρέπει μάλιστα να αρχίσουν να κάνουν αναλύσεις για να μάθουν ποια είναι η πιο καταστροφική ανάσα: των Γιαπωνέζων, των Γερμανών ή των Ιταλών; Κάποιοι τρώνε πολύ σκόρδο κι άλλοι περισσότερο λάχανο. Έχει σημασία..". Μεταξύ σαρκασμού και σοβαρότητας, ο Ουμπέρτο Έκο κάνει τις δηλώσεις αυτές στην εφημερίδα «Le Figaro» με την ιδιότητα του προσκεκλημένου επιμελητή πολιτιστικών εκδηλώσεων στο Μουσείο του Λούβρου. Ο Ιταλός σημειολόγος δέχθηκε την πρόσκληση του διευθυντή του Λούβρου Ανρί Λουαρέτ να οργανώσει ένα πρόγραμμα που από τις 2 Νοεμβρίου θα φιλοξενήσει κάτω από τη γυάλινη πυραμίδα του Ι.Μ. Πέι στην τετράγωνη αυλή του Λούβρου ομιλητές, συνέδρια, ταινίες, ντοκιμαντέρ, εκθέσεις.
«Η πρώτη μου επίσκεψη στο Λούβρο έγινε το 1952. Εκείνη την εποχή δεν ταξιδεύαμε πολύ συχνά και έπρεπε να περιμένω 20 χρόνια για να βγω έξω από τα σύνορα της χώρας μου», λέει ο Έκο, που δηλώνει φανατικός επισκέπτης των μουσείων. Η πληθώρα των εκθεμάτων σε μια μεγάλη αίθουσα τον απωθεί. Όπως και το θέαμα εκείνων που τρέχουν αγχωμένοι πίσω από τη βεντάλια του ξεναγού.
Έχει το δικό του σύστημα. «Δεν πρέπει να μένεις πάνω από μισή ώρα. Και να βλέπεις μόνο ένα έργο τη φορά. Θα ήταν καλό να υπάρχει κι ένα μπαρ μέσα στο μουσείο. Βοηθάει να κάνουμε ένα διάλειμμα και να δούμε και δεύτερο έργο».
Ο Ουμπέρτο Έκο αγαπάει όλα τα βιβλία.
Καταλόγους, ανθολογίες, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, συλλογές. «Είμαι εναντίον της μεταρρύθμισης του Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ που προώθησε τη μετάφραση των λατινικών ψαλμών στη σύγχρονη γλώσσα. Μια λειτουργία είναι καλύτερη όταν δεν την κατανοούμε. Είναι ο ρυθμός και όχι η έννοια των λέξεων που κατευνάζει».
Ο διανοούμενος Έκο δεν ξεχνά τη σχέση που έχει και με τα μίντια. Το περασμένο καλοκαίρι έγραψε ένα άρθρο στο οποίο έκανε λόγο για την ελευθερία του Τύπου. «Όταν φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για την υπεράσπιση της ελευθερίας του Τύπου, τότε συμβαίνει η κοινωνία και μαζί της ένα μεγάλο μέρος του Τύπου να νοσούν. Είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα εξορία, μόλις είχα ακούσει ότι ο αρχηγός της κυβέρνησης ο Μπερλουσκόνι ήθελε να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας». Κι έτσι ο Ουμπέρτο Έκο βρήκε καταφύγιο στη Γαλλία. Κι όχι πολύ μακριά από ένα μπαρ και το Λούβρο.
«Η πρώτη μου επίσκεψη στο Λούβρο έγινε το 1952. Εκείνη την εποχή δεν ταξιδεύαμε πολύ συχνά και έπρεπε να περιμένω 20 χρόνια για να βγω έξω από τα σύνορα της χώρας μου», λέει ο Έκο, που δηλώνει φανατικός επισκέπτης των μουσείων. Η πληθώρα των εκθεμάτων σε μια μεγάλη αίθουσα τον απωθεί. Όπως και το θέαμα εκείνων που τρέχουν αγχωμένοι πίσω από τη βεντάλια του ξεναγού.
Έχει το δικό του σύστημα. «Δεν πρέπει να μένεις πάνω από μισή ώρα. Και να βλέπεις μόνο ένα έργο τη φορά. Θα ήταν καλό να υπάρχει κι ένα μπαρ μέσα στο μουσείο. Βοηθάει να κάνουμε ένα διάλειμμα και να δούμε και δεύτερο έργο».
Ο Ουμπέρτο Έκο αγαπάει όλα τα βιβλία.
Καταλόγους, ανθολογίες, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, συλλογές. «Είμαι εναντίον της μεταρρύθμισης του Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ που προώθησε τη μετάφραση των λατινικών ψαλμών στη σύγχρονη γλώσσα. Μια λειτουργία είναι καλύτερη όταν δεν την κατανοούμε. Είναι ο ρυθμός και όχι η έννοια των λέξεων που κατευνάζει».
Ο διανοούμενος Έκο δεν ξεχνά τη σχέση που έχει και με τα μίντια. Το περασμένο καλοκαίρι έγραψε ένα άρθρο στο οποίο έκανε λόγο για την ελευθερία του Τύπου. «Όταν φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για την υπεράσπιση της ελευθερίας του Τύπου, τότε συμβαίνει η κοινωνία και μαζί της ένα μεγάλο μέρος του Τύπου να νοσούν. Είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα εξορία, μόλις είχα ακούσει ότι ο αρχηγός της κυβέρνησης ο Μπερλουσκόνι ήθελε να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας». Κι έτσι ο Ουμπέρτο Έκο βρήκε καταφύγιο στη Γαλλία. Κι όχι πολύ μακριά από ένα μπαρ και το Λούβρο.
ΠΗΓΗ: TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου