«Εκπαιδευτική Μακρόνησος!»

Η Κάτια Γέκελ διευθύντρια του Ενημερωτικού Κέντρου Αθηνών της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD), το οποίο στεγάζεται στο Ινστιτούτο Γκαίτε, επί της οδού Ομήρου σχολιάζει την Ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα

«Εκπαιδευτική Μακρόνησος!». Ετσι χαρακτηρίζει η κ. Γέκελ πολλές περιπτώσεις τμημάτων σε περιφερειακά ΑΕΙ που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια ανορθολογικά, χωρίς να τηρούνται βασικές προϋποθέσεις για ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα. «Μου κάνει εντύπωση η πολυδιάσπαση των ΑΕΙ στην Ελλάδα.

Υπάρχει μία σχολή στη μία πρωτεύουσα νομού και μία άλλη στην πρωτεύουσα του γειτονικού νομού. Δεν έχουν αναπτυχθεί στη λογική του campus, του universitas. Ομως, το πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο ένας κλάδος απομονωμένος. Τι επιστήμη προσφέρουν αυτές οι σχολές; Με ποιες βιβλιοθήκες; Με ποια συνεργασία με τους συγγενείς επιστημονικά κλάδους; Πώς μπορούν οι φοιτητές να νιώσουν ότι ανήκουν σε μια ακαδημαϊκή κοινότητα, όταν αυτή είναι διασκορπισμένη; Οι μόνοι που σίγουρα κερδίζουν από αυτή την ιστορία είναι οι ξενοδόχοι. Πολλοί φοιτητές και σπουδαστές των περιφερειακών ΑΕΙ δεν μένουν καν στην έδρα της σχολής, αλλά απλώς πηγαίνουν εκεί για τις εξετάσεις. Αρα δεν νοικιάζουν σπίτια, δεν καταναλώνουν, δεν ζουν εκεί, όπως θα ήθελε η τοπική κοινωνία» λέει η κ. Γέκελ.

Η στρεβλή ανάπτυξη της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, σύμφωνα με τη Γερμανίδα συνομιλήτριά μας, αποτυπώνεται και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές τις σπουδές τους. «Πολλοί ενδιαφέρονται μόνο για τις εξετάσεις. Δεν έχουν δίψα να σπουδάσουν. Ο,τι κάνουν στο Λύκειο, το συνεχίζουν στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή, μελετούν μόνο για τις εξετάσεις. Ετσι, παίρνουν το πτυχίο τους λίγο στα... τυφλά».

«Η μαμά φεύγει από τη δουλειά της για να έρθει σε μας. Ζητεί πληροφορίες για τα γερμανικά πανεπιστήμια, ενώ το παιδί δεν ξέρει τίποτε για τις κινήσεις της. Δεν γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι το γερμανικό σύστημα, δεν ξέρει γερμανικά, δεν έχει ιδέα πώς υποβάλλεται ηλεκτρονικά μία αίτηση σε ΑΕΙ. Ομως, είναι διατεθειμένη να πληρώσει ώστε να δει το παιδί σε μία σχολή. Οι Eλληνες γονείς δίνουν τα πάντα για τα παιδιά, αλλά αυτά δεν μπορούν να αποφασίσουν για τίποτα. Iσως, τελικά, διότι οι γονείς θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο».

«Το σύστημα πάσχει. Πώς γίνεται οι υποψήφιοι να εισάγονται σε κάποια σχολή στην τύχη, επειδή απλώς τα μόρια εκεί τους κατέταξαν; Πώς μπορεί να μην ενδιαφέρεσαι ουσιαστικά γι' αυτό που σπουδάζεις; Στην Ελλάδα, οι επιστημονικοί κλάδοι κατατάσσονται με βάση τα μόρια εισαγωγής, και οι περισσότεροι νέοι ζητούν συγκεκριμένες σχολές»

«Οι πιο πολλοί νέοι που περνούν από το Κέντρο δεν είναι ώριμοι για σπουδές στο εξωτερικό. Το σχέδιο είναι των γονιών. Υπήρξαν μητέρες που εκλιπαρούσαν να βρούμε μία θέση για το παιδί. Και όλοι θέλουν Ιατρική, Νομική, Πολυτεχνείο. Τους προτείνω να σκεφτούν κάτι πιο μοντέρνο. «Οχι, Ιατρική», επιμένουν. Αυτό δείχνει ότι δεν υπάρχει ισορροπία και ότι η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι πολύ παραδοσιακή»
Εκτός από την επιμονή των γονιών και τα κλάματα, αυτό που της έχει κάνει την πιο μεγάλη εντύπωση είναι οτι «Πολλοί ρωτούν εάν ισχύουν όσα γράφουμε στην ιστοσελίδα μας. Φυσικά και ισχύουν, πώς αλλιώς; Ομως, αρκετοί, βάζουν και κάποιον άλλον να ρωτήσει!»

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ