Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Τελικά, όσο και αν δεν αρέσει σε κανέναν εκ των δύο, Πατούλης και Τσίπρας έχουν κάτι πολύ κοινό. Και για τους δύο, το βαθύτερο πρόβλημά τους είναι πολιτισμικό. Πρόκειται, βέβαια, για δύο πολύ διαφορετικούς ανθρώπους και, συνεπώς, το έλλειμμα είναι για τον καθένα διαφορετικό, εντέλει όμως για κανέναν από τους δύο δεν αναπληρώνεται.
Ούτε να το κρύψουν μπορούν. Υπάρχει πάντα εκεί και θέτει τα ανυπέρβλητα όρια στην πραγματοποίηση των φιλοδοξιών τους.
Για την περίπτωση του περιφερειάρχη, έχουμε την τρανή απόδειξη στον αποτρόπαιο πασχαλινό στολισμό της Περιφέρειας.
Ο αργυροποίκιλτος κούνελος με το φράκο (που μοιάζει επικίνδυνα με αρουραίο), στη νησίδα απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο, τα λέει όλα για το πολιτισμικό έλλειμμα του περιφερειάρχη.
Αυτός ο στολισμός είναι μια άλλη μορφή βανδαλισμού, που γίνεται μέσω της αισθητικής παρέμβασης. Ισως μάλιστα το περιστατικό να είναι η ευκαιρία, ώστε να αντιμετωπισθεί το θέμα με τρόπο πιο γενικευμένο. Δεν είναι δυνατόν ο δημόσιος χώρος να υπόκειται στις παραμορφώσεις που επιβάλλει ο κάθε εκλεγμένος Πατούλης. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο, που να διασφαλίζει κάποιες στοιχειώδεις αισθητικές σταθερές στη λήψη τέτοιων αποφάσεων.
Πλήρως διαφωτιστική – για να μη μένουν περιττές αμφιβολίες σε κανένα – ήταν και η ανταπόκριση του περιφερειάρχη στις ποικίλες αντιδράσεις για την αισθητική του.
Οι επικρίσεις του «προκάλεσαν χαμόγελο», όπως είπε (χωρίς να χαμογελά) και πρόσθεσε: «Αφού έκαναν το κόσμο να γελάσει πετύχαμε τον στόχο μας, θετικό είναι».
Σοβαρά;
Μα...
γελούσαν εις βάρος του!
Αν αυτός ήταν ο στόχος του, δεν θα ήθελα να εισηγηθώ τώρα, αλλά υπάρχουν ένα σωρό άλλοι, πιο αθώοι, τρόποι για να μας κάνει να γελάσουμε. Δεν είναι ανάγκη να καταφεύγει σε βανδαλισμούς του δημοσίου χώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου