Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ
Οσο πιο πολύ σκέφτομαι την ιστορία της Ευρωπαϊκής Σούπερ Λίγκας τόσο λιγότερο νόημα βγάζει.
Τώρα που η ιστορία ολοκληρώθηκε, ας την ανακεφαλαιώσουμε, μήπως και γίνει κατανοητό τι έγινε.
Δύο χρόνια τώρα οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι διά μέσου του φορέα τους (του European Club Association) μιλάνε με την UEFA για αλλαγές στο Τσάμπιονς Λιγκ – αλλαγές που θα ισχύσουν από την περίοδο 2024-25 και που θα έχουν ως συνέπεια οι ομάδες να αγωνίζονται σε περισσότερα ματς και να εισπράττουν περισσότερα χρήματα.
Δύο ημέρες πριν από την οριστική ανακοίνωση του νέου Τσάμπιονς Λιγκ, δώδεκα ομάδες από αυτές που είναι πάντα σε αυτό παρούσες ανακοινώνουν τη δημιουργία μιας κλειστής λίγκας.
Θα είχε δώδεκα αντί είκοσι τυχερούς συλλόγους παρόντες, που θα εισέπρατταν 350 εκατομμύρια ευρώ μόνο για τη συμμετοχή τους.
Tα χρήματα οι πρωτεργάτες της κίνησης ισχυρίστηκαν πως θα τους τα εξασφαλίσει η αμερικανική JP Morgan.
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα παράξενα.
Αν υποθέσουμε πως τα χρήματα υπήρχαν, είναι δυνατόν να συγκεντρώθηκαν ακριβώς δύο ημέρες πριν από την ανακοίνωση των αλλαγών του Τσάμπιονς Λιγκ από την UEFA;
Πώς γίνεται, άραγε, οι Αμερικανοί να έχουν βρει όλα αυτά τα απίστευτα χρήματα και κανείς να μην έχει ακούσει κάτι προηγουμένως;
Ποιο θα ήταν το κέρδος όσων θα χρηματοδοτούσαν αυτόν τον νέο φορέα;
Γιατί, αφού οι δώδεκα ομάδες είχαν σκοπό να φύγουν, οι παράγοντές τους συζητούσαν συνεχώς με την UEFA για τις αλλαγές στη διοργάνωση όλο αυτόν τον καιρό;
Γιατί δεν προετοίμασαν τους οπαδούς τους για το εγχείρημα και γιατί δεν προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τη συμπαράσταση τουλάχιστον των οικείων ομοσπονδιών;
Είναι δυνατόν να θες να αποσχιστείς από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να μην έχεις για αυτό μιλήσει με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας της χώρας σου, ζητώντας του να μάθεις ποιες μπορεί να είναι οι πιθανές κυρώσεις που θα έχεις;
Διότι, ενώ υπάρχουν πολλά μυστήρια, ένα είναι ξεκάθαρο: αν οι ομάδες παραιτήθηκαν από το εγχείρημα, αυτό συνέβη γιατί 55 ομοσπονδίες στρατεύτηκαν στο πλευρό της UEFA. Και γιατί η Ρεάλ έχασε τα ασφαλιστικά μέτρα στο γνωστό δικαστήριο της Μαδρίτης, στο οποίο προσέφυγε τη Δευτέρα με διαδικασίες εξπρές, ζητώντας να της εξασφαλίσει το δικαίωμα συμμετοχής στο πρωτάθλημα a priori.
Είναι δυνατόν τόσο μεγάλες εταιρείες να είναι εντελώς απροετοίμαστες νομικά;
Γίνεται να θες να φτιάξεις μια τέτοιου τύπου λίγκα και να μην έχεις μετρήσει τη διάθεση και τις όποιες αντιδράσεις των οπαδών σου;
Γίνεται εν τέλει ένα επιχειρηματικό σχέδιο 7 δισ. ευρώ (για αρχή…) να είναι τόσο άθλια οργανωμένο ώστε να μην έχουν βρεθεί ούτε καν οι είκοσι ομάδες που ήταν απαραίτητες για να ξεκινήσει;
Και είναι δυνατόν, ακόμα και την Τρίτη το βράδυ που οι αγγλικές ομάδες φαινόταν ότι θα φύγουν, ο μεν πρόεδρος της Ρεάλ Φλορεντίνο Πέρεθ να μιλά στην Ισπανία και να δηλώνει χαρούμενος γιατί έδειξαν ενδιαφέρον η Λανς και η Σέλτικ, ο δε μεγαλομέτοχος της Γιουβέντους Αντρέα Ανιέλι να δίνει συνεντεύξεις στην Ιταλία και να εξηγεί γιατί η νέα λίγκα (που είχε ήδη διαλυθεί…) είναι απαραίτητο να πετύχει;
Εχω δύο θεωρίες ως απάντηση.
Η μία πιθανότητα είναι αυτές τις μέρες να παίχτηκε ένα σκληρό πόκερ εξ αποστάσεως ανάμεσα στις συγκεκριμένες ομάδες και την UEFA.
Tι έκαναν οι δώδεκα;
Εβαλαν στο τραπέζι μια σειρά από ζητήματα και το έκαναν απειλώντας με αποχώρηση ώστε να κερδίσουν την απαραίτητη προσοχή. Ζήτησαν και πέτυχαν τη χαλάρωση των ελέγχων εξαιτίας της πανδημίας – το περίφημο Financial Fair Play δεν απασχολεί κανέναν πια. Εκαναν γνωστό ποιο έπρεπε να είναι, κατά τη γνώμη τους, το format του Τσάμπιονς Λιγκ: είκοσι ομάδες είναι σε αυτό αρκετές. Εξήγησαν ότι έχουν προβλήματα οικονομικά και πως προσδοκούν τη βοήθεια της UEFA για να τα ξεπεράσουν. Ολα αυτά, μία εβδομάδα πριν, δεν υπήρχαν σε κανένα τραπέζι διαπραγματεύσεων.
Οπως σε κάθε καλό παιχνίδι πόκερ, οι παίκτες έκαναν τις μπλόφες τους:
Tην Τρίτη το βράδυ κυκλοφορούσε ότι η οικογένεια Ανιέλι θα φύγει από τη Γιουβέντους και ότι οι αμερικανοί ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ, στενοχωρημένοι γιατί το σχέδιό τους δεν πέρασε, σκέφτονται να πουλήσουν την ομάδα: δεν προκύπτει πως θα γίνει κάτι από αυτά.
Κυκλοφόρησε επίσης από την UEFA ότι πιθανές τιμωρίες των διάσημων αποστατών θα ισχύουν από φέτος: κι αυτό μπλόφα ήταν.
Τι δεν είναι μπλόφα;
Πως η UEFA στο συνέδριό της δεσμεύτηκε ότι θα βρει χρήματα για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας: και σε αυτή την περίπτωση ακούστηκε το μαγικό νούμερο 4,5 δισ. ευρώ ως στόχος. Αν όλα αυτά γίνουν πραγματικότητα, η φασαρία των ομάδων απέδωσε καρπούς. Χαλάλι το κράξιμο.
Η άλλη περίπτωση είναι όλες αυτές οι αστοχίες τόσο μεγάλων ομάδων να οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στη δραματική τους οικονομική κατάσταση. Οι οκτώ από τις δώδεκα ομάδες που θα δημιουργούσαν τη νέα λίγκα έχουν σοβαρότατα προβλήματα στην εξυπηρέτηση των δανείων τους, κυρίως γιατί τα προηγούμενα χρόνια επένδυσαν σε καινούργια γήπεδα, αλλά και παίκτες πολλών εκατομμυρίων.
Καθώς η σεζόν τελειώνει, υπάρχουν δύο πράγματα που δημιουργούν έναν κάποιο πανικό.
Το πρώτο αφορά τις ζημιές που καταγράφονται και που είναι εξωφρενικές: η Μπαρτσελόνα και η Ιντερ μπορεί να κατακτήσουν το πρωτάθλημα στην Ισπανία και την Ιταλία αντίστοιχα, αλλά με τους παλιούς κανόνες του FFP θα έπαιζαν του χρόνου στην Ευρώπη.
Το δεύτερο που δημιουργεί φόβους είναι ότι από πουθενά δεν προκύπτει η βεβαιότητα ότι του χρόνου θα έχουμε κανονική λειτουργία των γηπέδων. Οι Αγγλοι, λόγω του εμβολιασμού, είναι αισιόδοξοι. Ιταλοί και Ισπανοί, όχι και τόσο.
Αν οι «τρύπες» των ισολογισμών είναι τόσο μεγάλες, είναι εξηγήσιμα οι βιασύνες και τα λάθη:
Πανικόβλητοι επιχειρηματίες είδαν τα χρήματα των Αμερικανών ως το απόλυτο βάλσαμο κι έπεσαν με τα μούτρα!
Αυτό που είδαμε δεν ήταν τα επικοινωνιακά τους λάθη, ούτε καν η απληστία τους. Ηταν...
η απόγνωσή τους.
Στο τέλος της περιπέτειας αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι τα οικονομικά προβλήματα των «πλουσίων» είναι τόσο μεγάλα ώστε κάποιοι φλερτάρουν με τη χρεοκοπία: μακάρι να κάνω λάθος γιατί το να χρεοκοπήσουν ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Ιντερ, η Τότεναμ δεν είναι καθόλου απλό.
Κι ομολογώ ότι με τρομάζει λιγάκι ο κυνισμός του Κάλε Ρουμενίγκε που είπε ότι η μόνη λύση για όποιον έχει προβλήματα είναι η λιτότητα. Διότι ακόμα χειρότερο κι από μια κλειστή λίγκα μπορεί να είναι ένα Τσάμπιονς Λιγκ χρεοκοπημένων ομάδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου