Οχι. Η Αmazon δεν ξεμπέρδεψε με τον συνδικαλισμό.
Μπορεί η πρώτη σοβαρή προσπάθεια να ιδρυθεί σωματείο σε μια μέγα-αποθήκη της εταιρείας στην Αλαμπάμα να απέτυχε, αλλά «έπειτα από χρόνια εξασθένησης της εργατικής εξουσίας, το εκκρεμές φαίνεται να επιστρέφει».
Αυτή την ετυμηγορία για την ωφέλιμη αποτυχία των εργατών (από τους 5.800 ψήφισαν οι 2.536 και από αυτούς μόνο οι 738 υπέρ της ίδρυσης σωματείου) δεν την εξέδωσε κανένα όργανο αριστερού συντηρητισμού. Τη φιλεργατική ερμηνεία τη διατύπωνε το κύριο άρθρο των Financial Times την περασμένη Δευτέρα. Μπορεί, έγραφε, ο αμερικανικός κολοσσός να δίνει μισθούς που είναι όντως πολύ πάνω από τον βασικό μισθό. Αλλά «εκτός από την αμοιβή, στην εργασία μετρούν εξίσου και οι συνθήκες».
Τι σχέση έχουν αυτές οι συνθήκες με την ελληνική πραγματικότητα;
Μπορεί κάποιος να φανταστεί Ελληνες να εργάζονται σε μια αποθήκη 92.000 τετραγωνικών μέτρων όπου η παραμικρή τους κίνηση καταγράφεται από μια εφαρμογή στο κινητό τους – και από εκατοντάδες κάμερες παντού;
Μπορεί να φανταστεί αυτούς τους εργαζομένους να ενδίδουν ασμένως στις πιέσεις του εργοδότη και να αρνούνται τη συλλογική τους εκπροσώπηση; Κι αν μπορεί να το φανταστεί, το θέλει;
Στη θέσμιση των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα δεν έχουν αλλάξει πολλά από το 1982. Οσα όμως άλλαξαν νομοθετικά, προσέκρουαν πάντα στην πραγματικότητα. Κάτω από το θολό μάτι των ελεγκτικών μηχανισμών, η αγορά εργασίας εξακολουθούσε να λειτουργεί συνήθως ερήμην των κανόνων. Τα «μαύρα» ωράρια και τα «μαύρα» μισθολόγια υπερίσχυαν γιατί συνέφεραν εργοδότες και εργαζομένους.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το πακέτο αλλαγών που προτείνει τώρα στα εργασιακά δεν θα πέσει στο κενό μεταξύ νόμου και πραγματικότητας. Το κενό θα το γεφυρώσει η τεχνολογία. Η ψηφιακή «κάρτα» εργαζομένου που δεν θα είναι κάρτα, αλλά μια εφαρμογή στο κινητό, διά της οποίας θα μπορεί η Επιθεώρηση Εργασίας να παρακολουθεί ότι η ρευστοποίηση του χρόνου εργασίας γίνεται με βάση τους κανόνες.
Ποιος όμως εγγυάται ότι η «κάρτα» δεν θα αποτελεί κι ένα εργαλείο τύπου Αmazon στα χέρια εργοδοτών;
Ποιος θα κάνει αυτή τη συζήτηση με την κυβέρνηση, στη Βουλή κι εκτός, προκειμένου να φιλτραριστούν οι προτεινόμενες ρυθμίσεις;
Εδώ χάσκει το δεύτερο κενό στην αγορά εργασίας: τα συνδικάτα υπερασπίζονται τα «κεκτημένα» των μελών τους. Διαπραγματεύονται γι’ αυτούς που ήδη εργάζονται συνδικαλισμένοι – όχι για τους ανέργους. Γι’ αυτό και αντιστέκονται στην ευελιξία που θα διευκόλυνε την πρόσβαση στην αγορά εργασίας.
Δεν πρόκειται για κενό συλλογικής εκπροσώπησης, αλλά για κάτι χειρότερο:
Για ένα λόμπι αντίπαλο στους νέους και στους ανέργους – ένα συνδικαλιστικό καθεστώς που υπερασπίζεται κανόνες ευνοϊκούς για το ίδιο, αλλά αντίξοους για εκείνους που φιλοδοξούν να μπουν στην αγορά εργασίας.
Ετσι θα γίνει πάλι η συζήτηση για τα εργασιακά: εκείνοι τους οποίους αφορούν οι ρυθμίσεις δεν θα έχουν φωνή.
Την αντιπαράθεση θα μονοπωλήσουν οι γραφειοκρατίες του πεζοδρομίου, που, ούτως ή άλλως, δεν διακινδυνεύουν τίποτε – εκτός από τα ταμπού του προηγούμενου αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου