Υπάρχει κάτι βαθύτατα π οβληματικό σε σχέση με το «#ακαταδίωκτο», ένα θέμα που ανέδειξε ο κ. Γιάννης Ραγκούσης ώστε να εξάψει τη φαντασία και τον φανατισμό των ψηφοφόρων του.
Το προβληματικό δεν είναι αυτό που φωνασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ αποχωρώντας από την ψηφοφορία όλου του νόμου. Το βαθύτατα προβληματικό είναι ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη χώρα πρέπει να υπάρχει μια διάταξη που λέει ότι «τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού, της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτακτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από λοιμογόνους παράγοντες και της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, στο πλαίσιο της λειτουργίας των ως άνω επιτροπών». Λέμε ότι μια τέτοια παράλογη διάταξη πρέπει να υπάρχει διότι η περιστολή της ελευθερίας του λόγου (και της ψήφου η οποία σε αυτές τις επιτροπές είναι επέκταση του λόγου) έχει πολλά ποδάρια, με μεγαλύτερο αυτών τη Δικαιοσύνη.
Το σύνολο των «ψεκασμένων» στη χώρα είναι ευμέγεθες και η τομή του με το σύνολο των δικομανών πρέπει επίσης να είναι μεγάλη.
Για να πούμε και της Ελλάδας το δίκιο, αυτό συμβαίνει παντού. Μηνύσεις κατατίθενται για ψύλλου πήδημα, ακόμη και για εξωφρενικές περιπτώσεις.
Σε άλλες χώρες όμως λειτουργεί η «εισαγγελία πρώτης υποδοχής». Αυτή ξεκαθαρίζει τις μηνύσεις, θέτει στο αρχείο τις γελοίες και προωθεί στις δικαστικές αίθουσες τις σοβαρές.
Στην Ελλάδα αυτή η κρησάρα δεν λειτουργεί.
Είναι η ευθυνοφοβία των δικαστικών λειτουργών;
Υπάρχει κάποια παραλλαγή του δόγματος Παπαγγελόπουλου «Στείλε τη μήνυση στο ακροατήριο και για τα υπόλοιπα θα φροντίσουν άλλοι»;
Το θέμα πάντως είναι ότι οι μηνύσεις από την Εισαγγελία φτυαρίζονται στις δικαστικές αίθουσες. Το σύστημα μπλοκάρει από υπερβολική ύλη και κάποιος που θα μηνυθεί σήμερα μπορεί να βρει το δίκιο του ύστερα από μία δεκαετία. Εν τω μεταξύ όμως, όπως καλά γνωρίζει ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου, η ελληνική τιμωρία για κάποιον που κάνει καλά τη δουλειά του είναι η ταλαιπωρία. Δικηγόροι, ανακριτές, μηνύσεις, κλήσεις, αγωγές και δεν συμμαζεύεται. Δέκα χρόνια ταλαιπωρείται ο επιφανής στατιστικολόγος, παρά το γεγονός ότι όλες –μα όλες!– οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τα δικά του στατιστικά στοιχεία για τα οικονομικά του κράτους.
Είναι προβληματική λόγω παραλογισμού η διάταξη που ψηφίστηκε διότι ...
είναι –ή πρέπει να είναι– αυτονόητο ότι για κάθε πολίτη ισχύει ότι νομικώς «δεν ευθύνεται, δεν διώκεται, δεν εξετάζεται για γνώμη που διατύπωσε ή ψήφο που έδωσε», είτε στο πλαίσιο μιας επιτροπής λοιμωξιολόγων είτε σε συνέλευση πολυκατοικίας.
Αλλά ποιος είπε ότι τα αυτονόητα στην Ελλάδα έχουν πέραση, αν δεν είναι ρητώς διατυπωμένα σε νόμο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου